Ustawodawca w art. 22 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, ze zm.; dalej: ustawa o emeryturach i rentach z FUS) przekazał Radzie Ministrów upoważnienie do określenia szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru emerytury i renty. Do chwili obecnej upoważnienie to nie zostało zrealizowane. Na podstawie art. 194 ustawy o emeryturach i rentach z FUS przepisy wykonawcze do ustaw uchylonych z dniem wejścia w życie tej ustawy utrzymano w mocy w niesprzecznym z nią zakresie. Należy przy tym pamiętać, że takie rozwiązanie ma charakter wyjątkowy i czasowy, ponieważ „akt wykonawczy jest wszak służebny wobec ustawy o określonej treści, wobec rozwiązań i instytucji tej właśnie, a nie innej ustawy” (zob. komentarz do § 23, S. Wronkowska i M. Zieliński, Zasady Techniki Prawodawczej. Komentarz, Warszawa 1997). W związku z powyższym istnieje konieczność wydania aktu prawnego w pełni realizującego cele ustawy o emeryturach i rentach z FUS zgodnie ze sformułowanymi przez ustawodawcę wytycznymi.

Przy realizacji postanowień art. 22 ustawy o emeryturach i rentach z FUS wskazane jest uwzględnienie specyficznej pozycji repatriantów oraz osób uznanych za repatriantów. „Uznanie osoby za repatrianta automatycznie powoduje uznanie za obywatela polskiego ze wszystkimi wynikającymi stąd obowiązkami i prawami; w tym zwłaszcza do bezpłatnej nauki i opieki zdrowotnej, rent i emerytur i wszelkich innych świadczeń socjalnych, zarówno dla samych repatriantów, jak i ich rodzin” (zob. Ustawa o repatriacji z komentarzem, red. E. Zarosa, Bydgoszcz 2003, s. 91). Mając na uwadze cel repatriacji oraz skalę zjawiska, słusznym wydaje się uwzględnienie nietypowych sytuacji osób, których składki nie były odprowadzane na polski Fundusz Ubezpieczeń Społecznych przy jednoczesnym braku międzynarodowych umów dwustronnych o świadczeniach wzajemnych.

Z powyższych względów Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.