W skardze konstytucyjnej Waldemara G., sporządzonej 19 marca 1999 r. zarzucono między innymi, iż art. 161 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz.U. Nr 65, poz. 385 ze zm.) jest niezgodny z art. 2, art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1 oraz art. 77 ust. 2 Konstytucji RP.

Zdaniem skarżącego art. 161 ustawy o szkolnictwie wyższym zawierając enumeratywne wyliczenie zakresu spraw, w których dopuszczalne jest złożenie skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego, zamyka tym samym możliwość uzyskania sądowego rozstrzygnięcia w innych kategoriach spraw, co sprzeczne jest z powszechnym prawem do sądu gwarantowanym w art. 45 ust. 1 oraz 77 ust. 2 Konstytucji RP. Skarżący wskazał ponadto, iż przepis ten narusza zasadę równości wprowadzając odmienny zakres sądowej ochrony praw studentów i pracowników uczelni.

Skarżący wskazał, iż postanowieniem z 15 lutego 1999 r. Naczelny Sąd Administracyjny odrzucił skargę skarżącego na orzeczenie dyscyplinarne Odwoławczej Komisji Dyscyplinarnej dla Studentów Politechniki w W. z 7 stycznia 1999 r. o wydaleniu skarżącego z uczelni.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest naruszenie przysługujących skarżącemu praw lub wolności konstytucyjnych przez ostateczne orzeczenie sądu lub organu administracji publicznej wydane na podstawie zakwestionowanego w skardze aktu normatywnego. Owo naruszenie uzasadnia bowiem dopiero interes skarżącego w domaganiu się od Trybunału Konstytucyjnego zbadania zgodności z konstytucją ustawy lub innego aktu normatywnego.

Analiza treści postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego, które skarżący traktuje za ostateczne orzeczenie w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP prowadzi do wniosku, iż podstawę jego wydania stanowił art. 27 ust. 2 w związku z art. 19 pkt 3 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym. Sąd odrzucił bowiem skargę jako niedopuszczalną, ponieważ dotyczyła ona sprawy dyscyplinarnej. Sprawy takie wyłączone są zaś z właściwości Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Dla podjętego przez Naczelny Sąd Administracyjny rozstrzygnięcia nie miał natomiast znaczenia art. 161 ustawy o szkolnictwie wyższym. Na przepis ten nie powołuje się nawet pośrednio uzasadnienie postanowienia z 15 lutego 1999 r. Jak wynika zresztą z treści tego przepisu nie mógł on stanowić podstawy odrzucenia skargi w sprawie przedstawionej sądowi. Art. 161 ustawy o szkolnictwie wyższym wskazuje bowiem wyłącznie na te przypadki, w których przysługuje skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Fakt, że z enumeratywnego charakteru wyliczenia owych przypadków można by wnosić, iż w pozostałym zakresie skarga taka nie przysługuje, nie stanowił dla Naczelnego Sądu Administracyjnego jakiejkolwiek przesłanki przesądzającej o treści podjętego rozstrzygnięcia.

Z uwagi więc na to, iż art. 161 ustawy o szkolnictwie wyższym, nie stanowił podstawy wydania przez Naczelny Sąd Administracyjny postanowienia NSA z 15 lutego 1999 r. traktowanego przez skarżącego jako ostateczne orzeczenie w rozumieniu art. 79 ust. 1 konstytucji, skarga konstytucyjna w zakresie odnoszącym się do tego przepisu nie mogła być przedmiotem merytorycznego rozpoznania i należało odmówić nadania jej dalszego biegu.