W skardze konstytucyjnej z 13 listopada 2006 r. wniesiono o stwierdzenie niezgodności: 1) § 11 ust. 1 pkt 1 i 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 19 grudnia 2001 r. w sprawie podatku akcyzowego (Dz. U. Nr 148, poz. 1655, ze zm.) samodzielnie, oraz w związku z art. 6 ust. 10 pkt 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50, ze zm.) z art. 20, art. 21 ust. 1, art. 22, art. 31 ust. 3, art. 32, art. 64 ust. 1, 2 i 3 oraz art. 84 w związku z art. 2, art. 7, art. 92 ust. 1 oraz art. 217 Konstytucji; oraz z art. 6 ust. 10 pkt 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50, ze zm.); 2) § 14 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 19 grudnia 2001 r. powołanego w punkcie 1) z art. 20, art. 21 ust. 1, art. 22, art. 31 ust. 3, art. 32, art. 64 ust. 1, 2 i 3 oraz art. 84 w związku z art. 2, art. 7, art. 92 ust. 1 oraz art. 217 Konstytucji; 3) § 16 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z 19 grudnia 2001 r. powołanego w punkcie 1) samodzielnie, oraz w związku z art. 35 ust. 5 ustawy z 8 stycznia 1993 r., o której mowa w punkcie 1) z art. 20, art. 21 ust. 1, art. 22, art. 31 ust. 3, art. 32, art. 64 ust. 1, 2 i 3 oraz art. 84 w związku z art. 2, art. 7, art. 92 ust. 1 oraz art. 217 Konstytucji; oraz z art. 36 ust. 5 oraz art. 36 ust. 1 i ust. 3 ustawy z 8 stycznia 1993 r., o której mowa w punkcie 1); 4) § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie podatku akcyzowego (Dz. U. Nr 27, poz. 269, ze zm.) z art. 20, art. 21 ust. 1, art. 22, art. 31 ust. 3, art. 32, art. 64 ust. 1, 2 i 3 oraz art. 84 w związku z art. 2, art. 7, art. 92 ust. 1 oraz art. 217 Konstytucji; 5) § 14 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z 22 marca 2002 r., o którym mowa w punkcie 4), samodzielnie oraz w związku z art. 35 ust. 5 ustawy z 8 stycznia 1993 r., o której mowa w punkcie 1) z art. 20, art. 21 ust. 1, art. 22, art. 31 ust. 3, art. 32, art. 64 ust. 1, 2 i 3 oraz art. 84 w związku z art. 2, art. 7, art. 92 ust. 1 oraz art. 217 Konstytucji; oraz z art. 36 ust. 5 oraz art. 36 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50, ze zm.); 6) art. 35 ust. 6 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50, ze zm.) w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 15 lutego 2002 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, o zmianie ustawy o Policji oraz o zmianie ustawy – Kodeks wykroczeń (Dz. U. Nr 19, poz.185) z art. 20, art. 21 ust. 1, art. 22, art. 31 ust. 3, art. 32, art. 64 ust. 1, 2 i 3 oraz art. 84 Konstytucji.

Postanowieniem z 3 stycznia 2007 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Podstawą rozstrzygnięcia Trybunału było uznanie, że skarga konstytucyjna została wniesiona po upływie terminu przewidzianego dla tego środka prawnego. Zgodnie z przepisem art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.) skarga konstytucyjna może być wniesiona po wyczerpaniu drogi prawnej, o ile ta droga została przewidziana, w ciągu 3 miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. W niniejszej sprawie ostatecznym orzeczeniem jest wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 lipca 2006 r. (sygn. akt I FSK 971/05), doręczony skarżącym 25 lipca 2006 r. W związku z tym ostatnim dniem terminu do wniesienia skargi w niniejszej sprawie był 25 października 2006 r., tymczasem skarga konstytucyjna złożona została 13 listopada 2006 r.

Zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu wniósł pełnomocnik skarżącej. Skarżąca zarzuciła, że rozstrzygnięcie Trybunału Konstytucyjnego oparte jest na błędnych ustaleniach faktycznych. Skarga konstytucyjna została złożona w placówce pocztowej operatora publicznego „Poczta Polska” 25 października 2006 r., zaś jej nadanie ze względu na obszerność skargi i załączników nastąpiło za zwrotnym potwierdzeniem odbioru. Zdaniem skarżącej powyższych ustaleń nie może zmieniać fakt zaistniałych perturbacji związanych z doręczeniem Trybunałowi Konstytucyjnemu paczki zawierającej skargę konstytucyjną ani wynikający z tego faktu upływ czasu. Skarżąca wskazuje ponadto, że w odpowiedzi na złożoną przez nią reklamację na sposób działania „Poczty Polskiej” przy doręczeniu wskazanej paczki Centrum Usług Pocztowych Państwowego Przedsiębiorstwa Użyteczności Publicznej „Poczta Polska” Oddział Regionalny w Warszawie potwierdził nieprawidłowości w działaniu pracownika „Poczty Polskiej” będącego doręczycielem przedmiotowej paczki. Z tego powodu zdaniem skarżącego próbę zwrotu nadawcy przez „Pocztę Polską” przedmiotowej paczki „jako nieprzyjętej przez adresata” należy uznać za niebyłą.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Przesłanką podjęcia przez Trybunał Konstytucyjny rozstrzygnięcia o odmowie nadania dalszego biegu niniejszej skardze konstytucyjnej było stwierdzenie, że została ona wniesiona po upływie terminu przewidzianego dla tego środka prawnego. Podstawą rozstrzygnięcia było dokonane w toku kontroli wstępnej skargi konstytucyjnej stwierdzenie doręczenia 13 listopada 2006 r. paczki zawierającej skargę konstytucyjną za pośrednictwem firmy „Pocztex. Kurier Poczty Polskiej”, z wskazaną datą przyjęcia zlecenia w dniu 13 listopada 2006 r. Jak ponadto ustalono w toku kontroli wstępnej, skarżąca wskazywała na fakt próby doręczenia paczki zawierającej skargę konstytucyjną w dniu 27 października 2006 r., która jednak nie doszła do skutku w wyniku rzekomej odmowy odebrania przesyłki w kancelarii Trybunału Konstytucyjnego. Kancelaria Trybunału Konstytucyjnego nie potwierdziła jednak faktu dostarczenia wskazanej przesyłki, jak również odmowy jej przyjęcia. Ponadto wskazać należy, że zgodnie z regułami obiegu i odbioru pism przez kancelarię Trybunału każda odmowa przyjęcia przesyłki opatrzona musi być właściwą pieczęcią kancelaryjną, tymczasem przesyłka rzekomo nieodebrana przez kancelarię Trybunału Konstytucyjnego takiego potwierdzenia nie posiadała. Ponadto skarżąca przekazując przesyłkę 13 listopada 2006 r., nie wykazała w sposób jednoznaczny faktu nadania skargi konstytucyjnej 25 października 2006 r. W świetle tych ustaleń Trybunał Konstytucyjny dysponując potwierdzeniem nadania skargi 13 listopada 2006 r. za pośrednictwem firmy „Pocztex. Kurier Poczty Polskiej”, datę tę uznał za datę złożenia skargi. Jednakże w świetle wyjaśnień przedstawionych przez skarżącą w zażaleniu na postanowienie o odmowie nadania biegu skardze konstytucyjnej należy uznać, że termin do wniesienia skargi został dochowany. Przesądza o tym doręczony wraz z zażaleniem dowód nadania skargi w placówce pocztowej operatora publicznego „Poczta Polska” w dniu 25 października 2006 r., a także fakt uznania przez Centrum Usług Pocztowych Państwowego Przedsiębiorstwa Użyteczności Publicznej „Poczta Polska” Oddział Regionalny w Warszawie nieprawidłowości w działaniu pracownika „Poczty Polskiej”, będącego doręczycielem przedmiotowej paczki. W świetle tych faktów przyjąć należy stanowisko korzystne dla strony postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym uznając, że strona wniosła skargę konstytucyjną w terminie, zaś jedynie uchybienia w działaniu operatora „Poczty Polskiej” doprowadziły do opisanej powyżej sytuacji. Uchybienia te, jako dokonane przez podmiot od strony niezależny oraz przy wykazaniu braku zaniedbań ze strony skarżącej nie mogą prowadzić do niekorzystnych skutków procesowych dla strony.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało uwzględnić zażalenie wniesione na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu.

Skarga konstytucyjna z 13 listopada 2006 r. została oparta na następującym stanie faktycznym. Wyrokiem z 30 maja 2005 r. Wojewódzki Sad Administracyjny w Warszawie oddalił skargę skarżących na decyzję Dyrektora Izby Celnej w Warszawie z 20 lutego 2004 r. (Nr 140000-PA-9116-30/03/1217/bg) w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w podatku akcyzowym za poszczególne miesiące od stycznia do września 2003 r. Wyrokiem z 4 lipca 2006 r. Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

W skardze konstytucyjnej wniesiono o stwierdzenie niezgodności: 1) § 11 ust. 1 pkt 1 i 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 19 grudnia 2001 r. w sprawie podatku akcyzowego (Dz. U. Nr 148, poz. 1655, ze zm.) samodzielnie, oraz w związku z art. 6 ust. 10 pkt 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50, ze zm.) z art. 20, art. 21 ust. 1, art. 22, art. 31 ust. 3, art. 32, art. 64 ust. 1, 2 i 3 oraz art. 84 w związku z art. 2, art. 7, art. 92 ust. 1 oraz art. 217 Konstytucji; oraz z art. 6 ust. 10 pkt 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50, ze zm.); 2) § 14 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 19 grudnia 2001 r. powołanego w punkcie 1) z art. 20, art. 21 ust. 1, art. 22, art. 31 ust. 3, art. 32, art. 64 ust. 1, 2 i 3 oraz art. 84 w związku z art. 2, art. 7, art. 92 ust. 1 oraz art. 217 Konstytucji; 3) § 16 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z 19 grudnia 2001 r. powołanego w punkcie 1) samodzielnie, oraz w związku z art. 35 ust. 5 ustawy z 8 stycznia 1993 r., o której mowa w punkcie 1) z art. 20, art. 21 ust. 1, art. 22, art. 31 ust. 3, art. 32, art. 64 ust. 1, 2 i 3 oraz art. 84 w związku z art. 2, art. 7, art. 92 ust. 1 oraz art. 217 Konstytucji; oraz z art. 36 ust. 5 oraz art. 36 ust. 1 i ust. 3 ustawy z 8 stycznia 1993 r., o której mowa w punkcie 1); 4) § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie podatku akcyzowego (Dz. U. Nr 27, poz. 269, ze zm.) z art. 20, art. 21 ust. 1, art. 22, art. 31 ust. 3, art. 32, art. 64 ust. 1, 2 i 3 oraz art. 84 w związku z art. 2, art. 7, art. 92 ust. 1 oraz art. 217 Konstytucji; 5) § 14 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002 r., o którym mowa w punkcie 4), samodzielnie oraz w związku z art. 35 ust. 5 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r., o której mowa w punkcie 1) z art. 20, art. 21 ust. 1, art. 22, art. 31 ust. 3, art. 32, art. 64 ust. 1, 2 i 3 oraz art. 84 w związku z art. 2, art. 7, art. 92 ust. 1 oraz art. 217 Konstytucji; oraz z art. 36 ust. 5 oraz art. 36 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50, ze zm.); 6) art. 35 ust. 6 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50, ze zm.) w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 15 lutego 2002 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, o zmianie ustawy o Policji oraz o zmianie ustawy – Kodeks wykroczeń (Dz. U. Nr 19, poz. 185) z art. 20, art. 21 ust. 1, art. 22, art. 31 ust. 3, art. 32, art. 64 ust. 1, 2 i 3 oraz art. 84 Konstytucji.

Niemożność nadania biegu skardze konstytucyjnej wynika z faktu, że została ona wniesiona po upływie terminu przewidzianego dla tego środka prawnego. Zgodnie z przepisem art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.) skarga konstytucyjna może być wniesiona po wyczerpaniu drogi prawnej, o ile ta droga została przewidziana, w ciągu 3 miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. W niniejszej sprawie ostatecznym orzeczeniem jest wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 lipca 2006 r., doręczony skarżącym 25 lipca 2006 r. W związku z tym ostatnim dniem terminu do wniesienia skargi w niniejszej sprawie był 25 października 2006 r., tymczasem skarga konstytucyjna złożona została 13 listopada 2006 r. Stwierdzenie wniesienia skargi konstytucyjnej po terminie, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym przesądza o niedopuszczalności nadania biegu skardze konstytucyjnej.