1. Sąd Okręgowy w W. w postanowieniu ze stycznia 2014 r., na podstawie art. 2861 ust. 1 pkt 2 ustawy z 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (j.t. Dz.U.2013.1410, ze zm., dalej: Pwp) zobowiązał
sp. z o.o. z siedzibą w W. (dalej: skarżąca) do udzielenia informacji za okres od 7 listopada 2010 r. do 7 listopada 2013
r.: o pochodzeniu i sieciach dystrybucji perfum, wód toaletowych i perfumowanych w opakowaniach opatrzonych słowno-graficznym
towarowym znakiem wspólnotowym „Calvin Klein” lub słownym znakiem towarowym „Chloe”, poprzez wskazanie firm i adresów dostawców
mających siedzibę poza Europejskim Obszarem Gospodarczym albo nienależących do autoryzowanej sieci dystrybucji, o ilości otrzymanych
lub zamówionych towarów opatrzonych ww. znakami towarowymi oraz cenach uiszczonych dostawcom za te towary, a także do udzielenia
ww. informacji co do towarów, których indywidualny kod identyfikacyjny został zakryty przerobiony lub usunięty.
Skarżąca wniosła zażalenie na wyżej wskazane postanowienie. Sąd Apelacyjny w W. w postanowieniu z lipca 2014 r., oddalił zażalenie
skarżącej.
9 października 2014 r. skarżąca wniosła skargę konstytucyjną. Po pierwsze, postawiła w niej zarzut niezgodność art. 2861 ust. 1 pkt 2 Pwp z art. 45 ust. 1 w związku z art. 2, art. 31 ust. 3 i art. 32 ust. 1 Konstytucji przez to, że: a) wprowadza
obowiązek udzielenia informacji, uzależniony wyłącznie od wykazania nieprecyzyjnej i niejednolicie rozumianej przesłanki prawdopodobieństwa
naruszenia patentu, dodatkowego prawa ochronnego, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji, bez powiązania z postępowaniem
w sprawie naruszenia ww. praw wyłącznych własności przemysłowej; b) nie normuje w sposób precyzyjny i jednoznaczny kręgu adresatów
roszczenia informacyjnego w postępowaniu o zobowiązanie do udzielenia informacji; c) nie normuje w sposób precyzyjny i jednoznaczny
trybu postępowania o zobowiązanie do udzielenia informacji i jego relacji do postępowania o naruszenie praw wyłącznych własności
przemysłowej; d) narusza zasadę równości broni stron postępowania o zobowiązanie do udzielenia informacji, różnicując zakres
ich obowiązków (ciężarów) procesowych; e) wprowadza bardzo krótkie terminy na rozpoznanie wniosku i ogranicza jawność wewnętrzną
postępowania; f) nie przewiduje środków proceduralnych umożliwiających wyważenie i realną ochronę interesów podmiotu, od którego
uprawniony z tytułu praw wyłącznych własności przemysłowej żąda udzielenia informacji.
Po drugie, skarżąca zarzuciła art. 2861 ust. 1 pkt 2 Pwp niezgodność z art. 20 i art. 22 w związku z art. 2 i art. 31 ust. 3 Konstytucji, ponieważ przepis ten: a)
w sposób nieuzasadniony i nieproporcjonalny narusza wolność gospodarczą jednostki, ograniczając możliwość prowadzenia działalności
gospodarczej, opartej na imporcie równoległym towarów legalnie zakupionych w innym państwie Europejskiego Obszaru Gospodarczego;
b) umożliwia nieuzasadnioną i nieproporcjonalną ingerencję w autonomię informacyjną i tajemnicę przedsiębiorstwa takiej jednostki;
c) umożliwia uprawnionemu z tytułu praw wyłącznych własności przemysłowej eliminowanie z rynku podmiotów konkurencyjnych zajmujących
się importem równoległym towarów; d) umożliwia faktyczny podział terytorialny wspólnego rynku oraz wyodrębnienie i monopolizację
rynku polskiego.
Po trzecie, skarżąca postawiła zarzut niezgodności art. 2861 ust. 1 pkt 2 Pwp z art. 47 w związku z art. 51 ust. 1, 2 i 4, art. 2 i art. 31 ust. 3 Konstytucji przez to, że: a) w sposób
nieuzasadniony i nieproporcjonalny narusza prawo do prywatności i autonomię informacyjną jednostki, umożliwiając uprawnionemu
z tytułu praw wyłącznych własności przemysłowej uzyskanie informacji poufnych i tajemnic przedsiębiorstwa konkurenta bez koniecznego
związku z naruszeniem ww. praw wyłącznych; b) sankcjonuje uznanie ww. jednostki za naruszyciela praw wyłącznych własności
przemysłowej bez obowiązku udowodnienia faktu naruszenia i odpowiedzialności tego podmiotu.
Po czwarte, skarżąca zarzuciła art. 2861 ust. 1 pkt 2 Pwp niezgodność z art. 64 ust. 1 i 2 w związku z art. 2 i ar. 31 ust. 3 Konstytucji przez to, że: a) w sposób
nieuzasadniony i nieproporcjonalny narusza prawo do własności i innych praw majątkowych oraz gwarancję równej dla wszystkich
ochrony własności i innych praw majątkowych, zapewniając nadmiernie uprzywilejowaną pozycję uprawnionego z tytułu praw wyłącznych
własności przemysłowej kosztem właścicieli towarów z wynalazkiem, wzorem lub znakiem towarowym oraz dysponentów informacji
poufnych i tajemnic przedsiębiorstwa; b) zrównuje w sposób nieuzasadniony adresatów roszczenia informacyjnego w dwóch odmiennych
sytuacjach, a mianowicie wówczas, kiedy do naruszenia praw wyłącznych własności przemysłowej rzeczywiście doszło i wówczas,
kiedy nie miało to miejsca (lub nie zostało to udowodnione w ramach postępowania o zobowiązanie do udzielenia informacji).
2. W dniu 27 maja 2015 r. Rzecznik Praw Obywatelskich zgłosiła udział w postępowaniu. W piśmie z 11 sierpnia 2015 r. wniosła
o stwierdzenie, że art. 2861 ust. 1 pkt 2 Pwp jest niezgodny z art. 22 i art. 47 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji. W uzasadnieniu Rzecznik wskazała,
że zaskarżony przepis prowadzi do nieproporcjonalnego ograniczenia wolności działalności gospodarczej, ponieważ umożliwia
ingerencję w sferę tajemnicy przedsiębiorstwa, nie zapewniając w tym zakresie należytej ochrony. Zdaniem Rzecznik zaskarżony
przepis pomija przesłankę proporcjonalności, nie zapewniając należytej równowagi między ochroną praw uprawnionego do znaku
towarowego, a zobowiązanego do ujawnienia informacji. W konsekwencji zaskarżony przepis może prowadzić do monopolizacji i
podziału terytorialnego wspólnego rynku. Rzecznik stanęła również na stanowisku, że zaskarżony przepis nie wprowadza wystarczających
gwarancji przed nieuprawnioną ingerencją w sferę prawa do prywatności przedsiębiorcy, m.in. w związku z brakiem ścisłego powiązania
roszczenia informacyjnego z powództwem o naruszenie praw własności przemysłowej. Ponadto wykorzystanie informacji uzyskanych
na podstawie zaskarżonego przepisu może prowadzić w krańcowym przypadku do eliminacji konkurenta z rynku.
3. W odpowiedzi na prośbę Trybunału, Ministerstwo Sprawiedliwości 20 listopada 2015 r. przekazało informację statystyczną
dotyczącą stosowania zaskarżonego przepisu od 1 stycznia 2013 r. Wynika z niej, że od 1 stycznia 2013 r. na podstawie zaskarżonego
przepisu złożono 186 wniosków o udzielenie informacji, z czego 101 złożono przed wytoczeniem powództwa na podstawie art. 287
ust. 1 lub art. 296 ust. 1 Pwp. O zasadności 125 wniosków rozstrzygał Sąd Okręgowy w W.
4. W odpowiedzi na prośbę Trybunału z 22 października 2015 r. Sąd Okręgowy w W. udostępnił Trybunałowi odpisy postanowień
wydanych na podstawie zaskarżonego przepisu od 1 stycznia 2013 r. Ponadto Sąd Okręgowy przedstawił orzecznictwo Sądu Apelacyjnego
w W., rozpatrującego zażalenia na postanowienia Sądu Okręgowego w W., wskazując postanowienia utrzymujące w mocy oraz postanowienia
zmieniające postanowienia Sądu Okręgowego w W.
5. Sejm oraz Prokurator Generalny nie zajęli stanowiska w sprawie.
6. 31 maja 2016 r. Trybunał postanowił rozpoznać skargę konstytucyjną spółki sp. z o.o. z siedzibą w W. w sprawie SK 9/15
na posiedzeniu niejawnym.
7. 1 czerwca 2016 r. Trybunał wysłał pisma, w których zawiadomił skarżącą oraz pozostałych uczestników postępowania, że rozpoznanie
sprawy nastąpi na posiedzeniu niejawnym, a także o terminie posiedzenia niejawnego i terminie ogłoszenia orzeczenia. Pismo
to zostało doręczone pełnomocnikowi skarżącej, radcy prawnemu R.S., następnego dnia, tj. 2 czerwca. Znaczy to, że termin na
cofnięcie skargi konstytucyjnej upłynął 9 czerwca 2016 r.
8. 17 czerwca 2016 r. ustanowiony 15 czerwca 2016 r. pełnomocnik skarżącej, radca prawny J.P., nadesłał pismo, w którym –
„w związku z zawarciem ugody z i zobowiązaniem wynikającym z tej ugody” – cofnął skargę konstytucyjną w niniejszej sprawie
oraz wniósł o niepodejmowanie w niej „jakichkolwiek dalszych działań”.
Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:
1. Przystępując do rozpoznania sprawy, Trybunał stwierdza, że 30 sierpnia 2015 r. weszła w życie ustawa z 25 czerwca 2015
r. o Trybunale Konstytucyjnym (j.t. Dz.U.2016.293; dalej: uTK z 2015 r.). W wyroku z 9 marca 2016 r. w sprawie K 47/15 (OTK
ZU nr A/2016, poz. 2), Trybunał Konstytucyjny orzekł niekonstytucyjność ustawy z 22 grudnia 2015 r. o zmianie ustawy o Trybunale
Konstytucyjnym (Dz.U.2217; dalej: ustawa nowelizująca). Skutkiem wyroku TK jest to, że obowiązującą uTK z 2015 r. stosuje
się w wersji nieuwzględniającej zmian wprowadzonych przez uchyloną w całości ustawę nowelizującą.
2. Stosownie do art. 49 ust. 3 w związku z art. 93 ust. 3 uTK z 2015 r., cofnięcie skargi konstytucyjnej może nastąpić najpóźniej
w terminie 7 dni od dnia doręczenia zawiadomienia uczestnikom postępowania, że rozpoznanie sprawy nastąpi na posiedzeniu niejawnym.
3. Trybunał stwierdził, że cofnięcie skargi konstytucyjnej nastąpiło po upływie zawitego terminu 7. dni od dnia doręczenia
zawiadomienia Trybunału, iż rozpoznanie sprawy nastąpi na posiedzeniu niejawnym, a zatem cofnięcie tej skargi jest bezskuteczne
w trybie art. 49 ust. 3 uTK z 2015 r.
4. Jednakże, wobec treści przywołanego tu pisma pełnomocnika skarżącej, radcy prawnego J.P., w którym informuje o zawarciu
ugody ze spółką, Trybunał stwierdził, że brak jest przedmiotu zaskarżenia. Nie ma zatem w sprawie aktualności naruszenia konstytucyjnych
praw podmiotowych skarżącej. Wydanie orzeczenia w sprawie jest zbędne, w myśl art. 104 ust. 1 pkt 3 uTK z 2015 r.
Zważywszy na to, Trybunał umorzył postępowanie na podstawie art. 104 ust. 1 pkt 3 uTK z 2015 r.
Strona korzysta z plików cookies w celu realizacji usług. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do plików cookies w Twojej przeglądarce.