1. Krajowa Rada Notarialna, w wykonaniu uchwały z 6 maja 2005 r. nr V/22/2005, wystąpiła do Trybunału Konstytucyjnego z wnioskiem o zbadanie zgodności:

– art. 8, art. 11, art. 12 i art. 16 ustawy z dnia 16 listopada 2000 r. o przeciwdziałaniu wprowadzaniu do obrotu finansowego wartości majątkowych pochodzących z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł oraz o przeciwdziałaniu finansowaniu terroryzmu (Dz. U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1505 ze zm.; dalej: ustawa o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy) z art. 2, art. 17, art. 22 w związku z art. 31 ust. 3, art. 42, art. 51 i art. 146 ust. 4 pkt 7 Konstytucji;

– art. 35 w związku z art. 37 ustawy o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy z art. 2 i art. 42 Konstytucji;

– art. 36 ustawy o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy z art. 2 i art. 31 ust. 3 Konstytucji.

W postępowaniu wstępnym postanowieniem z 12 sierpnia 2005 r., sygn. Tw 23/05, Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania wnioskowi dalszego biegu w zakresie badania zgodności art. 8, art. 11, art. 12 i art. 16 ustawy o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy z art. 2, art. 17, art. 22 w związku z art. 31 ust. 3, art. 42, art. 51 i art. 146 ust. 4 pkt 7 Konstytucji. Postanowieniem z 8 lutego 2006 r., sygn. Tw 23/05, Trybunał Konstytucyjny nie uwzględnił zażalenia na postanowienie z 12 sierpnia 2005 r. Tym samym sprawie został nadany bieg w zakresie badania zgodności art. 35 w związku z art. 37 ustawy o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy z art. 2 i art. 42 Konstytucji oraz art. 36 ustawy o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy z art. 2 i art. 31 ust. 3 Konstytucji.

2. Marszałek Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej pismem z 31 października 2006 r. przedstawił w imieniu Sejmu stanowisko, wnosząc o stwierdzenie, że:

– art. 35 w związku z art. 37 ustawy o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy jest zgodny z art. 2 i art. 42 Konstytucji,

– art. 36 ustawy o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy jest zgodny z art. 2 i art. 31 ust. 3 Konstytucji.

3. W dniu 1 grudnia 2006 r. do Trybunału Konstytucyjnego wpłynęło pismo (L.dz. 05/184/05), w którym KRN na podstawie art. 31 ust. 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), wykonując załączoną uchwałę z 24 listopada 2006 r., nr VI/77/2006, cofnęła wniosek.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 31 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym wnioskodawca może do rozpoczęcia rozprawy wycofać wniosek, pytanie prawne albo skargę. W orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego przyjmuje się, że prawo do cofnięcia wniosku przed rozpoczęciem rozprawy mieści się w granicach swobodnego uznania wnioskodawcy i jest jednym z przejawów zasady dyspozycyjności, na której opiera się postępowanie przed Trybunałem Konstytucyjnym (por. postanowienie TK z 4 marca 1999 r., sygn. SK 16/98, OTK ZU nr 2/1999, poz. 26; postanowienie TK z 8 marca 2000 r., sygn. K. 32/98, OTK ZU nr 2/2000, poz. 64, postanowienie TK z 13 września 2000 r., sygn. K. 24/99, OTK ZU nr 6/2000, poz. 192). Cofnięcie wniosku przed rozpoczęciem rozprawy nie podlega zatem kontroli Trybunału Konstytucyjnego, co w konsekwencji oznacza konieczność umorzenia postępowania stosownie do treści art. 39 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (zob. Z. Czeszejko-Sochacki, L. Garlicki, J. Trzciński, Komentarz do ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, Warszawa 1999, s. 112). Kierując się powyższymi ustaleniami, należy stwierdzić, że Krajowa Rada Notarialna skutecznie cofnęła wniosek, zatem postępowanie w tym zakresie podlega umorzeniu w trybie art. 39 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

Z powyższych względów Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.