1. Prezes Rady Ministrów (dalej: wnioskodawca) we wniosku z 28 sierpnia 2020 r. wniósł o zbadanie zgodności art. 4171 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145, ze zm.; dalej: k.c.) w zakresie, w jakim nie wprowadza wymogu stwierdzenia przez Trybunał Konstytucyjny niezgodności rozporządzenia z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub ustawą, z art. 2, art. 188 pkt 3 i art. 193 Konstytucji.

Zdaniem wnioskodawcy wydanie orzeczenia o niekonstytucyjności danego aktu normatywnego przez Trybunał Konstytucyjny powinno być „koniecznym warunkiem wstępnym, dającym możliwość rozważenia zasadności przypisania Skarbowi Państwa odpowiedzialności odszkodowawczej” (s. 3 wniosku). Wnioskodawca podkreślił, że w jego ocenie rozstrzygnięcie Trybunału Konstytucyjnego o niezgodności danych przepisów z Konstytucją, mające podstawę w art. 188 Konstytucji, stanowi wymóg sine qua non rozważania odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa. Dopiero w następstwie uzyskania stosownego prejudykatu sąd powszechny ma obowiązek rozpatrzyć zasadność niezgodności z prawem danego aktu normatywnego w rozumieniu kodeksowym.

2. W piśmie z 30 stycznia 2024 r. wnioskodawca poinformował Trybunał Konstytucyjny o wycofaniu wniosku na podstawie art. 56 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 listopada 2016 r. o organizacji i trybie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym (Dz. U. z 2019 r. poz. 2393).

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 59 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 listopada 2016 r. o organizacji i trybie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym (Dz. U. z 2019 r. poz. 2393), cofnięcie wniosku powoduje konieczność umorzenia postępowania.

Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że wnioskodawca skutecznie wycofał wniosek – z zachowaniem wynikających z ustawy warunków.

Mając na uwadze wyżej przedstawione okoliczności, Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.