1. Grupa posłów na Sejm VII kadencji, na podstawie wniosku z 28 sierpnia 2014 r. zwróciła się do TK o zbadanie zgodności:
1) art. 2 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie (Dz. U. Nr 180, poz. 1493, ze zm.;
dalej: uppr) z art. 2 Konstytucji,
2) art. 9d ust. 1 i 4 uppr z art. 2, art. 51 ust. 3 w związku z art. 31 ust. 3 oraz art. 51 ust. 4 Konstytucji,
3) art. 9d ust. 5 uppr z art. 2 i art. 92 ust. 1 Konstytucji,
4) § 2 ust. 1 w związku z ust. 2 oraz załącznik nr 1 do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 13 września 2011 r. w sprawie
procedury „Niebieskie Karty” oraz wzorów formularzy „Niebieska Karta” (Dz. U. Nr 209, poz. 1245; dalej: rozporządzenie w sprawie
procedury „Niebieskie Karty”) z art. 2 pkt 2 uppr oraz art. 92 ust. 1, art. 51 ust. 2, art. 47 i art. 48 ust. 1 Konstytucji,
5) art. 12a ust. 1 uppr w związku z art. 116 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2013 r.,
poz. 182; dalej: ups) z art. 18, art. 47, art. 48 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji oraz z art. 8 ust. 1 i 2 Konwencji
o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r. i art. 9 Konstytucji,
6) art. 12b ust. 1 i 3 uppr z art. 2, art. 45 ust. 1 i art. 78 Konstytucji,
7) art. 9c ust. 1 uppr z art. 51 ust. 2 Konstytucji,
8) art. 6 ust. 2 uppr z art. 16 ust. 2, art. 165 ust. 2, art. 166 ust. 1 i art. 167 ust. 1 i 4 Konstytucji.
2. Minister Pracy i Polityki Społecznej w piśmie z 3 listopada 2014 r. przedstawił opinię dotyczącą wniosku złożonego przez
grupę posłów. Po przeanalizowaniu zaskarżonych przepisów i skonfrontowaniu ich ze wskazanymi wzorcami kontroli, wskazał, że
zarzuty wnioskodawcy nie znajdują uzasadnienia. Jedynie w zakresie zakwestionowania zgodności art. 12b ust. 1 i 3 uppr z art.
2, art. 45 ust. 1 i art. 78 Konstytucji, stwierdził, że brak jest odrębnego środka odwoławczego dotyczącego samego sposobu
odebrania dziecka.
3. Prokurator Generalny w piśmie z 18 września 2015 r., na podstawie art 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r.
o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.) w związku z art. 134 pkt 3 ustawy z dnia 25 czerwca 2015 r. o
Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. z 2016 r., poz. 293, ze zm.) wniósł o umorzenie postępowania, ze względu na niedopuszczalność
wydania wyroku.
Prokurator Generalny zwrócił uwagę, że na liście zawierającej podpisy posłów nie zostały wymienione przepisy będące przedmiotem
zaskarżenia ani wzorce ich kontroli. Wskazano tylko, że intencją wnioskodawcy było zainicjowanie kontroli „poszczególnych”
przepisów ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie oraz przepisów rozporządzenia Rady Ministrów. Prokurator Generalny,
odwołując się do wyroku z 17 lipca 2014 r., sygn. K 59/13, podkreślił, że TK w podobnej sytuacji umorzył postępowanie w zakresie
przepisu niewymienionego na liście zawierającej podpisy posłów. Wówczas TK stwierdził, że nie jest uprawniony do domniemywania
intencji wnioskodawcy i przyjmowania, że ich wolą było objęcie wnioskiem inicjującym kontrolę konstytucyjną przepisu niewskazanego
na liście. Gdyby jednak Trybunał Konstytucyjny nie podzielił stanowiska o niedopuszczalności orzekania w niniejszej sprawie
Prokurator Generalny wniósł o stwierdzenie, że:
1) art. 2 pkt 1 i 2 uppr są zgodne z zasadą prawidłowej legislacji, wynikającą z art. 2 Konstytucji,
a) w zakresie, w jakim uprawnia członków zespołu interdyscyplinarnego oraz grup roboczych do przetwarzania danych dotyczących
nałogów, skazań i orzeczeń o ukaraniu osób dotkniętych przemocą w rodzinie, jest niezgodny z art. 51 ust. 2 w związku z art.
31 ust. 3 Konstytucji,
b) w pozostałym zakresie jest zgodny z art. 51 ust. 2 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji,
3) art. 9d ust. 1 i 4 uppr są zgodne z art. 51 ust. 3 w związku z art. 31 ust. 3 oraz art. 51 ust. 4 Konstytucji,
4) art. 9d ust. 5 uppr jest zgodny z art. 2 i art. 92 ust. 1 Konstytucji,
5) art. 12a ust. 1 uppr w związku z art. 116 ust. 1 ups jest zgodny z art. 18, art. 47 i art. 48 ust. 1 w związku z art. 31
ust. 3 Konstytucji oraz z art. 8 ust. 1 i 2 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności,
6) art. 12b ust. 1 i 3 uppr są zgodne z art. 2, art. 45 ust. 1 i art. 78 Konstytucji,
7) załącznik nr 1 do rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie procedury „Niebieskie Karty”, w zakresie opisanych w pkt IV kategorii
zachowań w postaci „krytykowania”, „kontrolowania”, „ograniczania kontaktów”, „izolacji” i „ciągłego niepokojenia”, identyfikowanych
jako przejaw psychicznej przemocy w rodzinie, jest zgodny z art. 2 pkt 2 uppr oraz z art. 47, art. 48 ust. 1, art. 51 ust.
2 i art. 92 ust. 1 Konstytucji.
W pozostałym zakresie Prokurator Generalny wniósł o umorzenie postępowania.
4. Prezes Rady Ministrów w piśmie z 15 maja 2015 r. wniósł o stwierdzenie zgodności zaskarżonych przepisów rozporządzenia
w sprawie procedury „Niebieskie Karty” z art. 92 ust. 1, art. 51 ust. 2, art. 47 i art. 48 ust. 1 Konstytucji oraz z art.
2 pkt 2 uppr. Po przeanalizowaniu podniesionych zarzutów wskazał, że nie zasługują one na uwzględnienie.
5. Rzecznik Praw Dziecka w piśmie z 3 września 2015 r. zajął stanowisko, że:
1) art. 2 pkt 1 i 2 uppr nie jest niezgodny z art. 2 Konstytucji,
2) art. 12a ust. 1 uppr w związku z art. 116 ust. 1 ups jest zgodny z art. 18, art. 47, art. 48 ust. 1 w związku z art. 31
ust. 3 Konstytucji oraz z art. 8 ust. 1 i 2 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności,
3) art. 12b ust. 1 i 3 uppr jest zgodny z art. 2, art. 45 ust. 1 i art. 78 Konstytucji.
Rzecznik Praw Dziecka nie zajął stanowiska co do pozostałych zarzutów, ponieważ nie dotyczą one praw dziecka.
6. Marszałek Sejmu w piśmie z 10 listopada 2015 r. wniósł o stwierdzenie, że:
1) art. 2 uppr jest zgodny z art. 2 Konstytucji,
2) art. 6 ust. 2 uppr jest zgodny z art. 16 ust. 2, art. 165 ust. 2, art. 166 ust. 1 i art. 167 ust. 1 i 4 Konstytucji,
3) art. 9c ust. 1 uppr jest zgodny z art. 51 ust. 2 Konstytucji,
4) art. 9d uppr w zakresie, w jakim całkowicie pomija, w odniesieniu do osoby podejrzanej o stosowanie przemocy w rodzinie
i osoby dotkniętej przemocą w rodzinie, prawo dostępu do dotyczących ich urzędowych dokumentów i zbiorów danych, wytworzonych
i zgromadzonych w ramach procedury „Niebieskie Karty” oraz prawo do żądania sprostowania oraz usunięcia – wytworzonych i zgromadzonych
w ramach procedury „Niebieskie Karty” – informacji nieprawdziwych, niepełnych lub zebranych w sposób sprzeczny z ustawą, jest
niezgodny z art. 2, art. 51 ust. 3 w związku z art. 31 ust. 3 oraz art. 51 ust. 4 Konstytucji,
5) art. 9d ust. 5 uppr jest zgodny z art. 2 i art. 92 ust. 1 Konstytucji,
6) art. 12a ust. 1 uppr w związku z art. 116 ust. 1 ups jest zgodny z art. 18 w związku z art. 47, art. 48 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji oraz z art. 8 ust. 1 i 2 Konwencji o
ochronie praw człowieka i podstawowych wolności w związku z art. 9 Konstytucji,
7) art. 12b ust. 1 i 3 uppr jest zgodny z art. 45 ust. 1 w związku z art. 2 oraz z art. 78 Konstytucji.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
1. W dniu 30 sierpnia 2015 r. weszła w życie ustawa z dnia 25 czerwca 2015 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. z 2016 r.
poz. 293; dalej: ustawa o TK). Stosownie do art. 69 ustawy o TK „W sprawach wszczętych na podstawie wniosku grupy posłów lub senatorów,
o którym mowa w art. 191 ust. 1 pkt 1 Konstytucji, zakończenie kadencji Sejmu i Senatu nie wstrzymuje postępowania w Trybunale”.
Postępowanie to z dniem zakończenia kadencji Sejmu i Senatu ulega zawieszeniu na 6 miesięcy (art. 70 ust. 1 ustawy o TK).
Prezes Trybunału, w terminie 30 dni od dnia zakończenia kadencji Sejmu i Senatu, przekazuje odpowiednio Marszałkowi Sejmu
i Marszałkowi Senatu informację o sprawach, o których mowa w art. 69 ustawy o TK, w odniesieniu do których Trybunał postanowił
o zawieszeniu postępowania (art. 70 ust. 3 ustawy o TK).
Stosownie do art. 71 ust. 1 ustawy o TK „Trybunał postanawia o podjęciu zawieszonego postępowania, jeżeli w terminie, o którym
mowa w art. 70 ust. 1, wniosek grupy posłów lub senatorów uzyska poparcie odpowiednio 50 posłów lub 30 senatorów kolejnej
kadencji Sejmu i Senatu. Przepis art. 61 ust. 2 stosuje się odpowiednio”. Jednakże „[P]o bezskutecznym upływie terminu, o
którym mowa w art. 70 ust. 1, Trybunał zawieszone postępowanie umarza” (art. 71 ust. 3 ustawy o TK).
2. Wnioskodawcą w mniejszej sprawie była grupa posłów na Sejm VII kadencji. Kadencja Sejmu upłynęła 11 listopada 2015 r. W
dniu 12 listopada 2015 r. odbyło się pierwsze posiedzenie Sejmu VIII kadencji. Oznacza to, że początek terminu, o którym mowa
w art. 70 ust. 1 ustawy o TK, przypadł na 12 listopada 2015 r. zaś jego koniec na 12 maja 2016 r.
Na podstawie art. 70 ust. 1 ustawy o TK, postanowieniem z 8 grudnia 2015 r., Trybunał Konstytucyjny zawiesił postępowanie
w sprawie na okres 6 miesięcy.
Pismem z 10 grudnia 2015 r. Prezes Trybunału Konstytucyjnego, zgodnie z art. 70 ust. 3 ustawy o TK, przekazał Marszałkowi
Sejmu informację o sprawach wszczętych na podstawie wniosków grup posłów na Sejm VII kadencji, w odniesieniu do których Trybunał
Konstytucyjny postanowił o zawieszeniu postępowania. Prezes Trybunału poinformował Marszałka Sejmu o możliwości jaką przewiduje
ustawa o TK w art. 71 ust. 1.
3. W niniejszej sprawie 6 miesięczny termin zawieszenia postępowania upłynął bezskutecznie 12 maja 2016 r. czego skutkiem
jest umorzenie postępowania (art. 71 ust. 3 ustawy o TK).
Z powyższych względów Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.
Strona korzysta z plików cookies w celu realizacji usług. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do plików cookies w Twojej przeglądarce.