W skardze konstytucyjnej Tomasza W. z 30 października 2000 r. zarzucono, iż art. 31 pkt 3 lit.a i b ustawy budżetowej z dnia 19 lutego 1998 r. (Dz.U. Nr 28, poz. 156) jest niezgodny z art. 67 oraz art. 2 Konstytucji RP. Ten sam zarzut odniesiono do ustawy z dnia 25 października 1996 r. o waloryzacji emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 136, poz. 636), nie precyzując wszakże, które przepisy wspomnianej ustawy czyni się przedmiotem skargi konstytucyjnej.

Postanowieniem z 28 lutego 2001 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej w zakresie odnoszącym się do ustawy z dnia 25 października 1996 r. o waloryzacji emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 136, poz. 636) stwierdzając, iż pomimo wezwania skarżący nie uzupełnił braków formalnych skargi konstytucyjnej, w szczególności nie określił, które przepisy wspomnianej ustawy czyni przedmiotem skargi konstytucyjnej.

Na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego pełnomocnik skarżącego wniósł zażalenie, nie odnosząc się w nim wszakże w żadnym stopniu do podstaw odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. W uzasadnieniu zażalenia podniósł natomiast, iż skarżący kwestionuje zgodność opisanego w uzasadnieniu skargi konstytucyjnej mechanizmu waloryzacji uregulowanego przepisami art. 7 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z 25 października 1996 r. o waloryzacji emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Bezspornym jest, iż w zakresie objętym odmową nadania dalszego biegu pełnomocnik skarżącego, mimo wyraźnego wezwania, nie uzupełnił braków formalnych skargi konstytucyjnej. Zgodnie z art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 Trybunał Konstytucyjny wydaje w takim przypadku postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze. Nie jest natomiast dopuszczalne późniejsze uzupełnienie braków formalnych, w szczególności w treści zażalenia składanego na to postanowienie.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności należało nie uwzględniać zażalenia złożonego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 12 lutego 2001 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej w zakresie odnoszącym się do ustawy z dnia 25 października 1996 r. o waloryzacji emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 136, poz. 636).

W skardze konstytucyjnej Tomasza W. z 30 października 2000 r. zarzucono, iż art. 31 pkt 3 lit. a i b ustawy budżetowej z dnia 19 lutego 1998 r. (Dz.U. Nr 28, poz. 156) jest niezgodny z art. 67 oraz art. 2 Konstytucji RP. Ten sam zarzut odniesiono do ustawy z dnia 25 października 1996 r. o waloryzacji emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 136, poz. 636), nie precyzując wszakże, które przepisy wspomnianej ustawy czyni się przedmiotem skargi konstytucyjnej.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 12 stycznia 2001 r. pełnomocnik skarżącego został wezwany do usunięcia braków formalnych skargi konstytucyjnej poprzez dokładne określenie, które przepisy ustawy z dnia 25 października 1996 r. o waloryzacji emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 136, poz. 636) skarżący czyni przedmiotem skargi konstytucyjnej. Pomimo upływu wyznaczonego terminu brak ten nie został usunięty. W piśmie z 22 stycznia 2001 r. pełnomocnik skarżącego stwierdził jedynie ogólnie, iż w ustawie z 25 października 1996 r. o waloryzacji rent i emerytur oraz o zmianie niektórych ustaw skarżący kwestionuje przyjęty mechanizm waloryzacji.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), skarga konstytucyjna powinna dokładnie określać ustawę lub inny akt normatywny, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o prawach lub wolnościach konstytucyjnych skarżącego. Jednocześnie, zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie ten akt normatywny, który stanowił podstawę wspomnianego orzeczenia organu władzy publicznej. Wynika stąd konieczność wskazania tych norm prawnych wyrażonych w konkretnych przepisach aktu normatywnego, które zdaniem skarżącego kształtują treść indywidualnego rozstrzygnięcia o przysługujących mu prawach lub wolnościach konstytucyjnych prowadząc do ich naruszenia. Art. 79 ust. 1 Konstytucji RP nie uprawnia więc do kwestionowania jakichkolwiek norm prawnych wyrażonych w ustawie lub innym akcie normatywnym. Jednocześnie zgodnie z art. 66 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, Trybunał orzekając jest związany granicami skargi konstytucyjnej. Wyklucza to możliwość samodzielnego ustalania przez Trybunał Konstytucyjny, które z przepisów ustawy zakwestionowanej ogólnie przez skarżącego uznaje on za niezgodne z Konstytucją RP, a których stosowanie doprowadziło do naruszenia przysługujących mu praw lub wolności konstytucyjnych.

W tym stanie rzeczy, z uwagi na nieusunięcie braku formalnego skargi konstytucyjnej, należało odmówić nadania jej dalszego biegu w zakresie dotyczącym ustawy z dnia 25 października 1996 r. o waloryzacji rent i emerytur oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 136, poz. 636).