W skardze konstytucyjnej z 24 marca 1999 r. skarżący wniósł o stwierdzenie, że art. 19 pkt 3 ustawy z 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym jest niezgodny z art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 konstytucji przez to, że zamyka drogę sądową w sprawach dyscyplinarnych.

Jako ostateczne rozstrzygnięcie wydane na podstawie kwestionowanego przepisu, skarżący wskazał wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 24 listopada 1998 r. Wyrokiem tym rozstrzygnięta została sprawa dotycząca skargi na decyzję (rozkaz personalny) o zwolnieniu ze służby, wydaną 14 lipca 1998 r. na podstawie przepisów ustawy o Urzędzie Ochrony Państwa. Powołana decyzja nie jest orzeczeniem w sprawie dyscyplinarnej, o czym świadczy to, że jej legalność była przedmiotem kontroli Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Ostateczne orzeczenie o wymierzeniu skarżącemu kary wydalenia ze służby zapadło 19 maja 1998 r. Zgodnie z brzmieniem art. 19 pkt 3 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym, obowiązującym do 31 stycznia 2000 r. (“Sąd nie jest właściwy w sprawach dyscyplinarnych”) od orzeczenia tego nie przysługiwało odwołanie do sądu. Na podstawie art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym skarga konstytucyjna może być wniesiona po wyczerpaniu drogi prawnej, o ile droga ta jest przewidziana, w ciągu 3 miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. W stanie prawnym obowiązującym w dacie wniesienia skargi konstytucyjnej, a więc przed nowelizacją ustawy o Trybunale Konstytucyjnym z dnia 9 czerwca 2000 r. (Dz.U. Nr 53, poz. 638), termin ten wynosił 2 miesiące.

Od daty doręczenia skarżącemu ostatecznego rozstrzygnięcia w sprawie dyscyplinarnej do daty wniesienia skargi konstytucyjnej upłynął okres 10 miesięcy. Niezachowanie terminu wniesienia skargi konstytucyjnej powoduje, iż wydanie orzeczenia w sprawie jest niedopuszczalne.

W toku całego postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym, aż do wydania wyroku w sprawie, Trybunał jest zobowiązany do badania, czy nie zachodzą ujemne przesłanki procesowe nakazujące umorzenie postępowania. Skoro przebieg rozprawy wykazał, że wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 24 listopada 1998 r. (sygn. akt II SA 1197/98) dotyczył skargi na decyzję Szefa Urzędu Ochrony Państwa z 14 lipca 1998 r. w przedmiocie zwolnienia ze służby, a nie orzeczenia dyscyplinarnego, to nie może być ono uznane za ostateczne rozstrzygnięcie w sprawie będącej przedmiotem skargi konstytucyjnej.

Z uwagi na to, iż od daty doręczenia skarżącemu ostatecznego orzeczenia dyscyplinarnego, do daty wniesienia skargi konstytucyjnej upłynął termin przewidziany w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, należało umorzyć postępowanie na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 39 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.