W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 16 sierpnia 2007 r. skarżąca zakwestionowała zgodność art. 174 ust. 1 w zw. z art. 174 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, ze zm.) w zw. z art. 41 ust. 1 pkt 1–3 i ust. 4 w zw. z art. 16 ust. 4 ustawy z dnia 9 listopada 2000 r. o repatriacji (Dz. U. z 2004 r. Nr 53, poz. 532, ze zm.) z art. 67 ust. 1 w zw. z art. 2 w zw. z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Niekonstytucyjności tych przepisów upatruje skarżąca w uzależnieniu – przy ustalaniu prawa do świadczenia emerytalnorentowego – uwzględnienia okresu składkowego, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 9 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, od przedłożenia pozytywnej decyzji o uznaniu ubezpieczonego za repatrianta. Za naruszające wskazane powyżej przepisy Konstytucji skarżąca uznała także regulacje art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 9 listopada 2000 r. o repatriacji (Dz. U. z 2004 r. Nr 53, poz. 532, ze zm.), w zakresie, w jakim uzależniają one możliwość uzyskania decyzji o uznaniu za repatrianta osoby, która przed wejściem w życie tej ustawy nabyła obywatelstwo polskie, od złożenia wniosku w terminie do 31 grudnia 2001 r.

Działając na podstawie zakwestionowanych przepisów, decyzją z dnia 15 czerwca 2005 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych – Oddział w Wałbrzychu ustalił kapitał początkowy skarżącej i odmówił przy tym uwzględnienia okresów pracy w byłym ZSRR, ze względu na nieprzedstawienie decyzji o uznaniu skarżącej za repatrianta. Wyrokiem z dnia 25 października 2005 r. (sygn. akt VII U 1016/05) Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze – Wydział VII Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie wniesione od powyższej decyzji, wskazując, iż skarżąca nie została uznana w sformalizowany sposób za repatrianta. Apelację wniesioną od powyższego orzeczenia Sąd Apelacyjny we Wrocławiu oddalił wyrokiem z dnia 14 marca 2007 r. (sygn. akt III AUa 144/06). Wyrok ten został zaskarżony w dniu 16 lipca 2007 r. do Sądu Najwyższego w drodze skargi kasacyjnej.

Zarządzeniem z dnia 5 września 2007 r. wezwano pełnomocnika skarżącej do uzupełnienia braków formalnych wniesionej skargi konstytucyjnej poprzez m.in.: określenie, w jaki sposób kwestionowany art. 41 ust. 1 pkt 2-3 ustawy z dnia 9 listopada 2000 r. o repatriacji oraz art. 174 ust. 1 i art. 174 ust. 2 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych naruszają prawo do zabezpieczenia społecznego.

W piśmie procesowym z 19 września 2007 r. skarżąca wycofała skargę konstytucyjną w zakresie wniosku o stwierdzenie niezgodności art. 174 ust. 1 i art. 174 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, ze zm.) oraz art. 41 ust. 1 pkt 2-3 ustawy z dnia 9 listopada 2000 r. o repatriacji (Dz. U. z 2004 r. Nr 53, poz. 532, ze zm.) z art. 67 ust. 1 w zw. z art. 2 i art. 32 Konstytucji.

Postanowieniem z 10 grudnia 2007 r., Trybunał Konstytucyjny umorzył postępowanie w zakresie art. 174 ust. 1 i art. 174 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, ze zm.) oraz art. 41 ust. 1 pkt 2-3 ustawy z dnia 9 listopada 2000 r. o repatriacji (Dz. U. z 2004 r. Nr 53, poz. 532, ze zm.) z art. 67 ust. 1 w zw. z art. 2 i art. 32 Konstytucji.

Jednocześnie, działając w oparciu o art. 20 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.) oraz art. 177 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.), Trybunału Konstytucyjny zawiesił postępowanie do czasu zakończenia postępowania przed Sądem Najwyższym.

Pismem z 19 grudnia 2008 r. skarżąca zawiadomiła o wydaniu przez Sąd Najwyższy w dniu 25 czerwca 2008 r. wyroku oddalającego skargę kasacyjną (sygn. akt II UK 324/07) oraz wniosła o podjęcie zawieszonego postępowania.

W związku z ustaniem przyczyny zawieszenia postępowania Trybunał Konstytucyjny, działając w oparciu o art. 20 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym oraz art. 180 1 pkt 4 kodeksu postępowania cywilnego, postanowił podjąć zawieszone postępowanie.

W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 16 sierpnia 2007 r. skarżąca zakwestionowała zgodność art. 174 ust. 1 w zw. z art. 174 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, ze zm.) w zw. z art. 41 ust. 1 pkt 1-3 i ust. 4 w zw. z art. 16 ust. 4 ustawy z dnia 9 listopada 2000 r. o repatriacji (Dz. U. z 2004 r. Nr 53, poz. 532, ze zm.) z art. 67 ust. 1 w zw. z art. 2 w zw. z art. 32 ust. 1 Konstytucji. Niekonstytucyjności tych przepisów upatruje skarżąca w uzależnieniu – przy ustalaniu prawa do świadczenia emerytalnorentowego – uwzględnienia okresu składkowego, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 9 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, od przedłożenia pozytywnej decyzji o uznaniu ubezpieczonego za repatrianta. Za naruszające wskazane powyżej przepisy Konstytucji skarżąca uznała także regulacje art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 9 listopada 2000 r. o repatriacji (Dz. U. z 2004 r. Nr 53, poz. 532, ze zm.), w zakresie, w jakim uzależniają one możliwość uzyskania decyzji o uznaniu za repatrianta osoby, która przed wejściem w życie tej ustawy nabyła obywatelstwo polskie, od złożenia wniosku w terminie do 31 grudnia 2001 r.

Działając w oparciu o zakwestionowane przepisy, decyzją z 15 czerwca 2005 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych – Oddział w Wałbrzychu ustalił kapitał początkowy skarżącej i odmówił przy tym uwzględnienia okresów pracy w byłym ZSRR, ze względu na nieprzedstawienie decyzji o uznaniu skarżącej za repatrianta. Wyrokiem z 25 października 2005 r. (sygn. akt VII U 1016/05) Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze – Wydział VII Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie wniesione od powyższej decyzji, wskazując, iż skarżąca nie została uznana w sformalizowany sposób za repatrianta. Apelację wniesioną od powyższego orzeczenia Sąd Apelacyjny we Wrocławiu oddalił wyrokiem z 14 marca 2007 r. (sygn. akt III AUa 144/06). Wyrok ten został zaskarżony 16 lipca 2007 r. do Sądu Najwyższego w drodze skargi kasacyjnej.

Zarządzeniem z 5 września 2007 r. wezwano pełnomocnika skarżącej do uzupełnienia braków formalnych wniesionej skargi konstytucyjnej poprzez m.in.: określenie, w jaki sposób kwestionowany art. 41 ust. 1 pkt 2-3 ustawy z 9 listopada 2000 r. o repatriacji oraz art. 174 ust. 1 i art. 174 ust. 2 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych naruszają prawo do zabezpieczenia społecznego.

W piśmie procesowym z 19 września 2007 r. skarżąca wycofała skargę konstytucyjną w zakresie wniosku o stwierdzenie niezgodności art. 174 ust. 1 i art. 174 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, ze zm.) oraz art. 41 ust. 1 pkt 2-3 ustawy z dnia 9 listopada 2000 r. o repatriacji (Dz. U. z 2004 r. Nr 53, poz. 532, ze zm.) z art. 67 ust. 1 w zw. z art. 2 i art. 32 Konstytucji.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 39 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.) Trybunał Konstytucyjny umarza na posiedzeniu niejawnym postępowanie w wypadku cofnięcia skargi konstytucyjnej. Ponieważ pismem procesowym z 19 września 2007 r. skarżąca cofnęła skargę konstytucyjną w zakresie art. 174 ust. 1 i art. 174 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, ze zm.) oraz art. 41 ust. 1 pkt 2-3 ustawy z dnia 9 listopada 2000 r. o repatriacji (Dz. U. z 2004 r. Nr 53, poz. 532, ze zm.), zasadnym staje się umorzenie w tym zakresie postępowania w sprawie skargi konstytucyjnej.

Skarga konstytucyjna jest środkiem prawnym o charakterze subsydiarnym i nadzwyczajnym. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego zasada subsydiarności w korzystaniu z prawa do skargi konstytucyjnej wymaga wykorzystania przysługujących skarżącemu środków prawnych przed wystąpieniem ze skargą konstytucyjną do Trybunału Konstytucyjnego. Do rozstrzygania o sprawach indywidualnych są powołane przede wszystkim sądy i organy administracji publicznej, natomiast Trybunał Konstytucyjny może wkraczać dopiero po wyczerpaniu wszystkich procedur pozwalających na rozstrzygnięcie sprawy, w tym na uchylenie naruszonego prawa lub wolności konstytucyjnej. Podkreślić należy, iż nie w każdym przypadku zainicjowanie tych procedur jest wymagane dla spełnienia przesłanek skargi konstytucyjnej (tak jest np. w przypadku kasacji w sprawach karnych i skargi kasacyjnej w sprawach cywilnych), jednakże w sytuacji, w której zostały one już zainicjowane i mogą mieć wpływ na ustalenie podstaw wystąpienia ze skargą konstytucyjną, w szczególności na stwierdzenie naruszenia konstytucyjnych wolności lub praw przysługujących skarżącemu, uzasadnionym staje się zawieszenie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym do czasu ich zakończenia. Może się bowiem okazać, iż wydane przez organy sądowe rozstrzygnięcie doprowadzi do uchylenia naruszonego prawa lub wolności konstytucyjnej, co uczyni postępowanie przed Trybunałem Konstytucyjnym bezprzedmiotowym.

Mając powyższe na względzie, Trybunał Konstytucyjny – na podstawie art. 20 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.) oraz art. 177 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) – zawiesza postępowanie do czasu zakończenia postępowania przed Sądem Najwyższym.