1. Rada Miasta Zakopane wystąpiła z wnioskiem z 12 czerwca 2012 r. o zbadanie zgodności:

art. 6 ust. 2, art. 9a, art. 9b, art. 9c, ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie (Dz. U. Nr 180, poz. 1493, ze zm.),

art. 9d ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie w zakresie, w jakim stanowi, że procedura „Niebieskie Karty” obejmuje czynności podejmowane i realizowane przez przedstawicieli gminnych jednostek organizacyjnych pomocy społecznej, gminnych komisji rozwiązywania problemów alkoholowych oraz instytucji oświaty i ochrony zdrowia tworzonych przez gminy,

art. 12a ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie w zakresie, w jakim określone w nim prawo przyznaje pracownikom socjalnym zatrudnionym w gminnych jednostkach organizacyjnych,

– z art. 16 ust. 2 w związku z art. 18, art. 47 i art. 71 ust. 1 oraz art. 166 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Zdaniem wnioskodawcy gminie mogą być powierzane tylko takie zadania i kompetencje, które na gruncie wartości, zasad i norm konstytucyjnych mogą być atrybutem władzy publicznej. Ponadto gminom mogą być powierzane tylko takie zadania i kompetencje, które odpowiadają samorządowemu i lokalnemu charakterowi tych jednostek. W opinii wnioskodawcy, podmiotowość i autonomia rodziny oraz nakaz respektowania jej dobra wpływa na niedopuszczalność budowania przez władze publiczne instytucjonalnego systemu powołanego do administracyjnego nadzoru nad rodziną. Wnioskodawca wskazuje, że problemy przemocy, która nie jest dokonywana w miejscach publicznych ani w przestrzeni instytucji samorządowych nie mają charakteru lokalnego i z natury rzeczy nie mogą być domeną samorządu terytorialnego.

W opinii wnioskodawcy istnieje obawa, że budowa takiego systemu kontroli rodziny może prowadzić do wyolbrzymiania informacji o rodzinach konfliktowych, a nawet ich zmyślania dla zapewnienia niezbędności istnienia i rozbudowy systemu.

Wnioskodawca zwraca uwagę na zbyt szeroki katalog działań gminy wobec rodziny. W opinii wnioskodawcy, pewne działania podejmowane w ramach gminnego systemu przeciwdziałania przemocy w rodzinie należą do obowiązków odpowiednich organów państwowych funkcjonujących na podstawie odrębnych ustaw. Z tego względu wnioskodawca dostrzega niebezpieczeństwo powstania chaosu przez dublowanie się zadań instytucji państwowych i samorządowych.

Wnioskodawca upatruje naruszenia przez kwestionowane przepisy (w szczególności art. 6 ust. 2 pkt 4 i art. 9a-9c ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie) art. 16 ust. 2 Konstytucji, ponieważ przepisy te przewidują powołanie przez organy samorządu zespołów interwencyjnych, w skład których wchodzą przedstawiciele służb należących do administracji rządowej oraz organizacji pozarządowych. Zdaniem wnioskodawcy są to gremia niefachowe, niespójne i poddane niejasnym procedurom, a działające w imieniu i na koszt gminy.

Zdaniem wnioskodawcy kwestionowane przepisy (w szczególności art. 6 ust. 2 i art. 12a ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie) naruszają art. 166 ust. 1 Konstytucji, ponieważ działania związane z przeciwdziałaniem przemocy w rodzinie, jako zadanie własne, nie mają związku z zaspokajaniem potrzeb mieszkańców gminy jako wspólnoty samorządowej. Zadanie własne gminy w tym zakresie wprowadza antagonizm między gminną wspólnotą samorządową a wspólnotami rodzinnymi żyjącymi na jej obszarze. Wnioskodawca kwestionuje powierzoną pracownikom socjalnym funkcję (art. 12a ust. 1 ustawy) twierdząc, że jest to funkcja o charakterze policyjnym i wiąże się ze stosowaniem przymusu bezpośredniego.

2. Prokurator Generalny w piśmie z 5 marca 2013 r. zwrócił uwagę, że w uzasadnieniu wniosku Rady Miasta Zakopane nie zostały sformułowane zarzuty dotyczące art. 9a-c, art. 9d ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie, a w przypadku art. 9c ust. 1 zarzut naruszenia zasad ochrony danych osobowych nie został poparty żadnymi argumentami, dlatego postępowanie w tym zakresie powinno podlegać umorzeniu.

Zarzut naruszenia art. 16 ust. 2 zdanie drugie Konstytucji przez przepis ustawy odnoszący się do zespołów interdyscyplinarnych i grup roboczych oparty jest, zdaniem Prokuratora Generalnego, na niewłaściwym pojmowaniu idei wspólnoty samorządowej i uczestnictwa jej w sprawowaniu władzy publicznej. Ustawodawca przyjął, według Prokuratora Generalnego, optymalny sposób rozwiązywania problemów wynikających z przemocy w rodzinie, przez nałożenie obowiązku współdziałania gminy z podmiotami niezależnymi od organów gminy, ale działającymi w zakresie swoich kompetencji także na rzecz zwalczania przemocy w rodzinie. Jeżeli do realizacji powierzonego gminie zadania konieczne jest współdziałanie z nią podmiotów pozostających poza strukturą samorządową, to ustawodawca uprawniony jest do ich włączenia w realizację powierzonego gminie zadania, zwłaszcza gdy służy ono realizacji wartości wymienionych w art. 18, art. 47 i art. 71 ust. 1 Konstytucji. W związku z tym zarzut naruszenia art. 16 ust. 2 w związku z art. 18, art. 47 i art. 71 ust. 1 Konstytucji jest, zdaniem Prokuratora Generalnego nieuprawniony.

W opinii Prokuratora Generalnego przyznane pracownikom socjalnym, na podstawie art. 12a ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie, uprawnienie jest formą władczego uczestnictwa jednostek samorządu terytorialnego w sprawowaniu władzy publicznej i stanowi istotną część jego zadań. Zadanie własne gminy polegające na przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie, realizowane przez uprawnienie przyznane w zaskarżonym przepisie pracownikom socjalnym, służy także zaspokajaniu potrzeb wspólnoty samorządowej i jest wykonywane przez pracowników zatrudnionych w gminach. Z tych względów Prokurator Generalny uznał, że przepis ten w zaskarżonym zakresie jest zgodny ze wskazanymi we wniosku wzorcami kontroli konstytucyjności.

3. Marszałek Sejmu w piśmie z 25 marca 2013 r. wniósł o uznanie art. 6 ust. 2 oraz art. 12a ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie za zgodne z art. 16 ust. 2 zdanie pierwsze w związku z art. 18, art. 47 i art. 71 ust. 1 oraz art. 166 ust. 1 Konstytucji. Ponadto uznał, że w stosunku do art. 9a, art. 9b, art. 9c oraz art. 9d ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie postępowanie powinno zostać umorzone ze względu na brak sformułowania zarzutów lub nieprawidłowe ich sformułowanie.

W ocenie Marszałka Sejmu, nałożenie na gminy obowiązku tworzenia gminnego systemu przeciwdziałania przemocy w rodzinie jest wyrazem opieki i pomocy ze strony państwa świadczonej rodzinom. Kwestionowane zadanie wpisuje się w tendencję uznawania gminy jako odpowiedzialnej za sprawy zamieszkałych na jej terenie rodzin.

Zdaniem Marszałka Sejmu, niesłuszne jest twierdzenie wnioskodawcy, że tylko takie zadanie publiczne, które realizowane jest w przestrzeni publicznej samorządu terytorialnego można uznać za zadanie związane z funkcjonowaniem wspólnoty samorządowej. Zadania publiczne powinny być wykonywane wszędzie tam, gdzie zaistnieją uzasadnione potrzeby społeczne. Za taką potrzebę społeczną należy, w opinii Marszałka, uznać przeciwdziałanie przemocy w rodzinie. W związku z tym Marszałek Sejmu wniósł o uznanie, że zadanie publiczne polegające na obowiązku tworzenia gminnego systemu przeciwdziałania przemocy w rodzinie spełnia wymóg zgodności z Konstytucją.

Marszałek Sejmu zwrócił uwagę, że regulacje kwestionowanej ustawy zostały zasadniczo zaaprobowane przez środowiska lokalne oraz pozytywnie przyjęte przez Rzecznika Praw Dziecka. Wiele z podnoszonych przez wnioskodawcę zarzutów dotyczących przypuszczalnej negatywnej praktyki stosowania kwestionowanej regulacji nie znajduje potwierdzenia w informacjach przygotowanych przez Ministra Pracy i Polityki Społecznej oraz Rzecznika Praw Dziecka.

Zdaniem Marszałka Sejmu szczególna pomoc ze strony władz publicznych, do której mają prawo rodziny znajdujące się w trudnej sytuacji społecznej, urzeczywistniana jest m.in. w postaci działań podejmowanych na podstawie kwestionowanego art. 12a ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie. W opinii Marszałka przepis ten stanowi realizację wyrażonej w art. 72 ust. 1 Konstytucji gwarancji ochrony praw dziecka przed przemocą i nie pozostawia wątpliwości, że jego zastosowanie odbywa się na jasno określonych zasadach.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

1. Trybunał Konstytucyjny w toku całego postępowania, aż do wydania orzeczenia w sprawie, jest zobowiązany do badania, czy nie zachodzą ujemne przesłanki procesowe nakazujące umorzenie postępowania (np. postanowienie z 17 listopada 2010 r., sygn. SK 23/07, OTK ZU nr 9/A/2010, poz. 103).

Akceptacja odmiennego poglądu, odmawiającego składowi orzekającemu prawa skontrolowania warunków formalnych dopuszczalności wniosku lub skargi konstytucyjnej, oznaczałaby, że czynności podejmowane na etapie wstępnego rozpoznania mają moc wiążącą wobec składu orzekającego.

2. Odnosząc się do legitymacji procesowej wnioskodawcy (dopuszczalności wniosku) należy przypomnieć, że rada miasta ma tzw. ograniczoną legitymację procesową. Zgodnie bowiem z art. 191 ust. 1 pkt 3 i ust. 2 Konstytucji, organy stanowiące jednostek samorządu terytorialnego mogą wystąpić do Trybunału Konstytucyjnego w sprawach, o których mowa w art. 188 Konstytucji, „jeżeli akt normatywny dotyczy spraw objętych ich zakresem działania”.

W orzecznictwie Trybunału ugruntował się pogląd, że „pojęcie «sprawy objęte zakresem działania» powinno być interpretowane w ścisłym związku z kompetencjami organów stanowiących jednostek samorządu terytorialnego. Znaczy to, że organ stanowiący jednostek samorządu terytorialnego „ nie może wystąpić z wnioskiem w każdej sprawie dotyczącej jednostek samorządu terytorialnego lub wspólnoty samorządowej” (zob. postanowienie z 18 stycznia 2005 r., sygn. Tw 34/03, OTK ZU nr 1/B/2005, poz. 2). Mogą to być wyłącznie sprawy wchodzące w zakres działania wnioskodawcy, rozpatrywane w związku z jego kompetencjami (a więc działania, do których podjęcia wnioskodawca jest zobligowany) oraz takie, o których bycie przesądza istota samorządu terytorialnego (zob. postanowienie z 28 sierpnia 2008 r., sygn. Tw 16/08, OTK ZU nr 2/B/2009, poz. 65). Decydujące znaczenie dla oceny dopuszczalności rozpatrzenia konkretnego wniosku ma zatem ustalenie, czy kwestionowany przepis dotyczy spraw objętych zakresem działania podmiotów wymienionych w art. 191 ust. 1 pkt 3 Konstytucji (wyrok TK z 9 czerwca 2010 r., sygn. K 29/07, OTK ZU nr 5/A/2010, poz. 49). W dotychczasowym orzecznictwie Trybunał Konstytucyjny częściej, jak trafnie podkreśla Marszałek Sejmu, identyfikował ten zakres z „kompetencjami wnioskodawcy” niż z „zadaniami wnioskodawcy”. Jednak w wyroku z 13 lipca 2011 r. stwierdził, że: „Sprawy objęte zakresem działania gminy, o których mowa w art. 191 ust. 2 Konstytucji, są wyznaczone przede wszystkim przez kompetencje gminy do podejmowania określonych działań, ale również przez zadania, które mają być przez gminę realizowane” (sygn. K 10/09, OTK ZU nr 6/A/2011, poz. 56). Z kolei w postanowieniu z 20 listopada 2001 r., sygn. K 28/00, OTK ZU nr 8/2001, poz. 263, Trybunał Konstytucyjny przyjął, że: „Musi to być zatem po pierwsze sprawa, wyrażająca interes wspólny, o charakterze publicznym, a więc sprawa, dotycząca dobra wspólnego, a nie indywidualnego. Po wtóre sprawa ta musi dotyczyć badania zgodności z Konstytucją przepisu prawnego w rozumieniu art. 188 Konstytucji; a przez to takiego interesu ogólnego, który się wiąże z konstytucyjnym ładem prawnym, bezpieczeństwem prawnym i innymi zasadami i wartościami konstytucyjnymi wyrażanymi w procesie stanowienia przepisów. Po trzecie wreszcie musi to być taka sprawa, która pozwala utożsamić cel wystąpienia z wnioskiem z istotnymi cechami podmiotu, któremu taką ograniczoną legitymację Konstytucja przyznaje. W badanym przypadku cel wniesienia wniosku musi w jakiejś mierze nawiązywać do istoty spraw objętych zakresem działania samorządu terytorialnego, w taki sposób, by można było stwierdzić, iż nie jest to sprawa nadająca się tylko do badania na podstawie wniosku, wniesionego przez podmioty posiadające legitymację ogólną, lub inne podmioty mające legitymację ograniczoną”.

Odnosząc te ustalenia do niniejszej sprawy należy przyjąć, że uczynione przedmiotem wniosku przepisy ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie (Dz. U. Nr 180, poz. 1493, ze zm.), dotyczą niewątpliwie jednego z zadań własnych gminy – tworzenia gminnego systemu przeciwdziałania przemocy w rodzinie (art. 6 ust. 2 ustawy). Tworzenie gminnego systemu przeciwdziałania przemocy w rodzinie jako zadanie własne gminy jest realizowane w szczególności przez działania wymienione w art. 6 ust. 2 ustawy. Przepis ten jako wyznaczający szczegółowe zadania własne gminy w zakresie tworzenia gminnego systemu przeciwdziałania przemocy w rodzinie jest konkretyzowany m.in. przez kwestionowane przepisy art. 9a, art. 9b i art. 9c, dotyczące zespołu interdyscyplinarnego (art. 6 ust. 2 pkt 4), art. 9d ust. 2, dotyczący procedury „Niebieskie Karty” realizowanej m.in. przez gminne (miejskie) jednostki organizacyjne pomocy społecznej i gminne (miejskie) komisje rozwiązywania problemów alkoholowych, a także prawo gminnych pracowników socjalnych do odebrania dziecka z rodziny (art. 12a ust. 1). Należy przy tym podkreślić, że zadania gminy w zakresie przeciwdziałania przemocy w rodzinie są realizowane przez radę gminy, gdy chodzi na przykład o ustalenie zasad i trybu powoływania i odwoływania członków zespołu interdyscyplinarnego (zob. np. wyrok NSA z 11 stycznia 2012 r., sygn. akt II OSK 1922/11 – uchwała rady gminy w sprawie trybu i sposobu powoływania i odwoływania członków zespołu interdyscyplinarnego stanowi akt prawa miejscowego, ZNSA nr 1/2012, poz. 10). Niezależnie zatem, czy legitymację procesową ustala się według zadań gminy jako jednostki samorządu terytorialnego, czy według zadań rady gminy jako organu stanowiącego gminy nie ma wątpliwości, że Rada Miasta Zakopane ma legitymację wnioskową do żądania stwierdzenia niezgodności z Konstytucją kwestionowanych we wniosku przepisów ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie. W ocenie Trybunału zaskarżone przepisy należą do sfery objętej zakresem działania wnioskodawcy.

3. Zgodnie z art. 66 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) wydając wyrok Trybunał jest związany granicami wniosku. To znaczy, że Trybunał może orzekać tylko co do przepisu, który został przez wnioskodawcę wskazany jako przedmiot kontroli. Takie unormowanie zakresu rozstrzygnięcia pozostaje w związku z art. 32 ust. 1 ustawy o TK, zgodnie z którym wnioskodawca jest obowiązany nie tylko dokładnie określić zakwestionowane przepisy, ale i uzasadnić postawiony zarzut.

Określenie zaskarżonych przepisów powinno polegać na sprecyzowaniu kwestionowanej treści normatywnej wraz z jednoczesnym wskazaniem jednostek redakcyjnych aktu normatywnego, które tę właśnie treść normatywną wyrażają. Sformułowanie zarzutu w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym oznacza sprecyzowanie przez wnioskodawcę krytyki (ujemnej oceny, zastrzeżenia) oraz nadanie ściśle określonej formy słownej jego twierdzeniu, że norma niższego rzędu jest niezgodna z normą wyższego rzędu. Zatem istotę zarzutu stanowi zindywidualizowanie relacji pomiędzy zakwestionowanym aktem normatywnym (lub jego częścią) a podstawą kontroli, a więc uzasadnienie twierdzenia, że konkretny akt normatywny (jego część) pozostaje w konkretnej relacji do wzorca – jest niezgodny (sprzeczny) z tym wzorcem (zob. Z. Czeszejko-Sochacki, L. Garlicki, J. Trzciński, Komentarz do ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, Warszawa 1999, s. 113-114).

Z kolei uzasadnienie zarzutu polega na przytoczeniu argumentacji prawnej podważającej domniemanie zgodności zaskarżonych przepisów z normami konstytucyjnymi. Polski system kontroli konstytucyjności prawa opiera się bowiem na założeniu domniemania zgodności aktów normatywnych z Konstytucją, a ten, kto kwestionuje tę zgodność, musi przedstawić przekonujące argumenty podważające przyjęte domniemanie. Przesłanka odpowiedniego uzasadnienia zarzutów „nie powinna być traktowana powierzchownie i instrumentalnie. Przytaczane w piśmie procesowym argumenty mogą być mniej lub bardziej przekonujące (w wypadku wniosków podmiotów o legitymacji szczególnej oraz skarg konstytucyjnych oczywista bezzasadność może być powodem odmowy nadania im biegu w procedurze wstępnej kontroli; por. – odpowiednio – art. 36 w związku z art. 32 ust. 2 ustawy o TK oraz art. 49 w związku z art. 36 ustawy o TK), lecz zawsze muszą być argumentami «nadającymi się» do rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny” (wyrok TK z 19 października 2010 r., sygn. P 10/10, OTK ZU nr 8/A/2010, poz. 78). To znaczy, że do oceny przepisu konieczne jest przedstawienie argumentów, które przemawiają za stwierdzeniem niezgodności zaskarżonych norm prawnych z normami powołanymi jako podstawa kontroli. W świetle utrwalonej praktyki orzeczniczej wymóg ten należy rozumieć jako nakaz odpowiedniego udowodnienia zarzutów stawianych w kontekście każdego wskazanego wzorca kontroli (przy czym jako wzorzec należy rozumieć normę konstytucyjną, której podstawą może być jeden lub kilka powiązanych przepisów Konstytucji). Jest to warunek formalny dopuszczalności wniosku. Brak jakiegokolwiek uzasadnienia zarzutów pociąga za sobą umorzenie postępowania w tym zakresie na podstawie art. 39 ust. 1 ustawy o TK (zob. wyrok TK z 1 grudnia 2009 r., sygn. K 4/08, OTK ZU nr 11/A/2009, poz. 162).

Prawidłowo zredagowany wniosek wymaga zatem nie tylko wskazania przepisu Konstytucji mającego stanowić wzorzec kontroli, ale także powołania przekonujących argumentów wskazujących na niezgodność treści przepisu kwestionowanego z treścią normy wyrażonej w przepisie konstytucyjnym. Zakłada to istnienie relacji łączącej treść tych przepisów. Merytoryczne rozpoznanie sprawy uzależnione jest nie tylko od precyzyjnego oznaczenia przez wnioskodawców wzorców konstytucyjnych, ale i zgodnej z orzecznictwem konstytucyjnym ich interpretacji oraz odpowiedniego (adekwatnego) przyporządkowania do przedmiotu kontroli (wyrok z 28 listopada 2013 r., sygn. K 17/12, OTK ZU nr 8/A/2013, poz. 125).

Niespełnienie wymogów wniosku, wynikających z art. 32 ust. 1 ustawy o TK, w tym nieokreślenie zaskarżonych przepisów oraz nieuzasadnienie stawianych im zarzutów, prowadzi do konieczności umorzenia postępowania z uwagi na niedopuszczalność wydania wyroku (zob. np. postanowienia TK z: 8 marca 2011 r., sygn. P 33/10, OTK ZU nr 2/A/2011, poz. 15; 5 marca 2013 r., sygn. K 4/12, OTK ZU nr 3/A/2013, poz. 30; 26 czerwca 2013 r., sygn. P 13/12, OTK ZU nr 5/A/2013, poz. 72; 12 listopada 2013 r., sygn. P 23/13, OTK ZU nr 8/A/2013, poz. 131).

3.1. Wniosek Rady Miasta Zakopane nie spełnia wymagań określonych w art. 32 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o TK. Rada miasta przedmiotem wniosku uczyniła następujące przepisy ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie:

art. 6 ust. 2 określający na czym polega zadanie własne gminy w zakresie gminnego systemu przeciwdziałania przemocy w rodzinie;

art. 9a określający skład, tryb powoływania i odwoływania oraz tryb pracy zespołu interdyscyplinarnego;

art. 9b określający zadania zespołu interdyscyplinarnego i grup roboczych;

art. 9c odnoszący się do przetwarzania danych osobowych przez zespoły dyscyplinarne i grupy robocze, zachowania przez nich poufności danych i informacji oraz składania oświadczeń;

art. 9d ust. 2 określający zakres procedury „Niebieskie Karty”;

art. 12a ust. 1 ustanawiający dla gminnych pracowników socjalnych prawo do odebrania dziecka z rodziny.

Rada Miasta nie formułuje jednak – spełniających wymagania ustawowe – zarzutów oraz ich uzasadnienia w odniesieniu do konkretnych przepisów ustawy, lecz traktuje zaskarżone przepisy ustawy, co trafnie podkreśla Marszałek Sejmu, jako „zbiór regulacji składających się na jedno zadanie publiczne, polegające na tworzeniu systemu przeciwdziałania przemocy w rodzinie”.

Nie ma przy tym wątpliwości, że podstawowe znaczenie ma dla wnioskodawcy art. 6 ust. 2 ustawy, określający zadania własne gminy w dziedzinie tworzenia systemu przeciwdziałania przemocy w rodzinie. W ocenie Rady Miasta „pozostałe zaskarżone przepisy stanowią dookreślenie treści i sposobów realizacji zadania wskazanego w art. 6 ust. 2”.

Należy w tym zakresie podzielić pogląd Marszałka Sejmu, że „kwestionowanie zespołu przepisów składających się na daną instytucję prawną (tu: konkretne zadanie publiczne), bez szczegółowego i odrębnego uzasadnienia niekonstytucyjności każdego z nich nasuwa zastrzeżenia.

Zdaniem Sejmu, „prawidłowa i skuteczna (…) jest taka konstrukcja wniosku, który respektuje wymóg odniesienia zarzutów i wspierającego je uzasadnienia do tej części (jednostki redakcyjnej) aktu normatywnego, w której zakodowane są niekonstytucyjne normy, a nie jedynie pochodne względem nich regulacje”.

Tymczasem rada miasta nie sformułowała prawidłowo zarzutów naruszenia wymienionych w petitum wniosku przepisów ustawy. W miejsce tych, wymaganych ustawą o TK zarzutów niekonstytucyjności, rada miasta formułuje ogólne – miejscami ogólnikowe, miejscami emocjonalne – twierdzenia, oceny i wnioski o charakterze ideologicznym, światopoglądowym czy etycznym, które jednak nie mogą być uznane za zarzuty w rozumieniu ustawy o TK. Ponadto, w rezultacie braku we wniosku skonkretyzowanych zarzutów w odniesieniu do wskazanych przepisów regulujących różne zagadnienia oraz powiązania ich z konkretnymi przepisami Konstytucji, stanowiącymi w niniejszej sprawie wzorce kontroli, niemożliwe jest ustalenie, którą jednostkę redakcyjną danego przepisu kwestionuje wnioskodawca; na przykład art. 9a ustawy ma piętnaście ustępów dotyczących różnych aspektów organizacji i funkcjonowania zespołów interdyscyplinarnych. W związku z powyższym należy uznać, że w stosunku do przepisów ustawy stanowiących podstawę konstrukcji kwestionowanej instytucji prawnej, wobec których rada miasta nie sformułowała zarzutów bądź sformułowała je nieodpowiednio, postępowanie powinno zostać umorzone na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK. Konkluzja ta dotyczy wymienionych w petitum wniosku: art. 9a, art. 9b, art. 9c oraz art. 9d ust. 2 ustawy w zakresie, w jakim stanowi, że procedura „Niebieskie Karty” obejmuje czynności podejmowane i realizowane przez przedstawicieli gminnych jednostek organizacyjnych pomocy społecznej, gminnych komisji rozwiązywania problemów alkoholowych oraz instytucji oświaty i ochrony zdrowia tworzonych przez gminy.

Brak sformułowania zarzutów lub nieodpowiednie ich sformułowanie, a także brak odpowiedniego uzasadnienia dotyczy również art. 6 ust. 2 i art. 12a ust. 1 ustawy.

W odniesieniu do zakwestionowanego art. 6 ust. 2 ustawy należy podnieść, że przepis ten składa się z czterech punktów, natomiast Rada Miasta Zakopane poddaje w wątpliwość jedynie tworzenie zespołów interdyscyplinarnych (pkt 4). Wprawdzie można by przyjąć, że skoro rada miasta kwestionuje zadanie własne gminy, polegające na tworzeniu gminnego systemu przeciwdziałania przemocy w rodzinie, a art. 6 ust. 2 w poszczególnych punktach dookreśla na czym polega to zadanie, to tym samym kwestionuje wszystkie poszczególne punkty tego ustępu. Jednak jedyny zarzut odnoszący się do ust. 2 został sformułowany wyraźnie tylko wobec pkt 4, czyli tworzenia zespołów interdyscyplinarnych, natomiast w stosunku do punktów 1-3 nie zostały postawione żadne zarzuty. Rada miasta zarzuca niefachowość, niespójność i niejasne zasady działania tworzonych, na podstawie art. 6 ust. 2 pkt 4, zespołów interdyscyplinarnych, jednocześnie nie przedstawia żadnych dowodów na jego poparcie, zaś sam zarzut może budzić wątpliwości w świetle pozostałych przepisów ustawy określających skład i zasady działania zespołów interdyscyplinarnych.

W stosunku do art. 12a ust. 1 ustawy Rada Miasta Zakopane, kwestionując prawo pracownika socjalnego do odebrania dziecka z rodziny nie przedstawiła żadnych argumentów uzasadniających naruszenie zasad konstytucyjnych wyrażonych w petitum wniosku. Jedyny zarzut jaki został sformułowany przeciwko, określonej w kwestionowanym przepisie, kompetencji pracownika socjalnego, dotyczy wykonywania przez niego czynności policyjnych, a w szczególności stosowania przymusu bezpośredniego. Jednakże zarzut ten nie tylko nie został poparty odpowiednią argumentacją, ale nie znajduje swego oparcia w przepisach ustawy, bowiem żaden z przepisów nie daje pracownikowi socjalnemu prawa do stosowania środków przymusu bezpośredniego. Jedyną osobą uprawnioną do podjęcia takich działań jest towarzyszący pracownikowi socjalnemu, zgodnie z treścią art. 12a ustawy, funkcjonariusz Policji.

Skierowany przez Radę Miasta Zakopane wniosek do Trybunału Konstytucyjnego nie spełnia ustawowych wymogów ze względu na brak sformułowania zarzutów bądź nieodpowiednie ich formułowanie i uzasadnienie. Trybunał Konstytucyjny, jak już zostało powiedziane, orzekając, związany jest granicami wniosku, pytania prawnego lub skargi konstytucyjnej i sam nie może rekonstruować argumentów i dowodów na poparcie zarzutów przedstawionych w petitum wniosku (art. 66 ustawy o TK).

4. Analiza wniosku pozwala stwierdzić, że Rada Miasta Zakopane kwestionuje samą ideę włączenia gminy do systemu przeciwdziałania przemocy w rodzinie, natomiast wskazane przepisy stanowią jedynie punkt oparcia dla negatywnej oceny całego systemu.

Brak sformułowania jednoznacznych zarzutów w powiązaniu ze wskazanymi w petitum wniosku wzorcami kontroli sprawia, że wniosek Rady Miasta Zakopane nie mieści się w konwencji wniosku inicjującego postępowanie przed Trybunałem Konstytucyjnym. W związku z tym postępowanie przed Trybunałem Konstytucyjnym podlega umorzeniu na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK ze względu na niedopuszczalność wydania wyroku.

Z powyższych względów Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.