W skardze konstytucyjnej skierowanej do Trybunału Konstytucyjnego 20 lipca 2012 r. skarżący zarzucił niezgodność art. 174 ust. 2 pkt 1 i ust. 3 w związku z art. 15-16, art. 17 ust. 1 i 3 i art. 18 w związku z art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227, ze zm.) z art. 2, art. 32 ust. 1 i 2, art. 65 ust. 1, 2 i 4, art. 67 ust. 1 i 2 oraz art. 85 ust. 1 Konstytucji.

Skarga została złożona w związku z następującym stanem faktycznym. Decyzją z 14 lutego 2011 r. (znak: KPU-1000028745071-2006) Zakład Ubezpieczeń Społecznych – II Oddział w Poznaniu ustalił skarżącemu wysokość kapitału początkowego. Sąd Okręgowy w Koninie wyrokiem z 30 sierpnia 2011 r. (sygn. akt III U 263/11) częściowo zmienił decyzję organu rentowego, a odwołanie od niej w pozostałym zakresie oddalił. Apelacja od wyroku Sądu Okręgowego w Koninie została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 27 marca 2012 r. (sygn. akt III AUa 1411/11).

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

W dniu 28 czerwca 2012 r. skarżący wniósł skargę kasacyjną do Sądu Najwyższego, w związku z powyższym Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 10 września 2012 r., działając na podstawie art. 20 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) oraz art. 177 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.), zawiesił postępowanie w sprawie skargi konstytucyjnej do czasu zakończenia postępowania przed Sądem Najwyższym.

Postanowieniem z 5 lutego 2013 r. (sygn. akt II UK 268/12), nadesłanym do Trybunału 25 kwietnia 2013 r., Sąd Najwyższy odrzucił wniesioną kasację, dlatego też zgodnie z art. 20 ustawy o TK w związku z art. 180 § 2 k.p.c. należało podjąć zawieszone postępowanie w sprawie wstępnego rozpoznania skargi konstytucyjnej.

W skardze konstytucyjnej skierowanej do Trybunału Konstytucyjnego 20 lipca 2012 r. skarżący zarzucił niezgodność art. 174 ust. 2 pkt 1 i ust. 3 w związku z art. 15-16, art. 17 ust. 1 i 3 i art. 18 w związku z art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227, ze zm.) z art. 2, art. 32 ust. 1 i 2, art. 65 ust. 1, 2 i 4, art. 67 ust. 1 i 2 oraz art. 85 ust. 1 Konstytucji.

Skarga została złożona w oparciu o następujący stan faktyczny. Decyzją z 14 lutego 2011 r. (znak: KPU-1000028745071-2006) Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Poznaniu ustalił skarżącemu wysokość kapitału początkowego. Sąd Okręgowy w Koninie wyrokiem z 30 sierpnia 2011 r. (sygn. akt III U 263/11) częściowo zmienił decyzję organu rentowego, a odwołanie od niej w pozostałym zakresie oddalił. Apelacja od wyroku Sądu Okręgowego w Koninie została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 27 marca 2012 r. (sygn. akt III AUa 1411/11). Skarżący 28 czerwca 2012 r. wniósł skargę kasacyjną do Sądu Najwyższego.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skarga konstytucyjna jest szczególnym, a zarazem subsydiarnym środkiem ochrony konstytucyjnych wolności i praw, przysługującym na zasadach określonych w art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz w art. 47 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Pomocniczy charakter skargi konstytucyjnej wyraża się między innymi w braku możliwości prowadzenia postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym w sytuacji, gdy w sprawie będącej przedmiotem skargi konstytucyjnej toczy się postępowanie sądowe. Jak długo trwa rozpatrywanie sprawy przez sądownictwo powszechne, administracyjne bądź – w pewnych przypadkach – przez Sąd Najwyższy, tak długo istnieje szansa na usunięcie stanu ewentualnego naruszenia konstytucyjnych wolności lub praw podmiotów postępowania. Podejmowanie rozstrzygnięć przez Trybunał Konstytucyjny przed zakończeniem postępowania przez sąd oznaczałoby wkraczanie Trybunału w kompetencje zastrzeżone przez Konstytucję dla sądownictwa.

Trybunał Konstytucyjny uznaje za zasadne przypomnieć, że choć nie w każdym przypadku zainicjowanie wszelkich procedur pozwalających na rozstrzygnięcie sprawy jest wymagane do spełnienia przesłanek skargi konstytucyjnej (tak jest np. w przypadku kasacji w sprawach karnych i skargi kasacyjnej w sprawach cywilnych), to jednak w sytuacji, w której zostały już one zainicjowane i mogą mieć wpływ na ustalenie podstaw wystąpienia ze skargą konstytucyjną, uzasadnione staje się zawieszenie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym do czasu ich zakończenia (zob. postanowienie TK z 12 lutego 2007 r., Ts 4/07, niepubl.). Bez orzeczenia Sądu Najwyższego wydanego w wyniku rozpoznania kasacji skarżącego nie sposób dokonać oceny dotyczącej ewentualnego naruszenia jego konstytucyjnych wolności lub praw.

Mając powyższe na względzie, na podstawie art. 20 ustawy o TK oraz art. 177 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) Trybunał zawiesił postępowanie do czasu zakończenia postępowania przed Sądem Najwyższym.