W skardze konstytucyjnej Teodora Jana Szweja zakwestionowano zgodność art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o zmianie ustawy o Prokuraturze Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia oraz ustawy o Sądzie Najwyższym (Dz. U. z 1990 r. Nr 20, poz. 121 ze zm.) oraz art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych (Dz. U. z 1982 r. Nr 31, poz. 214 ze zm.) z art. 2, art. 45 i art. 67 ust. 1 Konstytucji RP. Zdaniem skarżącego na podstawie tych przepisów zostały wydane orzeczenia sądów powszechnych nieuwzględniające roszczenia o przyznanie odprawy emerytalnej.

Zarządzeniami sędziego Trybunału Konstytucyjnego skarżący został wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej, w szczególności przez złożenie dokumentów wskazujących na to, iż w dniu składania skargi był on adwokatem, radcą prawnym, sędzią, prokuratorem, notariuszem, bądź też profesorem lub doktorem habilitowanym nauk prawnych.

Niezależnie od zawartych w załączonym piśmie – stanowiącym wykonanie zarządzenia sędziego – wywodów skarżącego dotyczących kwestii przymusu adwokackiego, przedstawiona Trybunałowi dokumentacja nie wskazywała na to, aby skarżący w dniu złożenia skargi spełniał warunek przewidziany w art. 48 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

Postanowieniem z 12 grudnia 2000 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej ze względu na stwierdzony u skarżącego brak legitymacji procesowej do jej osobistego złożenia.

Na to postanowienie 22 grudnia 2000 r. zażalenie złożył sam skarżący, zarzucając mu obrazę art. 2 Konstytucji w związku z art. 48 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym i art. 3932 § 2 kodeksu postępowania cywilnego, polegającą na błędnym – zdaniem skarżącego – przekonaniu Trybunału Konstytucyjnego w kwestii zastosowania wobec jego osoby tzw. przymusu adwokackiego.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

W oparciu o załączone akta sprawy Trybunał Konstytucyjny ustalił, iż skarżący był zatrudniony w organach prokuratury od 15 września 1955 r. do 30 września 1990 r. Skarżący zakończył pracę zawodową na stanowisku prokuratora, tym samym spełnił wymóg, o którym mowa w art. 48 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym umożliwiający samodzielne sporządzenie skargi konstytucyjnej.

Mając powyższe na względzie Trybunał Konstytucyjny uwzględnił zażalenie.

W skardze konstytucyjnej Teodora Jana Szweja zakwestionowano zgodność art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o zmianie ustawy o Prokuraturze Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia oraz ustawy o Sądzie Najwyższym (Dz. U. z 1990 r. Nr 20, poz. 121 ze zm.) oraz art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych (Dz. U. z 1982 r. Nr 31, poz. 214 ze zm.) z art. 2, art. 45 i art. 67 ust. 1 Konstytucji RP. Zdaniem skarżącego na podstawie tych przepisów zostały wydane orzeczenia sądów powszechnych nieuwzględniające roszczenia o przyznanie odprawy emerytalnej.

Zarządzeniami sędziego Trybunału Konstytucyjnego skarżący został wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej, w szczególności poprzez złożenie dokumentów wskazujących na to, iż w dniu składania skargi był on adwokatem, radcą prawnym, sędzią, prokuratorem, notariuszem, bądź też profesorem lub doktorem habilitowanym nauk prawnych.

Niezależnie od zawartych w załączonym piśmie – stanowiącym wykonanie zarządzenia sędziego - wywodów skarżącego dotyczących kwestii przymusu adwokackiego, przedstawiona Trybunałowi dokumentacja nie wskazuje na to, aby skarżący w dniu złożenia skargi spełniał warunek przewidziany w art. 48 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

Jak wynika z załączonych akt sprawy, skarżący był zatrudniony w organach prokuratury od 15 września 1955 r. do 30 września 1990 r. Powyższy stosunek pracy został rozwiązany w oparciu o jeden z kwestionowanych przepisów, przy czym prawo do emerytury, skarżący nabył z chwilą osiągnięcia wieku emerytalnego 26 marca 1997 r., w międzyczasie pobierając zasiłek dla bezrobotnych i rentę z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. z 1997 r. Nr 102, poz. 643 ze zm.) skargę konstytucyjną i zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu sporządzają adwokat lub radca prawny, chyba że skarżącym jest sędzia, prokurator, notariusz, profesor lub doktor habilitowany nauk prawnych. W wykonaniu zarządzenia sędziego Trybunału Konstytucyjnego skarżący de facto nie udokumentował swoich uprawnień do samodzielnego sporządzenia skargi konstytucyjnej. Ze wskazanych powyżej ustaleń Trybunału Konstytucyjnego wynika, że w momencie złożenia skargi, skarżący nie zajmował stanowiska prokuratora i dlatego też osobiste złożenie skargi nie może być skuteczne. Dołączona do zarządzenia sędziego Trybunału Konstytucyjnego informacja o warunkach jakie powinna spełniać skarga konstytucyjna, wprost wskazywała, że skargę konstytucyjną może sporządzić w imieniu skarżącego wyłącznie adwokat lub radca prawny, przez co osobiste złożenie skargi przez podmiot nie wymieniony w art. 48 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym nie może być przedmiotem rozstrzygnięcia.

Uwzględnienie powyższej okoliczności, przesądzającej o niedopuszczalności nadania skardze dalszego biegu, zwalnia z konieczności wskazywania pozostałych braków formalnych niniejszej skargi.

W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny mając na względzie dokonane ustalenia, postanawia jak w sentencji.