W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 29 listopada 2010 r. skarżący domaga się zbadania zgodności art. 7 pkt 4 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227, ze zm.) z art. 2, art. 7, art. 77 ust. 1 w zw. z art. 67 ust. 1, art. 87 ust. 1 oraz art. 32 ust. 1 Konstytucji.

Skargę konstytucyjną skarżący wniósł w związku z następującą sprawą. Wyrokiem z 21 lipca 2009 r. (sygn. akt VII U 1664/09) Sąd Okręgowy w Krakowie oddalił odwołanie skarżącego od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Krakowie. Sąd Apelacyjny w Krakowie, wyrokiem z 21 lipca 2010 r. (sygn. akt III AUa 174/10), oddalił apelację skarżącego wniesioną od opisanego wyżej orzeczenia. Jak wynika jednoznacznie z treści skargi konstytucyjnej, skarżący skierował następnie skargę kasacyjną od wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie.

Trybunał Konstytucyjny w drodze czynności urzędowych ustalił, że Sąd Najwyższy wyrokiem z 5 lipca 2011 r. (sygn. akt I UK 1/11) oddalił skargę kasacyjną skarżącego.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skarga konstytucyjna jest środkiem prawnym o charakterze subsydiarnym i nadzwyczajnym. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału zasada subsydiarności w korzystaniu z prawa do skargi konstytucyjnej wymaga wykorzystania przysługujących skarżącemu zwykłych środków prawnych przed wystąpieniem ze skargą konstytucyjną. Należy podkreślić, że dla spełnienia przesłanek skargi konstytucyjnej nie jest konieczne korzystanie ze środków o charakterze nadzwyczajnym, wnoszonych od orzeczenia, któremu przysługuje już przymiot prawomocności (art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Jednakże w sytuacji, w której procedury tego rodzaju zostały zainicjowane i mog LISTNUM LISTNUM ły mieć wpływ na ustalenie podstaw do wystąpienia ze skargą konstytucyjną, w szczególności – doprowadzić do uchylenia ostatecznego orzeczenia w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji i art. 46 ust. 1 ustawy o TK, uzasadnione było zawieszenie postępowania przed Trybunałem do czasu ich zakończenia.

Skoro Sąd Najwyższy oddalił złożoną przez skarżącego skargę kasacyjną (wyrok z 5 lipca 2011 r., sygn. akt I UK 1/11), zaistniała potrzeba podjęcia zawieszonego postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym.

Tym samym Trybunał Konstytucyjny – na podstawie art. 20 ustawy o TK w zw. z art. 180 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) – podjął zawieszone postępowanie w sprawie wstępnej kontroli skargi konstytucyjnej.

W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 29 listopada 2010 r. skarżący domaga się zbadania zgodności art. 7 pkt 4 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227, ze zm.) z art. 2, art. 7, art. 77 ust. 1 w zw. z art. 67 ust. 1, art. 87 ust. 1 oraz art. 32 ust. 1 Konstytucji.

Skargę konstytucyjną skarżący wniósł w związku z następującą sprawą. Wyrokiem z 21 lipca 2009 r. (sygn. akt VII U 1664/09) Sąd Okręgowy w Krakowie oddalił odwołanie skarżącego od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Krakowie. Sąd Apelacyjny w Krakowie, wyrokiem z 21 lipca 2010 r. (sygn. akt III AUa 174/10), oddalił apelację skarżącego wniesioną od opisanego wyżej orzeczenia. Jak wynika jednoznacznie z treści skargi konstytucyjnej, skarżący skierował następnie skargę kasacyjną od wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skarga konstytucyjna jest środkiem prawnym o charakterze subsydiarnym i nadzwyczajnym. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego zasada subsydiarności w korzystaniu z prawa do skargi konstytucyjnej wymaga wykorzystania przysługujących skarżącemu zwykłych środków prawnych przed wystąpieniem ze skargą konstytucyjną do Trybunału Konstytucyjnego. Do rozstrzygania o sprawach indywidualnych są powołane przede wszystkim sądy i organy administracji publicznej, natomiast Trybunał Konstytucyjny może wkraczać dopiero wówczas, gdy stan naruszenia prawa podmiotowego nie może już zostać usunięty przy wykorzystaniu służących do tego celu instrumentów prawnych. Należy podkreślić, że dla spełnienia przesłanek skargi konstytucyjnej nie jest jednak konieczne korzystanie ze środków o charakterze nadzwyczajnym, wnoszonych od orzeczenia, któremu przysługuje już przymiot prawomocności (art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Jednakże w sytuacji, w której procedury tego rodzaju zostały zainicjowane i mogą one mieć wpływ na ustalenie podstaw do wystąpienia ze skargą konstytucyjną, w szczególności – mogą prowadzić do uchylenia ostatecznego orzeczenia w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji i art. 46 ust. 1 ustawy o TK, uzasadnione staje się zawieszenie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym do czasu ich zakończenia. Z taką sytuacją niewątpliwie mamy do czynienia w przypadku wniesienia przez skarżącego skargi kasacyjnej do Sądu Najwyższego.

Mając powyższe na względzie, Trybunał Konstytucyjny, działając na podstawie art. 20 ustawy o TK oraz art. 177 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.), zawiesza postępowanie w przedmiocie wstępnej kontroli skargi konstytucyjnej do czasu zakończenia postępowania przed Sądem Najwyższym w sprawie rozpoznania skargi kasacyjnej od wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 21 lipca 2010 r. (sygn. akt III AUa 174/10).