po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej A.K. i M.Z. w sprawie zgodności art. 598 15 § 1 oraz
art. 598 16 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43 poz. 296, ze zm.) w zakresie,
w jakim:
1) „zaskarżane normy prawne nie uzależniają wprost możliwości zagrożenia i nakazania zapłaty jedynie za zawinione niewykonanie
obowiązków; wyłącznie tych obowiązków które bezpośrednio (literalnie) wynikają z orzeczenia albo z ugody zawartej przed sądem
lub przed mediatorem w przedmiocie kontaktów z dzieckiem (a nie li tylko są wywodzone przez sąd); wyłącznie obowiązków zgodnych
z dobrem dziecka na moment powinności ich wykonania”;
2) „zaskarżane normy chronią interes prywatny nad – poprawnie rozumianym – interesem publicznym, nierzetelnie i nieproporcjonalnie
obciążając przy tym: obowiązkami spowodowania dochodzenia do kontaktów oraz poprawnego przebiegu tych kontaktów a także «minimalizowania
negatywnych stanów emocjonalnych zaistniałych w związku z przebiegiem kontaktów» wyłącznie osobę obowiązaną (pod której pieczą
dziecko pozostaje)”;
3) „nakazanie zapłaty następuje bezpośrednio do rąk drugiego rodzica, a regulacja ta pozostaje jedyną – prawem przewidzianą
– formą wykonywania kontaktów (nie przewiduje alternatywnych sposobów wykonywania kontaktów z dziećmi, dla zrealizowania –
nadrzędnego – opiekuńczego celu postępowania, szczególnie w sytuacji gdy przesunięcia majątkowe pomiędzy rodzicami mogą godzić
w dobro dziecka)”,
z art. 18, art. 30, art. 31 ust. 1-3, art. 32 ust. 1 i 2, art. 41 ust. 1, art. 45 ust. 1, art. 47, art. 48 ust. 1, art. 52
ust. 1 oraz art. 72 ust. 1 i 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
Strona korzysta z plików cookies w celu realizacji usług. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do plików cookies w Twojej przeglądarce.