W skardze konstytucyjnej, wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 18 grudnia 2019 r. (data nadania), A.C. (dalej: skarżąca), reprezentowana przez dwóch adwokatów ustanowionych pełnomocnikami z wyboru, wystąpiła z żądaniem przytoczonym na tle następującego stanu faktycznego.

Postanowieniem Sądu Okręgowego w K. z 14 sierpnia 2019 r. (sygn. akt […]; dalej: postanowienie Sądu Okręgowego) wyrażono zgodę na przedłużenie terminu przejęcia skarżącej przez stronę grecką w wykonaniu prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego w K. z 22 lipca 2019 r. oraz nie uwzględniono wniosku skarżącej o zwolnienie jej z aresztu.

Zarządzeniem sędziego Sądu Okręgowego w K. z 20 sierpnia 2019 r. (sygn. akt jw.) odmówiono przyjęcia zażalenia skarżącej na postanowienie Sądu Okręgowego z uwagi na niedopuszczalność zażalenia. Postanowieniem Sądu Apelacyjnego w P. z 24 września 2019 r. (sygn. akt […]; dalej: postanowienie Sądu Apelacyjnego) – wskazanym w skardze jako ostateczne orzeczenie w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji – utrzymano w mocy zaskarżone zarządzenie.

Postanowieniem z 14 maja 2020 r. Trybunał Konstytucyjny zawiesił postępowanie zainicjowane złożoną skargą konstytucyjną z uwagi na wszczęte przed Sądem Najwyższym postępowanie kasacyjne. Postanowieniem z 10 września 2020 r. (sygn. akt […]) Sąd Najwyższy oddalił wniesiony środek prawny. Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 10 czerwca 2020 r. podjął zawieszone postępowanie.

Inkryminowanym w skardze konstytucyjnej normom prawnym skarżąca zarzuca, iż stanowiąc podstawę postanowienia Sądu Apelacyjnego, doprowadziły do naruszenia jej prawa do sądu (art. 45 ust. 1 Konstytucji) w związku z naruszeniem zasady proporcjonalności (art. 31 ust. 3 Konstytucji) i dwuinstancyjności postępowania (art. 78 i art. 176 ust. 1 Konstytucji) oraz drogi sądowej dochodzenia naruszonych wolności lub praw (art. 77 ust. 2 Konstytucji).

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje.

1. Zgodnie z art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 30 listopada 2016 r. o organizacji i trybie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym (Dz. U. z 2019 r. poz. 2393; dalej: u.o.t.p.TK), skarga konstytucyjna podlega wstępnemu rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym. Na etapie wstępnej kontroli Trybunał Konstytucyjny bada, czy skarga spełnia wymogi określone w tej ustawie oraz czy nie jest oczywiście bezzasadna. Co do zasady na tym etapie postępowania Trybunał nie bada natomiast skargi pod kątem pozostałych przesłanek niedopuszczalności orzekania.

2. Badana skarga konstytucyjna spełnia wymogi formalne określone w ustawie oraz nie jest oczywiście bezzasadna.

Skarga konstytucyjna została złożona przez dwóch adwokatów wykonujących zawód w tej samej spółce partnerskiej, ustanowionych pełnomocnikami skarżącej z wyboru (art. 44 ust. 1 u.o.t.p.TK).

Skarżąca wyczerpała przysługującą jej drogę prawną, ponieważ postanowienie Sądu Apelacyjnego w P. z 24 września 2019 r. (sygn. akt […]) było ostatecznym orzeczeniem wydanym w sprawie objętej wniesioną skargą o wskazanych w skardze wolnościach lub prawach skarżącej (art. 79 ust. 1 Konstytucji). Udokumentowana została data doręczenia tego orzeczenia (art. 53 ust. 1 pkt 5 u.o.t.p.TK), od którego – jak oświadczyli pełnomocnicy – nie wniesiono nadzwyczajnego środka zaskarżenia (art. 53 ust. 1 pkt 6 u.o.t.p.TK).

W skardze przedstawiono stan faktyczny sprawy (art. 53 ust. 1 pkt 4 u.o.t.p.TK) oraz argumenty uprawdopodobniające zarzut naruszenia – wskutek zastosowania kwestionowanych przepisów – konstytucyjnych wolności lub praw skarżącej (art. 53 ust. 1 pkt 1-3 u.o.t.p.TK).

3. Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że badana skarga spełnia wymagania przewidziane w ustawie, jak też nie zachodzą okoliczności, o których mowa w art. 61 ust. 4 pkt 3 u.o.t.p.TK. Dlatego na podstawie art. 61 ust. 2 u.o.t.p.TK, skardze konstytucyjnej należało nadać dalszy bieg.

W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.