W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 28 grudnia 2006 r. skarżący zakwestionował zgodność art. 18 § 2 ustawy z dnia 19 kwietnia 1969 r. – Kodeks karny (Dz. U. Nr 13, poz. 94, ze zm.) z art. 37 ust. 1, art. 42 ust. 1, art. 2, art. 8 i art. 87 ust. 1 Konstytucji.

Działając w oparciu o zaskarżony przepis, Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze wyrokiem z 8 marca 2006 r. (sygn. akt III K 37/04) skazał skarżącego za przestępstwo pomocnictwa do zabójstwa i usiłowania zabójstwa. W uzasadnieniu wyroku Sąd ten przyjął, iż przyjazd skarżącego na miejsce przestępstwa ze sprawcą, przebywanie w samochodzie w oczekiwaniu na wyjście pokrzywdzonych, a następnie obserwowanie jak sprawca oddaje strzały, stanowiło manifestowanie pełnej aprobaty i solidaryzowanie się z zamiarem sprawcy i ułatwiło popełnienie przestępstwa poprzez udzielenie sprawcy psychicznego wsparcia. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu wyrokiem z 28 września 2006 r. (sygn. akt II AKa 197/06) utrzymał wyrok Sądu Okręgowego w mocy. Od powyższego rozstrzygnięcia skarżący wniósł kasację 30 listopada 2006 r.

Zaskarżony przepis stanowi, iż za pomocnictwo odpowiada ten, kto chcąc, aby inna osoba dokonała czynu zabronionego, albo godząc się na to, dostarcza jej środków, udziela rady lub informacji, lub też w inny podobny sposób ułatwia popełnienie tego czynu. W ocenie orzekających w sprawie sądów zachowanie skarżącego w „inny podobny sposób” ułatwiło popełnienie przestępstwa. Powyższe stanowisko, dla którego uzasadnienia odwołano się do orzecznictwa SN, narusza w ocenie skarżącego prawo podmiotowe wynikające z art. 42 ust.1 Konstytucji. Wspomniany przepis statuuje zasadę nullum crimen sine lege, z której wywodzi się m.in. zasady nullum crimen sine lege certa (nakaz maksymalnej określoności czynów zabronionych, pozwalającej odróżnić czyny zabronione przez ustawę od niezabronionych) oraz nullum crimen sine lege stricte (zakaz stosowania analogii i wykładni rozszerzającej na niekorzyść sprawcy). Naruszenia wskazanego powyżej prawa upatruje skarżący w pociągnięciu go do odpowiedzialności karnej za czyn, który nie został należycie stypizowany w ustawie karnej jako czyn zabroniony. W ocenie skarżącego, „uznanie, że pomocnictwem do czynu zabronionego jest zachowanie opisane jako «w inny podobny sposób ułatwia czyn zabroniony» jest wieloznaczne i nieprecyzyjne, a nadto nasuwa zasadnicze wątpliwości. Takie określenie czynu zabronionego nie czyni zadość wymaganiom przewidywalności”. W dalszej części uzasadnienia skarżący wskazuje na niejednolite stosowanie zaskarżonego przepisu, odwołując się do poglądów doktryny i orzecznictwa. Konkludując, stwierdza, iż zaskarżony przepis jest niezgodny z art. 42 ust. 1 Konstytucji, jako że zawiera sformułowania prowadzące do dowolności w stosowaniu prawa karnego, burzące zasadę stabilności i bezpieczeństwa sytuacji prawnych.

In fine skarżący wniósł o wydanie postanowienia tymczasowego o zawieszeniu lub wstrzymaniu wykonania orzeczenia, którego skarga dotyczy, wskazując na nieodwracalność każdego dnia pobytu w areszcie, które może się okazać pomyłką sądową, wymagającą zadośćuczynienia ze strony państwa.

Postanowieniem z 12 lutego 2007 r. Trybunał Konstytucyjny, działając na podstawie art. 20 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.) oraz art. 177 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.), zawiesił postępowanie do czasu zakończenia postępowania przed Sądem Najwyższym.

Sąd Najwyższy postanowieniem z 19 grudnia 2007 r. (sygn. akt V KK 101/07) nadesłanym do Trybunału w dniu 28 stycznia 2008 r., oddalił wniesione kasacje, a zatem konieczne stało się podjęcie zawieszonego postępowania.

W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego w dniu 28 grudnia 2006 r. skarżący zakwestionował zgodność art. 18 § 2 ustawy z dnia 19 kwietnia 1969 r. – Kodeks karny (Dz. U. Nr 13, poz. 94, ze zm.) z art. 37 ust. 1, art. 42 ust. 1, art. 2, art. 8 i art. 87 ust. 1 Konstytucji.

Działając w oparciu o zaskarżony przepis, Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze wyrokiem z 8 marca 2006 r. (sygn. akt III K 37/04) skazał skarżącego za przestępstwo pomocnictwa do zabójstwa i usiłowania zabójstwa. W uzasadnieniu wyroku sąd przyjął, iż przyjechanie skarżącego na miejsce przestępstwa ze sprawcą, przebywanie w samochodzie w oczekiwaniu na wyjście pokrzywdzonych, a następnie obserwowanie jak sprawca oddaje strzały, stanowiło manifestowanie pełnej aprobaty i solidaryzowanie się z zamiarem sprawcy i ułatwiło popełnienie przestępstwa poprzez udzielenie sprawcy psychicznego wsparcia. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu wyrokiem z 28 września 2006 r. (sygn. akt II AKa 197/06) utrzymał wyrok Sądu Okręgowego w mocy. Od powyższego rozstrzygnięcia skarżący wniósł kasację 30 listopada 2006 r.

Zaskarżony przepis stanowi, iż za pomocnictwo odpowiada ten, kto chcąc, aby inna osoba dokonała czynu zabronionego, albo godząc się na to, dostarcza jej środków, udziela jej rady i informacji lub też w inny podobny sposób ułatwia popełnienie tego czynu. W ocenie orzekających w sprawie sądów zachowanie skarżącego w „inny podobny sposób” ułatwiło popełnienie przestępstwa. Powyższe stanowisko, dla którego uzasadnienia odwołano się do orzecznictwa SN, narusza w ocenie skarżącego prawo podmiotowe wynikające z art. 42 ust.1 Konstytucji. Wspomniany przepis statuuje zasadę nullum crimen sine lege, z której wywodzi się m.in. zasady nullum crimen sine lege certa (nakaz maksymalnej określoności czynów zabronionych, pozwalającej odróżnić czyny zabronione przez ustawę od niezabronionych) oraz nullum crimen sine lege stricte (zakaz stosowania analogii i wykładni rozszerzającej na niekorzyść sprawcy). Naruszenia wskazanego powyżej prawa upatruje skarżący w pociągnięciu go do odpowiedzialności karnej za czyn, który nie został należycie stypizowany w ustawie karnej, jako czyn zabroniony. W ocenie skarżącego „uznanie, że pomocnictwem do czynu zabronionego jest zachowanie opisane jako <<w inny podobny sposób ułatwia czyn zabroniony>> jest wieloznaczne i nieprecyzyjne, a nadto nasuwa zasadnicze wątpliwości. Takie określenie czynu zabronionego nie czyni zadość wymaganiom przewidywalności”. W dalszej części uzasadnienia skarżący wskazuje na niejednolite stosowanie zaskarżonego przepisu, odwołując się do poglądów doktryny i orzecznictwa. Konkludując, stwierdza, iż zaskarżony przepis jest niezgodny z art. 42 ust. 1 Konstytucji, jako że zawiera sformułowania prowadzące do dowolności w stosowaniu prawa karnego, burzące zasadę stabilności i bezpieczeństwa sytuacji prawnych.

In fine skarżący wniósł o wydanie postanowienia tymczasowego o zawieszeniu lub wstrzymaniu wykonania orzeczenia, którego skarga dotyczy, wskazując na nieodwracalność każdego dnia pobytu w areszcie, które może się okazać pomyłką sądową, wymagającą zadośćuczynienia ze strony Państwa.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skarga konstytucyjna jest środkiem prawnym o charakterze subsydiarnym i nadzwyczajnym. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego zasada subsydiarności w korzystaniu z prawa do skargi konstytucyjnej wymaga wykorzystania przysługujących skarżącemu środków prawnych przed wystąpieniem ze skargą konstytucyjną do Trybunału Konstytucyjnego. Do rozstrzygania o sprawach indywidualnych są bowiem przede wszystkim powołane sądy i organy administracji publicznej, natomiast Trybunał Konstytucyjny może wkraczać dopiero po wyczerpaniu tych wszystkich procedur pozwalających na rozstrzygnięcie sprawy, w tym na uchylenie naruszonego prawa lub wolności konstytucyjnej. Podkreślić należy, iż nie w każdym przypadku zainicjowanie tych procedur jest wymagane dla spełnienia przesłanek skargi konstytucyjnej (tak jest np. w przypadku kasacji w sprawach karnych i skargi kasacyjnej w sprawach cywilnych), jednakże w sytuacji, w której zostały już zainicjowane i mogą mieć wpyw na ustalenie podstaw wystąpienia ze skargą konstytucyjną, w szczególności na stwierdzenie naruszenia konstytucyjnych wolności lub praw przysługujących skarżącemu, uzasadnionym staje się zawieszenie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym do czasu ich zakończenia. Może się bowiem okazać, iż wydane przez organy sądowe rozstrzygnięcie doprowadzi do uchylenia naruszonego prawa lub wolności konstytucyjnej, co uczyni postępowanie przed Trybunałem Konstytucyjnym bezprzedmiotowym.

Mając powyższe na względzie, Trybunał Konstytucyjny, działając na podstawie art. 20 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.) oraz art. 177 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 grudnia 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.), zawiesza postępowanie do czasu zakończenia postępowania przed Sądem Najwyższym.

W związku z zawieszeniem postępowania przez Trybunałem Konstytucyjnym uzasadnianym toczącym się postępowaniem kasacyjnym brak jest podstaw do wydania postanowienia tymczasowego o zawieszeniu lub wstrzymaniu wykonania orzeczenia, którego skarga dotyczy. Podkreślić także należy, iż zgodnie z art. 532 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.) wniesienie kasacji uprawnia Sąd Najwyższy do wstrzymania wykonania zaskarżonego orzeczenia.