J.N. (dalej: skarżący) 26 czerwca 2023 r. (data nadania) skierował do Trybunału Konstytucyjnego skargę konstytucyjną sporządzoną przez adwokata, nielegitymującego się pełnomocnictwem w sprawie (do akt nie zostało dołączone pełnomocnictwo).

Skarga konstytucyjna została wniesiona w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 2 marca 2023 r. (sygn. akt […]) oddalającym skargę kasacyjną skarżącego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z 24 października 2019 r. (sygn. akt […]) oddalającego skargę na postanowienie Ministra Zdrowia z 18 kwietnia 2019 r. (znak: […]). Orzeczenie to utrzymało w mocy postanowienie Wojewody z 24 kwietnia 2018 r. (znak: […]) w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia poddania małoletniego dziecka szczepieniom ochronnym.

Prezes Trybunału Konstytucyjnego zarządzeniem z 29 września 2023 r. (doręczonym adwokatowi skarżącego 11 października 2023 r.) wezwał skarżącego do: 1) złożenia pełnomocnictwa, o którym mowa w art. 53 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 30 listopada 2016 r. o organizacji i trybie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym (Dz. U. z 2019 r. poz. 2393); 2) doręczenia odpisów lub kopii poświadczonych za zgodność z oryginałem wyroków, decyzji lub innych rozstrzygnięć (wraz z uzasadnieniami) potwierdzających wyczerpanie drogi prawnej (wraz z czterema kopiami), w szczególności postanowienia Ministra Zdrowia z 18 kwietnia 2019 r. (znak: […]) oraz poprzedzającego go postanowienia wojewody (wraz z tytułem wykonawczym), a także wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z 24 października 2019 r. (sygn. akt […]); 3) doręczenia czterech egzemplarzy skargi konstytucyjnej.

W terminie wskazanym w zarządzeniu skarżący nie usunął braków skargi.

Sędzia Trybunału Konstytucyjnego zarządzeniem z 15 lutego 2024 r. (doręczonym adwokatowi skarżącego 26 lutego 2024 r.) wezwał skarżącego do: 1) uzasadnienia zarzutu niezgodności zakwestionowanych w skardze art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. z 2019 r. poz. 1239, ze zm.; dalej: ustawa o zwalczaniu chorób zakaźnych) oraz § 3 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 18 sierpnia 2011 r. w sprawie obowiązkowych szczepień ochronnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 753, ze zm.; dalej: rozporządzenie) z wyrażoną w art. 2 Konstytucji zasadą określoności przepisów prawa, z powołaniem argumentów lub dowodów na jego poparcie; 2) wskazania, która konstytucyjna wolność lub prawo skarżącego wyrażone w art. 47 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji i w jaki sposób – zdaniem skarżącego – zostały naruszone przez zakwestionowane w skardze przepisy ustawy o zwalczaniu chorób zakaźnych i rozporządzenia wskazanych w punkcie pierwszym niniejszego zarządzenia; 3) wskazania, która konstytucyjna wolność lub prawo skarżącego wyrażone w art. 47 w związku z art. 31 ust. 3 w związku z art. 87 Konstytucji i w jaki sposób – zdaniem skarżącego – zostały naruszone przez zakwestionowane w skardze art. 17 ust. 11 ustawy o zwalczaniu chorób zakaźnych oraz § 5 rozporządzenia; 4) uzasadnienia zarzutu niezgodności zakwestionowanych w skardze przepisów z wolnościami lub prawami, o których mowa w pkt 2 i 3 zarządzenia, z powołaniem argumentów lub dowodów na jego poparcie; 5) doręczenia: a) pełnomocnictwa, o którym mowa w art. 53 ust. 2 pkt 3 u.o.t.p.TK (wraz z czterema kopiami), b) czterech egzemplarzy skargi konstytucyjnej podpisanej przez umocowanego w sprawie pełnomocnika, c) odpisów lub kopii poświadczonych przez pełnomocnika skarżącego za zgodność z oryginałem (wraz z czterema kopiami): wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z 24 października 2019 r. (sygn. akt […]) i postanowienia Ministra Zdrowia z 18 kwietnia 2019 r. (znak: […]) oraz poprzedzającego go postanowienia wojewody (wraz z tytułem wykonawczym).

W piśmie procesowym złożonym 4 marca 2024 r. (data nadania) skarżący odniósł się do zarządzenia. Do pisma dołączył tylko część dokumentów wskazanych w zarządzeniu.

Zakwestionowanym w skardze przepisom skarżący zarzucił naruszenie prawa do prywatności oraz prawa do decydowania o swoim życiu osobistym (art. 47 Konstytucji), a także naruszenie zasady dostatecznej określoności przepisów prawa (art. 2 Konstytucji). Zdaniem skarżącego zaskarżone przez niego przepisy naruszają również art. 87 Konstytucji, który statuuje zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skarga konstytucyjna jest sformalizowanym środkiem ochrony konstytucyjnych wolności i praw. Jej merytoryczne rozpoznanie jest uzależnione od spełnienia licznych przesłanek wynikających z art. 79 ust. 1 Konstytucji, a doprecyzowanych w ustawie z dnia 30 listopada 2016 r. o organizacji i trybie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym (Dz. U. z 2019 r. poz. 2393; dalej: u.o.t.p.TK). Weryfikacja tych przesłanek następuje na etapie wstępnego rozpoznania na posiedzeniu niejawnym (art. 61 ust. 1 u.o.t.p.TK).

Zgodnie z art. 61 ust. 3 u.o.t.p.TK jeżeli skarga nie spełnia wymagań przewidzianych w ustawie, a usunięcie braków jest możliwe, wyznaczony sędzia Trybunału wydaje zarządzenie, w którym wzywa do ich usunięcia w terminie 7 dni od dnia doręczenia zarządzenia.

Zarządzeniem z 15 lutego 2024 r. sędzia Trybunału wezwał skarżącego do usunięcia stwierdzonych w toku wstępnej kontroli braków formalnych skargi, w tym także tych, które nie zostały usunięte w wykonaniu zarządzenia Prezesa Trybunału Konstytucyjnego z 29 września 2023 r. W treści zarządzenia oprócz dokładnego wskazania brakujących dokumentów zawarto pouczenie, że w wypadku nieusunięcia braków w terminie, wydane zostanie postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.

Odpis zarządzenia sędziego Trybunału z 15 lutego 2024 r. został skutecznie doręczony adwokatowi skarżącego 26 lutego 2024 r. Obowiązkiem skarżącego było więc wykonać zarządzenie w całości w przepisanym terminie. Skarżący nie wykonał zarządzenia w całości, albowiem nie doręczył pełnomocnictwa, o którym mowa w art. 53 ust. 2 pkt 3 u.o.t.p.TK. Powyższe pozwala więc stwierdzić, że skarżący świadomie naraził się na wystąpienie negatywnego skutku procesowego, o którym mowa w art. 61 ust. 4 pkt 2 u.o.t.p.TK (por. postanowienie TK z 15 marca 2023 r., sygn. Ts 192/22, OTK ZU B/2023, poz. 189).

Mając powyższe na względzie, Trybunał postanowił jak w sentencji.

Na podstawie art. 61 ust. 5 u.o.t.p.TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na powyższe postanowienie w terminie 7 dni od daty jego doręczenia.