1. W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 9 kwietnia 2020 r. (data nadania) G.Z. (dalej: skarżący), reprezentowany przez pełnomocnika z wyboru, wystąpił o zbadanie zgodności art. 105 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 2096, obecnie: Dz. U. z 2020 r. poz. 256, ze zm.; dalej: k.p.a.) odnośnie do sformułowania „z jakiejkolwiek przyczyny” w zakresie, w jakim „pozostawia organom administracji możliwość umorzenia postępowania mającego doprowadzić do kontroli działań tych organów w aspekcie zgodności z przepisami prawa” z art. 21 ust. 1 oraz z art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji.

2. Postanowieniem z 13 stycznia 2021 r. (doręczonym pełnomocnikowi skarżącego 27 stycznia 2021 r.) Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Stwierdził, że skarżący nie usunął braku formalnego skargi, gdyż – mimo wezwania – nie wyjaśnił, w jaki sposób zaskarżony przepis narusza jego konstytucyjne wolności lub prawa. Trybunał wskazał ponadto, że skarżący kwestionuje w istocie nie treść art. 105 § 1 k.p.a., lecz sposób zastosowania tego przepisu w jego sprawie.

3. W zażaleniu z 3 lutego 2021 r. (data nadania) skarżący wniósł o uchylenie powyższego postanowienia i nadanie dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Przyznał, że podniesiony w skardze problem definiowania przyczyn bezprzedmiotowości postępowania administracyjnego stanowiących podstawę jego umorzenia to „nie tyle (…) zagadnienie dla Sądu Konstytucyjnego co uwaga odnosząca się do tego jak organy administracji, a za nimi sądy administracyjne stosują prawo”. Podkreślił, że „zbyt szerokie – jak w tej sprawie – użycie pojęcia «jakiejkolwiek przyczyny» pozwala organom budowlanym czy organom nadzoru budowlanego, a za nimi sądom administracyjnym na pozostawianie poza sferą rozstrzygania i orzekania problematyki merytorycznej dotyczącej sprawy indywidualnej i ograniczanie się jedynie do formalnej strony spornego zagadnienia” (s. 2 zażalenia).

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 61 ust. 5 ustawy z dnia 30 listopada 2016 r. o organizacji i trybie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym (Dz. U. z 2019 r. poz. 2393; dalej: u.o.t.p.TK), skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 37 ust. 1 pkt 3 lit. c w związku z art. 61 ust. 5-8 u.o.t.p.TK). Na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał bada przede wszystkim, czy w wydanym postanowieniu prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu.

Trybunał Konstytucyjny w obecnym składzie stwierdza, że w wypadku rozpatrywanej skargi konstytucyjnej zachodzą wątpliwości uzasadniające konieczność merytorycznego rozpoznania podniesionych w niej zarzutów.

Trybunał Konstytucyjny postanowił – na podstawie art. 61 ust. 8 u.o.t.p.TK – uwzględnić zażalenie i nadać dalszy bieg skardze konstytucyjnej.