W skardze konstytucyjnej z 30 czerwca 2014 r. (data nadania) M. i P. K. (dalej: skarżący) zakwestionowali zgodność art. 1a ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 1, w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 849, ze zm.; dalej: u.p.o.l.) z art. 84 w zw. z art. 20, art. 21, art. 22, art. 31, art. 32 oraz art. 64 w zw. z art. 2 Konstytucji. Skarżący upatrują naruszenie Konstytucji w tym, że zaskarżone przepisy uzależniają zakwalifikowanie gruntów do związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej jedynie od tego, czy jeden ze współwłaścicieli jest przedsiębiorcą lub należy do innej kategorii podmiotów prowadzących działalność gospodarczą. W przekonaniu skarżących w sytuacji, gdy nieruchomość nigdy nie była wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej, podatek od nieruchomości powinien być ustalany według stawek przewidzianych do gruntów niezwiązanych z prowadzeniem takiej działalności. Skarżący wnieśli także o wystąpienie w trybie art. 22 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) do Naczelnego Sądu Administracyjnego o informację co do wykładni kwestionowanych przepisów. Ponadto skarżący wystąpili o wydanie na podstawie art. 50 ustawy o TK postanowienia tymczasowego o wstrzymaniu wykonania decyzji Prezydenta Miasta Piły z 3 grudnia 2010 r. w sprawie ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za lata 2005-2009.

Skarga konstytucyjna została wniesiona w związku z następującym stanem faktycznym sprawy. Skarżący w 2001 r. nabyli do majątku wspólnego położoną w Pile działkę numer 316 o powierzchni 10498 m2 . Na podstawie informacji uzyskanej od skarżących Prezydent Miasta Piły zakwalifikował ten grunt jako „grunty pozostałe”. W dniu 26 lutego 2009 r. skarżący wystąpili z wnioskiem o umorzenie podatku od nieruchomości, do którego załączyli dokumenty związane z prowadzeniem przez skarżącego działalności gospodarczej. Na tej podstawie organ podatkowy pierwszej instancji wznowił postępowanie, ponieważ w dniu wydawania decyzji w sprawie podatku za lata 2005-2009 nie wiedział o prowadzeniu działalności gospodarczej przez skarżącego. Tymczasem zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt. 3 u.p.o.l. sama okoliczność posiadania nieruchomości przez przedsiębiorcę przesądza o związaniu jej z działalnością gospodarczą i decyduje o zastosowaniu wyższej stawki podatku. Organ dodał, że skarżący przed nabyciem tej nieruchomości wnioskował o wydanie warunków zabudowy na obiekt magazynowo-handlowy, co sugerowało chęć nabycia działki w celu prowadzenia na niej działalności handlowej. Mając na uwadze powyższe, Prezydent Miasta Piły w 5 decyzjach z 3 grudnia 2010 r. (2250-2254) uchylił swoje decyzje w sprawie wymiaru podatku od nieruchomości za poszczególne lata od 2005 do 2009 i ustalił skarżącym zobowiązanie podatkowe od przedmiotowej nieruchomości jako związanej z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Pile, po rozpoznaniu odwołań skarżących, w 5 decyzjach z 28 kwietnia 2011 r. (SKO-41/Pd-306-310/D/2011) utrzymało w mocy wskazane decyzje Prezydenta Miasta Piły.

W wyrokach z 14 grudnia 2011 r. (sygn. akt III SA/Po 646-650/11) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił skargi skarżących na decyzje SKO, natomiast Naczelny Sąd Administracyjny wyrokami z 27 lutego 2014 r. (sygn. akt II FSK 853-857/12) oddalił ich skargi kasacyjne.

W zarządzeniu sędziego Trybunału z 29 lipca 2014 r. skarżący zostali wezwani do usunięcia braków skargi, między innymi przez wskazanie wynikających z art. 84 w zw. z art. 20, art. 21, art. 22, art. 31, art. 32 oraz art. 64 w zw. z art. 2 Konstytucji praw podmiotowych skarżących oraz wyjaśnienie, w jaki sposób przepisy będące przedmiotem skargi prowadzą do naruszenia tych praw. Skarżący ustosunkowali się do zarządzenia w terminie.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji każdy, czyje konstytucyjne wolności lub prawa zostały naruszone, ma prawo, na zasadach określonych w ustawie, wnieść skargę do Trybunału Konstytucyjnego w sprawie zgodności z Konstytucją ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekły ostatecznie o jego wolnościach lub prawach albo o jego obowiązkach określonych w Konstytucji. Zasady korzystania z tego środka ochrony wolności i praw zostały sprecyzowane w przepisach ustawy o TK.

Jak stanowi art. 46 ust. 1 ustawy o TK, skarżący może wnieść skargę konstytucyjną po wyczerpaniu drogi prawnej, o ile droga ta jest przewidziana, w ciągu trzech miesięcy od dnia doręczenia mu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia.

W skardze konstytucyjnej z 30 czerwca 2014 r. (data nadania) skarżący jako ostateczne orzeczenia o ich prawach wskazali pięć wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego z 27 lutego 2014 r. Skarżący podali, że wyroki o sygnaturach akt II FSK 853/12 i II FSK 856/12 zostały im doręczone 28 marca 2014 r. Trzymiesięczny termin do wniesienia skargi konstytucyjnej powiązanej z tymi wyrokami upływał więc 28 czerwca 2014 r., czyli w sobotę.

Zgodnie z art. 20 ustawy o TK w sprawach nieuregulowanych w tej ustawie do postępowania przed Trybunałem stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 101, ze zm.; dalej: k.p.c.). Artykuł 165 § 1 k.p.c. przewiduje, że terminy oblicza się według przepisów prawa cywilnego. Jak zatem stanowi art. 112 zdanie pierwsze ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121; dalej: k.c.), „[t]ermin oznaczony w tygodniach, miesiącach lub latach kończy się z upływem dnia, który nazwą lub datą odpowiada początkowemu dniowi terminu, a gdyby takiego dnia w ostatnim miesiącu nie było – w ostatnim dniu tego miesiąca”. Natomiast w myśl art. 115 k.c. jeżeli koniec terminu do wykonania czynności przypada na dzień uznany ustawowo za wolny od pracy, to termin upływa dnia następnego.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 18 stycznia 1951 r. o dniach wolnych od pracy (Dz. U. Nr 4, poz. 28, ze zm.) sobota nie jest dniem ustawowo wolnym od pracy (zob. również uchwałę Sądu Najwyższego z 25 kwietnia 2003 r., podjętą w składzie siedmiu sędziów – sygn. akt III CZP 8/03, OSNC z 2004 r., nr 1,poz. 1). Skarżący wnieśli skargę konstytucyjną dopiero w poniedziałek – 30 czerwca 2014 r., a zatem z przekroczeniem terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o TK.

Okoliczność ta jest – w myśl art. 49 w związku z art. 46 ust. 1 ustawy o TK – podstawą odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej w części, w której jako ostateczne orzeczenia o prawach skarżących wskazano wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z 27 lutego 2014 r., sygn. akt II FSK 853/12 i II FSK 856/12.

Odmowa nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu czyni bezprzedmiotowym wydanie postanowienia tymczasowego na podstawie art. 50 § 1 ustawy o TK, w odniesieniu do decyzji Prezydenta Miasta Piły z 3 grudnia 2010 r., nr 2250 i 2253.