W skardze konstytucyjnej złożonej 20 grudnia 2002 r. zarzucono, że art. 47928 § 3, art. 47931 § 2 i art. 47935 § 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) są niezgodne z art. 45 ust. 1, art. 78 i art. 176 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów decyzją z 12 kwietnia 2002 r. (sygn. akt RGD. 423-2/01/02/MLM) nałożył na skarżącą karę pieniężną za niewykonanie decyzji z 19 maja 2000 r. (sygn. akt RGD. 59-9/99/00). Skarżąca złożyła odwołanie od decyzji do Sądu Okręgowego w Warszawie – Sądu Antymonopolowego żądając uchylenia jej w całości. Sąd wezwał ją do uzupełnienia braków odwołania przez sprecyzowanie żądania w sposób odpowiadający art. 47928 § 3 k.p.c. W odpowiedzi skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji. Sąd Okręgowy postanowieniem z 30 sierpnia 2002 r. (sygn. akt XVII Ama 65/02) odrzucił odwołanie skarżącej uznając, iż nie spełnia ono wymogów zawartych w art. 47928 k.p.c., w myśl którego, odwołanie powinno zawierać wniosek o zmianę decyzji w całości lub w części. Zażalenie na powyższe postanowienie zostało odrzucone postanowieniem tegoż Sądu z 17 września 2002 r. (sygn. akt XVII Ama 65/02). Zdaniem Sądu od postanowień Sądu Antymonopolowego, w tym kończących postępowanie w sprawie, zażalenie nie przysługuje. Kasacja skarżącej na postanowienie Sądu Okręgowego z 30 sierpnia 2002 r. została odrzucona postanowieniem tegoż Sądu z 23 października 2002 r. Sąd Okręgowy wskazał, iż w myśl art. 47935 § 2 k.p.c. jedynym środkiem odwoławczym od orzeczeń Sądu Antymonopolowego w sprawach z zakresu ochrony konkurencji jest kasacja, która przysługuje jednak tylko od wyroków tego Sądu. Z powyższego wynika, iż kasacja nie przysługuje od postanowienia odrzucającego odwołanie od decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów.

Zdaniem skarżącej, wskazane przepisy zamykają jej drogę do sądowej kontroli legalności decyzji karnej Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów. Art. 47928 § 3 k.p.c. dopuszcza jedynie wniosek o zmianę decyzji, nie przewiduje natomiast wniosku o jej uchylenie. Wymogi zawarte w art. 47928 § 2 i 47931 § 2 k.p.c. dopuszczają zaś merytoryczne badanie wniosku już w fazie jego kontroli formalnej i tym samym umożliwiają odrzucenie odwołania od decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów bez rzeczywistego rozpatrzenia go przez sąd. Z kolei art. 47935 § 2 k.p.c. zamyka drogę do kontroli legalności postanowienia wydanego na podstawie art. 47931 § 2 k.p.c. Wskazane przepisy naruszają, zdaniem skarżącej jej konstytucyjne prawo do rozpoznania sprawy przez sąd w dwuinstancyjnym postępowaniu.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Przedmiotem skargi konstytucyjnej, w myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji RP, jest wniosek o zbadanie zgodności z Konstytucją aktu normatywnego. Zaskarżone przepisy tego aktu powinny być podstawą orzeczenia o prawach i wolnościach skarżącego. Rozpoznanie skargi konstytucyjnej następuje na zasadach określonych w ustawie o Trybunale Konstytucyjnym, która określa nie tylko wymogi, jakie powinna spełniać skarga konstytucyjna, ale określa również sytuację, w których postępowanie wszczęte na skutek złożenia skargi powinno zostać umorzone. W myśl art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK umorzenie postępowania następuje, gdy wydanie orzeczenia jest niedopuszczalne lub zbędne. Właśnie z taką sytuacja mamy do czynienia w niniejszej sprawie w odniesieniu do art. 47931 § 3 k.p.c. Konstytucyjność tego przepisu była już badana przez Trybunał Konstytucyjny. W wyroku z 12 czerwca 2002 r. o sygn. P 13/01 Trybunał Konstytucyjny orzekł, iż: „Art. 47931 ustawy z 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego: 1) jest niezgodny z art. 78 w związku, z art. 176 oraz z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej przez to, że ustalając katalog rozstrzygnięć zawierających zarówno cechy postępowania pierwszoinstancyjnego, jak i odwoławczego uniemożliwia właściwą kontrolę instancyjną, pozbawiając stronę apelacyjnego środka odwoławczego od orzeczenia Sądu Antymonopolowego wydanego w pierwszej instancji; 2) nie jest niezgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej” (OTK ZU nr 4/A/2002, poz. 42). Domaganie się przez skarżącą ponownego zbadania zgodności z Konstytucją tego przepisu należy uznać za bezprzedmiotowe, a wydanie w tym zakresie orzeczenia za zbędne. Nie wyklucza to natomiast badania zgodności z Konstytucją art. 47928 § 3 i art. 47935 § 2 k.p.c.

Mając powyższe na względzie należało orzec jak w sentencji.