1. W sporządzonej przez radcę prawnego skardze konstytucyjnej Tadeusza Ż. (dalej: skarżący), wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 28 kwietnia 2011 r. (data nadania), zarzucono niezgodność art. 4 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 22 maja 2009 r. o nauczycielskich świadczeniach kompensacyjnych (Dz. U. Nr 97, poz. 800, ze zm.) – w zakresie, w jakim nie uwzględnia w wymaganym dwudziestoletnim stażu pracy nauczyciela praktycznej nauki zawodu, zatrudnionego w szkole przed 1999 r., pracy nauczycielskiej wykonywanej przed 1999 r. na stanowisku instruktora praktycznej nauki zawodu w innych jednostkach niż wskazane w art. 2 pkt 1 tej ustawy – z art. 2 w związku z art. 32 oraz art. 67 ust. 1 w związku z art. 32 Konstytucji.

Skarga konstytucyjna została wniesiona w związku z wydaniem przez Sąd Apelacyjny w Gdańsku – III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyroku z 22 grudnia 2010 r. (sygn. akt III AUa 1012/10) w przedmiocie oddalenia apelacji skarżącego od wyroku Sądu Okręgowego w Bydgoszczy – VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 14 kwietnia 2010 r. (sygn. akt VI U 2765/09), oddalającego odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych – Oddział w Bydgoszczy z 18 listopada 2009 r. (nr NSK/6/004000182) w sprawie odmowy przyznania skarżącemu nauczycielskiego świadczenia kompensacyjnego.

2. Działając na podstawie art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK), w dniu 7 czerwca 2011 r. Trybunał Konstytucyjny uzyskał informację z Sądu Apelacyjnego w Gdańsku oraz Izby Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych Sądu Najwyższego, że skarżący wniósł od wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 22 grudnia 2010 r. (sygn. akt III AUa 1012/10) skargę kasacyjną, która wpłynęła do Sądu Najwyższego 23 maja 2011 r. i została zarejestrowana pod sygn. akt II UK 126/11.

3. Postanowieniem z 6 lipca 2011 r. Trybunał Konstytucyjny zawiesił postępowanie w przedmiocie wstępnej kontroli skargi konstytucyjnej do czasu zakończenia postępowania kasacyjnego przed Sądem Najwyższym (art. 177 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego, Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c. w związku z art. 20 ustawy o TK).

4. Pismem z 29 lutego 2012 r. Przewodniczący II Wydziału Izby Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych Sądu Najwyższego poinformował Trybunał Konstytucyjny, że Sąd Najwyższy w wyroku z 3 lutego 2012 r. (sygn. akt II UK 126/11) oddalił skargę kasacyjną skarżącego od wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 22 grudnia 2010 r. (sygn. akt III AUa 1012/10).

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

1. Zgodnie z art. 180 § 1 pkt 4 k.p.c., który ma odpowiednie zastosowanie do postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym na zasadzie art. 20 ustawy o TK, zawieszone postępowanie podejmuje się z urzędu, gdy toczące się równolegle inne postępowanie sądowe (które może mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy) zostanie prawomocnie zakończone.

2. Wyrokiem z 3 lutego 2012 r. (sygn. akt II UK 126/11) Sąd Najwyższy – Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych oddalił skargę kasacyjną skarżącego od wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku – III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 22 grudnia 2010 r. (sygn. akt III AUa 1012/10). Tym samym wskazane orzeczenie Sądu Apelacyjnego utrzymało walor prawomocności i stanowi w dalszym ciągu ostateczne rozstrzygnięcie w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz art. 46 ust. 1 w związku z art. 47 ust. 2 ustawy o TK.

3. Mając na uwadze powyższe okoliczności, należało postanowić jak w sentencji.

W sporządzonej przez radcę prawnego skardze konstytucyjnej Tadeusza Ż. (dalej: skarżący), wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 28 kwietnia 2011 r. (data nadania), zarzucono niezgodność art. 4 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 22 maja 2009 r. o nauczycielskich świadczeniach kompensacyjnych (Dz. U. Nr 97, poz. 800, ze zm.) – w zakresie, w jakim nie uwzględnia w wymaganym dwudziestoletnim stażu pracy nauczyciela praktycznej nauki zawodu, zatrudnionego w szkole przed 1999 r., pracy nauczycielskiej wykonywanej przed 1999 r. na stanowisku instruktora praktycznej nauki zawodu w innych jednostkach niż wskazane w art. 2 pkt 1 tej ustawy – z art. 2 w związku z art. 32 oraz art. 67 ust. 1 w związku z art. 32 Konstytucji.

Skarga konstytucyjna została wniesiona w związku z wydaniem przez Sąd Apelacyjny w Gdańsku – III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyroku z dnia 22 grudnia 2010 r. (sygn. akt III AUa 1012/10) w przedmiocie oddalenia apelacji skarżącego od wyroku Sądu Okręgowego w Bydgoszczy – VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 14 kwietnia 2010 r. (sygn. akt VI U 2765/09) oddalającego odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych – Oddział w Bydgoszczy z 18 listopada 2009 r. (nr NSK/6/004000182) w sprawie odmowy przyznania skarżącemu nauczycielskiego świadczenia kompensacyjnego.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Działając na podstawie art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK), w dniu 7 czerwca 2011 r. Trybunał Konstytucyjny uzyskał informację z Sądu Apelacyjnego w Gdańsku oraz Izby Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych Sądu Najwyższego, że skarżący wniósł od wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 22 grudnia 2010 r. (sygn. akt III AUa 1012/10) skargę kasacyjną, która wpłynęła do Sądu Najwyższego 23 maja 2011 r. i została zarejestrowana pod sygn. akt II UK 126/11.

Skarga konstytucyjna jest środkiem prawnym o charakterze subsydiarnym i nadzwyczajnym. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego, zasada subsydiarności w korzystaniu z prawa do skargi konstytucyjnej wymaga wykorzystania przysługujących skarżącemu zwykłych środków prawnych przed wystąpieniem ze skargą konstytucyjną. Do rozstrzygania o sprawach indywidualnych są powołane przede wszystkim sądy i organy administracji publicznej, natomiast Trybunał może wkraczać dopiero wówczas, gdy stan naruszenia prawa podmiotowego nie może już zostać usunięty przy wykorzystaniu służących do tego celu instrumentów prawnych. Należy podkreślić, że dla spełnienia przesłanek skargi konstytucyjnej nie jest jednak konieczne korzystanie ze środków o charakterze nadzwyczajnym, wnoszonych od orzeczenia, któremu przysługuje już przymiot prawomocności (art. 46 ust. 1 ustawy o TK). Jednakże w sytuacji, w której procedury tego rodzaju zostały zainicjowane i mogą one mieć wpływ na ustalenie podstaw do wystąpienia ze skargą konstytucyjną, w szczególności – mogą prowadzić do uchylenia ostatecznego orzeczenia w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji i art. 46 ust. 1 w związku z art. 47 ust. 2 ustawy o TK, uzasadnione staje się zawieszenie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym do czasu ich zakończenia. Z taką sytuacją niewątpliwie mamy do czynienia – jak w niniejszej sprawie – w przypadku wniesienia w postępowaniu cywilnym skargi kasacyjnej do Sądu Najwyższego.

Mając powyższe na względzie, Trybunał Konstytucyjny – na podstawie art. 177 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) w związku z art. 20 ustawy o TK – zawiesił postępowanie w przedmiocie wstępnej kontroli skargi konstytucyjnej do czasu zakończenia postępowania kasacyjnego przed Sądem Najwyższym.