W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 23 lutego 2023 r. (data nadania) Bank Spółdzielczy w Przasnyszu (dalej: skarżący) – reprezentowany przez pełnomocnika z wyboru – wystąpił o zbadanie zgodności: 1) art. 101 ust. 7 ustawy z dnia 10 czerwca 2016 r. o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji (Dz. U. z 2022 r. poz. 2253; dalej: ustawa o BFG) „w zakresie, w jakim w przypadku łącznego spełnienia warunków wskazanych w pkt 1-3 tego przepisu, umożliwia Bankowemu Funduszowi Gwarancyjnemu wydanie jednocześnie zarówno decyzji o wszczęciu wobec podmiotu krajowego przymusowej restrukturyzacji, jak i decyzji o umorzeniu lub konwersji instrumentów kapitałowych lub zobowiązań kwalifikowanych”, z art. 2 w związku z art. 64 ust. 3 i art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej; 2) art. 2 pkt 17 ustawy o BFG „w zakresie, w jakim umożliwia definiowanie funkcji krytycznych poza systemem źródeł powszechnie obowiązującego prawa, a w konsekwencji uznanie, że za wykonywanie funkcji krytycznych uznaje się przyjmowanie depozytów jednostek samorządu terytorialnego, jeżeli średnia arytmetyczna sald z końca każdego miesiąca minionego roku przekracza 60 milionów złotych”, z art. 87 Konstytucji; 3) art. 103 ust. 5 ustawy o BFG „w zakresie, w jakim nie nakazuje doręczenia decyzji Bankowego Funduszu Gwarancyjnego wraz z uzasadnieniem każdemu, kogo interes prawny został naruszony decyzją”, z art. 45 ust. 1 w związku z art. 77 ust. 2 Konstytucji.

Postanowieniem z 25 czerwca 2024 r. (doręczonym pełnomocnikowi skarżącego 5 lipca 2024 r.) Trybunał Konstytucyjny w punkcie pierwszym nadał dalszy bieg skardze konstytucyjnej w części dotyczącej zbadania zgodności art. 103 ust. 5 ustawy o BFG „w zakresie, w jakim nie nakazuje doręczenia decyzji Bankowego Funduszu Gwarancyjnego wraz z uzasadnieniem każdemu, kogo interes prawny został naruszony decyzją”, z art. 45 ust. 1 w związku z art. 77 ust. 2 Konstytucji; zaś w punkcie drugim odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu w pozostałym zakresie. W odniesieniu do kwestionowanych:

a) art. 101 ust. 7 ustawy o BFG uznał, że zarzuty skarżącego dotyczą sfery stosowania prawa, które w ramach postępowania zainicjowanego skargą konstytucyjną nie jest dopuszczalne;

b) art. 2 pkt 17 ustawy o BFG podniósł, że w zakresie badania konstytucyjności tego przepisu skarżący wskazał jako wzorzec kontroli jedynie art. 87 Konstytucji, który z uwagi na jego ustrojowy charakter samodzielnie nie kreuje żadnych praw lub wolności w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji.

W zażaleniu z 12 lipca 2024 r. (data nadania) sprostowanym pismem procesowym z 26 lipca 2024 r. (data nadania) skarżący wniósł o uchylenie postanowienia TK z 25 czerwca 2024 r. w części dotyczącej punktu drugiego i skierowanie skargi do merytorycznego rozpoznania.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

1. Zgodnie z art. 61 ust. 5 ustawy z dnia 30 listopada 2016 r. o organizacji i trybie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym (Dz. U. z 2019 r. poz. 2393; dalej: u.o.t.p.TK) skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 37 ust. 1 pkt 3 lit. c w związku z art. 61 ust. 5-8 u.o.t.p.TK).

2. Przystąpiwszy do oceny wniesionego środka odwoławczego Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że kwestionowane postanowienie jest prawidłowe, a argumenty przytoczone w zażaleniu nie podważyły ustaleń przedstawionych w tym orzeczeniu i nie zasługują na uwzględnienie.

2.1. W kwestionowanym postanowieniu Trybunał słusznie uznał, iż w części, w jakiej skarżący kwestionuje konstytucyjność art. 101 ust. 7 ustawy z dnia 10 czerwca 2016 r. o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji (Dz. U. z 2022 r. poz. 2253; dalej: ustawa o BFG) istota podniesionych przez niego zarzutów dotyczy sfery stosowania prawa. W złożonym zażaleniu skarżący nie podważył skutecznie tej oceny. Trybunał przypomina w tym względzie, że jednym z warunków nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, określonym w art. 79 ust. 1 Konstytucji i skonkretyzowanym w art. 53 ust. 1 pkt 2 u.o.t.p.TK, jest zakwestionowanie w skardze normy prawnej, naruszającej konstytucyjne wolności lub prawa skarżącego o charakterze ogólnym (norma generalno-abstrakcyjna), a nie indywidualno-konkretnym (akt stosowania prawa). Norma ogólna jest adresowana do rodzajowo określonego adresata (norma generalna) i wyznacza mu postępowanie w zasadzie powtarzalne (norma abstrakcyjna), podczas gdy normą indywidualno-konkretną jest akt stosowania prawa (np. wyrok sądowy lub decyzja administracyjna), czyli akt zastosowania ogólnej normy prawnej do indywidualnie oznaczonej osoby (zob.: wyrok pełnego składu TK z 16 listopada 2011 r., sygn. SK 45/09, OTK ZU nr 9/A/2011, poz. 97).

Jak wskazano w spornym postanowieniu, istotą skargi do Trybunału Konstytucyjnego jest kwestionowanie treści normatywnej określonego przepisu, nie zaś jego konkretnego, wadliwego zastosowania, nawet jeśli prowadziłoby ono do niekonstytucyjnego skutku. Trybunał Konstytucyjny jest „sądem prawa” nie zaś „sądem faktów” i w zasadzie problematyka stosowania prawa nie mieści się w zakresie jego kognicji. W zakresie kognicji Trybunału mieści się natomiast dokonywanie kontroli konstytucyjności treści normatywnej przepisu uzyskanej w wyniku jednolitej, powszechnej i stałej wykładni (zob. wyroki TK z: 24 czerwca 2008 r., sygn. SK 16/06, OTK ZU nr 5/A/2008, poz. 85; 30 października 2012 r., sygn. SK 8/12, OTK ZU nr 9/A/2012, poz. 111; 22 listopada 2016 r., sygn. SK 2/16, OTK ZU A/2016, poz. 92). Wówczas, w ramach wyjątku, przedmiotem kontroli konstytucyjności może stać się norma prawna dekodowana z danego przepisu zgodnie z ustaloną praktyką (zob. wyroki TK z: 2 czerwca 2009 r., sygn. SK 31/08, OTK ZU nr 6/A/2009, poz. 83; 3 kwietnia 2019 r., sygn. SK 13/16, OTK ZU A/2019, poz. 14; 15 grudnia 2020 r., sygn. SK 12/20, OTK ZU A/2021, poz. 2). Dla oceny stałości i powszechności praktyki stosowania przepisu szczególne znaczenie ma orzecznictwo najwyższych instancji sądowych, w tym Sądu Najwyższego i Naczelnego Sądu Administracyjnego (postanowienie TK z 14 kwietnia 2014 r., sygn. Tw 1/13, OTK ZU nr 2/B/2014, poz. 95). Skarżący nie kwestionował jednak treści normatywnej przepisu, nadanej mu w wyniku jednolitej, powszechnej i stałej wykładni i w dalszym ciągu nie uczynił tego w zażaleniu. W ślad za argumentacją przedstawioną w skardze powtórzył, że „zastosowanie mechanizmu określonego w kwestionowanym przepisie 101 ust. 7 ustawy o BFG dotychczas nastąpiło tylko jeden raz – właśnie w rozpoznawanej sprawie” (zażalenie, s. 3). Skład orzekający zwraca uwagę, że pewien zakres rozbieżności w wykładni przepisów stanowi naturalny i nieodłączny element każdego systemu prawnego (zob. wyrok TK z 12 kwietnia 2011 r., sygn. SK 62/08, OTK ZU nr 3/A/2011, poz. 22). Trybunał nie został natomiast powołany do usuwania wątpliwości co do wykładni przepisów, których treść nie ma jednoznacznej interpretacji w orzecznictwie sądowym. Nie jest właściwy do ustalania powszechnie obowiązującej wykładni ustaw, jak i rozstrzygania, która interpretacja przepisu jest właściwa, ani badania którejkolwiek z tych rozbieżnych interpretacji – w aspekcie zarzucanej niekonstytucyjności. Samo występowanie różnorodnych interpretacji przepisu skutkuje brakiem dopuszczalności rozpoznania (zob. postanowienie TK z 14 kwietnia 2014 r., sygn. Tw 1/13). Skład orzekający stwierdza więc, że skarżący nie przedstawił żadnej argumentacji podważającej poczynione w kwestionowanym postanowieniu ustalenia w tym zakresie.

2.2. We wniesionym zażaleniu skarżący nie zgodził się również z tym, że art. 87 Konstytucji nie może stanowić samodzielnego wzorca kontroli art. 2 pkt 17 ustawy o BFG. Ustosunkowując się do niniejszego zarzutu, skład orzekający w niniejszej sprawie przypomina, że zgodnie z treścią art. 79 ust. 1 Konstytucji nie wszystkie jej przepisy mogą stanowić wzorce kontroli w postępowaniu skargowym. Mogą nimi być tylko te, które zawierają bezpośrednie gwarancje dla wolności i praw człowieka i obywatela (por. np. wyrok TK z 29 kwietnia 2020 r., sygn. SK 24/19, OTK ZU A/2020, poz. 19). Takich gwarancji nie zawiera jednak art. 87 Konstytucji. Przepis ten zamieszczony został w rozdziale III Konstytucji zatytułowanym „Źródła prawa” i nie dotyczy problematyki praw i wolności jednostki (por. wyrok TK z 12 kwietnia 2012 r., sygn. SK 30/10, OTK ZU nr 4/A/2012, poz. 39). Wymienia natomiast formy aktów, w jakich mogą być stanowione w Rzeczypospolitej Polskiej normy prawne o charakterze powszechnie obowiązującym (źródła prawa). Innymi słowy obliguje organy władzy publicznej do realizacji przyznanych im kompetencji prawotwórczych jedynie w formach konstytucyjnie określonych (por. postanowienie z 20 kwietnia 2015 r., sygn. Ts 250/13, OTK ZU nr 2/B/2015, poz. 128). Jako zasada ustroju państwa adresowany jest głównie do ustawodawcy (zob. wyrok z 12 kwietnia 2011 r., sygn. SK 62/08, OTK ZU nr 3/A/2011, poz. 22).

Mając na uwadze powyższe Trybunał w obecnym składzie stwierdza, że słusznie zatem TK wskazał w spornym postanowieniu, że choć art. 87 Konstytucji jest przepisem konstytucyjnym, to z uwagi na fakt, że ma charakter ustrojowy nie może być samodzielnym wzorcem kontroli w jakiejkolwiek sprawie.

W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.

W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 23 lutego 2023 r. (data nadania) Bank Spółdzielczy w Przasnyszu (dalej: skarżący), reprezentowany przez pełnomocnika z wyboru, wystąpił z żądaniem przytoczonym w komparycji niniejszego postanowienia na tle następującego stanu faktycznego.

Decyzją z 15 stycznia 2020 r. (nr […]) Bankowy Fundusz Gwarancyjny m.in. wszczął przymusową restrukturyzację wobec Podkarpackiego Banku Spółdzielczego z siedzibą w Sanoku, zastosował instrument przymusowej restrukturyzacji w formie instytucji pomostowej, a także umorzył instrumenty kapitałowe.

Na powyższe rozstrzygnięcie uprawnione podmioty wniosły skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W., który wyrokiem z 4 grudnia 2020 r. (sygn. akt […]) je oddalił. Od orzeczenia wniesiono skargi kasacyjne.

Postanowieniem z 8 czerwca 2022 r. (sygn. akt […]) Naczelny Sąd Administracyjny dopuścił skarżącego do udziału w charakterze uczestnika w sprawie skarg kasacyjnych.

Wyrokiem z 27 września 2022 r. (sygn. akt […]) Naczelny Sąd Administracyjny w punkcie pierwszym uchylił zaskarżony wyrok w części dotyczącej skargi Miasta i Gminy Lesko, w punkcie drugim odrzucił ich skargę, natomiast w punkcie trzecim oddalił skargi kasacyjne Powiatu Ropczycko-Sędziszowskiego, […] Sp. z o.o. w Rzeszowie, […] Sp. z o.o. w R., […] Sp. z o.o. w R., W.K., K.K., Samodzielnego Publicznego Zespołu Opieki Zdrowotnej nr 1 w Rzeszowie, Powiatu Dębickiego, Towarzystwa Ubezpieczeń na Życie Europa S.A. we Wrocławiu, Rady Nadzorczej Podkarpackiego Banku Spółdzielczego w Sanoku, Towarzystwa Ubezpieczeń Europa S.A. we Wrocławiu, T.S.

Orzeczenie to, doręczone skarżącemu 25 listopada 2022 r., wskazane zostało jako ostateczne rozstrzygnięcie w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji.

Prezes Trybunału Konstytucyjnego zarządzeniem z 9 maja 2023 r. (doręczonym skarżącemu 25 maja 2023 r.) wezwał skarżącego do usunięcia braków formalnych skargi konstytucyjnej przez: 1) poinformowanie, czy od wskazanego w skardze konstytucyjnej ostatecznego orzeczenia został wniesiony nadzwyczajny środek zaskarżenia (wraz z czterema kopiami); 2) doręczenie jednego odpisu skargi konstytucyjnej wraz z załącznikami.

W piśmie z 30 maja 2023 r. (data nadania) skarżący usunął wskazane braki.

Sędzia Trybunału Konstytucyjnego zarządzeniem z 6 września 2023 r. (doręczonym skarżącemu 12 września 2023 r.) wezwał skarżącego do: 1) doręczenia odpisu lub kopii poświadczonej za zgodność z oryginałem decyzji Bankowego Funduszu Gwarancyjnego z 15 stycznia 2020 r. (nr […]) wraz z uzasadnieniem; 2) wskazania, w jaki sposób zaskarżone w punktach 1-2 skargi konstytucyjnej przepisy, w zakresie wskazanym w petitum, naruszają wymienione w niej wolności lub prawa skarżącego; 3) uzasadnienie zarzutu niekonstytucyjności przepisów, o których mowa w punkcie drugim, z powołaniem argumentów lub dowodów na jego poparcie.

Skarżący odniósł się do powyższego zarządzenia w piśmie procesowym z 15 września 2023 r. (data nadania).

Zdaniem skarżącego:

a) art. 101 ust. 7 ustawy z dnia 10 czerwca 2016 r. o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji (Dz. U. z 2022 r. poz. 2253; dalej: ustawa o BFG) w zakresie wskazanym w petitum skargi narusza ,,zasadę poprawnej legislacji oraz zasadę określoności prawa wynikającej ze statuowanej w art. 2 Konstytucji RP zasady demokratycznego państwa prawnego, a jednocześnie narusza zasadę proporcjonalności ograniczeń prawa własności, wynikającą z art. 64 ust. 3 Konstytucji RP i art. 31 ust. 3 Konstytucji” (s. 3 pisma z 15 września 2023 r.);

b) art. 2 pkt 17 ustawy o BFG w zakresie wskazanym w petitum skargi narusza art. 87 Konstytucji, albowiem ,,Model Identyfikacji Funkcji Krytycznych nie należy do katalogu źródeł prawa powszechnie obowiązującego, a bezpośrednio kształtuje sytuację prawną podmiotu prawa prywatnego poprzez decyzje BFG” (s. 3 pisma z 15 września 2023 r.);

c) art. 103 ust. 5 ustawy o BFG w zakresie wskazanym w petitum skargi narusza art. 45 ust. 1 w związku z art. 77 ust. 2 Konstytucji, ponieważ brak obowiązku doręczenia decyzji wraz z uzasadnieniem podmiotom, których interes prawny został tą decyzją naruszony, „istotnie ogranicza im realizację prawa do sądu, zwłaszcza, jeżeli uwzględni się krótki (7-dniowy) termin na wniesienie skargi do sądu administracyjnego” (s. 25 skargi).

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

1. Zgodnie z art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 30 listopada 2016 r. o organizacji i trybie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym (Dz. U. z 2019 r. poz. 2393; dalej: u.o.t.p.TK) skarga konstytucyjna podlega wstępnemu rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym. Służy ono wyeliminowaniu – już w początkowej fazie postępowania – spraw, które nie mogą być przedmiotem merytorycznego rozstrzygania. Trybunał wydaje postanowienie o nadaniu skardze konstytucyjnej dalszego biegu, gdy spełnia ona wymagania przewidziane w ustawie oraz nie zachodzą okoliczności, o których mowa w art. 61 ust. 4 pkt 3 u.o.t.p.TK.

2. W ocenie Trybunału w części, w jakiej skarżący kwestionuje konstytucyjność art. 103 ust. 5 ustawy z dnia 10 czerwca 2016 r. o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji (Dz. U. z 2022 r. poz. 2253; dalej: ustawa o BFG), ,,w zakresie, w jakim nie nakazuje doręczenia decyzji Bankowego Funduszu Gwarancyjnego wraz z uzasadnieniem każdemu, kogo interes prawny został naruszony decyzją”, z art. 45 ust. 1 w związku z art. 77 ust. 2 Konstytucji – skarga spełnia przesłanki nadania jej dalszego biegu (art. 61 ust. 2 u.o.t.p.TK).

3. Skarga nie spełnia natomiast przesłanek nadania jej dalszego biegu w zakresie, w jakim skarżący kwestionuje konstytucyjność art. 101 ust. 7 oraz art. 2 pkt 17 ustawy o BFG.

3.1. W odniesieniu do pierwszego z tych przepisów Trybunał doszedł do wniosku, że istota zarzutu dotyczy wadliwego zastosowania kwestionowanego przepisu w sprawie, w związku z którą skarga została złożona. Świadczy o tym zarówno uzasadnienie skargi konstytucyjnej, jak i pismo skarżącego z 30 maja 2023 r. Bezpośrednim źródłem wskazanego naruszenia jest – zdaniem skarżącego – ocena sądów obu instancji, wyrażona w niekorzystnych dla niego orzeczeniach, nie zaś sama treść art. 101 ust. 7 ustawy o BFG.

Argumentację zawartą w skardze skierowano wyłącznie przeciwko wykładni tego przepisu, dokonanej w indywidualnej sprawie. Skarżący podnosi, że taki sposób interpretacji kwestionowanej regulacji prawnej, który ,,dopuszcza i umożliwia jednoczesne zastosowanie zarówno przymusowej restrukturyzacji, jak i umorzenia instrumentów kapitałowych, pomimo, że w redakcji tego przepisu posłużono się alternatywą rozłącz[n]ą «albo»”, jest niezgodny z art. 2 Konstytucji i wynikającą z tego przepisu zasadą prawidłowej legislacji, a jednocześnie narusza zasadę proporcjonalności ograniczeń prawa własności (s. 1 skargi). Zarzuty skarżącego dotyczą zatem sfery stosowania prawa, która w ramach postępowania zainicjonowanego skargą konstytucyjną nie może podlegać kontroli. Trybunał Konstytucyjny jest ,,sądem prawa”, powołanym do oceny konstytucyjności przepisów będących podstawą ostatecznego orzeczenia o konstytucyjnych prawach lub wolnościach skarżącego. Nie jest natomiast ,,sądem faktów” czy ,,trzecią instancją”, uprawnioną do kontroli ustaleń faktycznych sądów powszechnych w sprawach indywidualnych (por. np. postanowienie TK z 15 grudnia 2020 r., sygn. SK 80/19, OTK ZU A/2020, poz. 72 oraz wyrok z 22 lipca 2021 r., sygn. SK 60/19, OTK ZU A/2021, poz. 44). W świetle art. 79 ust. 1 Konstytucji skarga konstytucyjna jest zawsze ,,skargą na przepis”, a nie na jego konkretne, wadliwe zastosowanie – nawet jeśli prowadziłoby to do niekonstytucyjnego skutku (zob. postanowienie pełnego składu TK z 19 czerwca 2012 r., sygn. SK 37/08, OTK ZU nr 6/A/2012, poz. 69; podobnie np. postanowienie z 22 lipca 2021 r., sygn. SK 24/20, OTK ZU A/2021, poz. 43).

W zakresie kognicji Trybunału mieści się natomiast dokonywanie kontroli konstytucyjności treści normatywnej przepisu uzyskanej w wyniku jednolitej, powszechnej i stałej wykładni (zob. wyrok TK z 22 listopada 2016 r., sygn. SK 2/16, OTK ZU A/2016, poz. 92). W takiej sytuacji wyjątkowo przedmiotem kontroli konstytucyjności może stać się norma prawna dekodowana z danego przepisu zgodnie z ustaloną praktyką (zob. wyrok TK z 15 grudnia 2020 r., sygn. SK 12/20, OTK ZU A/2021, poz. 2). Skarżący nie kwestionuje jednak treści normatywnej art. 101 ust. 7 ustawy o BFG, nadanej mu w wyniku jednolitej, powszechnej i stałej wykładni. Przeciwnie, w sposób niebudzący jakichkolwiek wątpliwości podnosi, że „zastosowanie mechanizmu określonego w kwestionowanym przepisie 101 ust. 7 ustawy o BFG dotychczas nastąpiło tylko jeden raz – właśnie w rozpoznawanej sprawie. W tej sytuacji skarżący nie ma w zasadzie możliwości odnieść się do innych orzeczeń, jakie zapadły na gruncie kwestionowanego przepisu i wykładni prawa, jaka została zastosowana przy dekodowaniu treści normy prawnej zawartej w kwestionowanym przepisie” (s. 10 skargi).

W tym zakresie Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu na podstawie art. 61 ust. 4 pkt 1 u.o.t.p.TK, stwierdzając, iż nie spełnia ona wymagań określonych w art. 53 ust. 1 pkt 1 u.o.t.p.TK.

3.2. Natomiast w odniesieniu do art. 2 pkt 17 ustawy o BFG Trybunał zauważył, że z uzasadnienia skargi wynika, iż skarżący w odniesieniu do powyższej regulacji jako wzorzec kontroli wskazał samodzielnie art. 87 Konstytucji. Przepis ten ma jednak charakter ustrojowy – dotyczy katalogu źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie kreuje natomiast żadnych wolności lub praw w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji. Oznacza to, że może być wzorcem kontroli jedynie w powiązaniu z przepisami ustawy zasadniczej, w których są wyrażone wolności lub prawa. Trybunał w swoim orzecznictwie wielokrotnie zwracał na to uwagę (zob. wyroki z 12 kwietnia 2011 r., sygn. SK 62/08, OTK ZU nr 3/A/2011, poz. 22 oraz z 12 kwietnia 2012 r., sygn. SK 30/10, OTK ZU nr 4/A/2012, poz. 39).

Na podstawie art. 61 ust. 5 u.o.t.p.TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na punkt drugi powyższego postanowienie w terminie 7 dni od daty jego doręczenia.