W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 28 czerwca 2019 r. (data nadania) A.B. (dalej: skarżący), reprezentowany przez radcę prawnego ustanowionego pełnomocnikiem urzędu, wystąpił z żądaniem przytoczonym na tle następującego stanu faktycznego.

Postanowieniem Sądu Okręgowego w B. z 26 listopada 2018 r. (sygn. akt […]) odrzucono złożoną przez skarżącego skargę na przewlekłość postępowania karnego prowadzonego przez Prokuraturę Rejonową w Ż. (sygn. […]), ponieważ została ona wniesiona przed upływem 12 miesięcy od wniesienia poprzedniej skargi w tej samej spawie, co – zdaniem sądu – jest niedopuszczalne z mocy art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U. z 2018 r. poz. 75, ze zm.). W skardze konstytucyjnej postanowienie to zostało wskazane jako ostateczne orzeczenie o konstytucyjnych wolnościach lub prawach skarżącego w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 17 grudnia 2019 r. skarżący – na podstawie art. 61 ust. 3 ustawy z dnia 30 listopada 2016 r. o organizacji i trybie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym (Dz. U. z 2016 r. poz. 2393) – został wezwany do usunięcia braków formalnych skargi konstytucyjnej, na które – dochowując przewidzianego prawem terminu – odpowiedział pismem z 9 stycznia 2020 r.

Skarżący zarzucił kwestionowanemu w skardze konstytucyjnej przepisowi, że „uniemożliwia stronie złożenie nowej skargi na przewlekłość postępowania w tej samej sprawie przed upływem 12 miesięcy, a w postępowaniu przygotowawczym, w którym stosowane jest tymczasowe aresztowanie, oraz w sprawie egzekucyjnej lub innej dotyczącej wykonania orzeczenia sądowego – 6 miesięcy, od daty wydania przez sąd orzeczenia w sprawie poprzedniej skargi na przewlekłość” , a stanowiąc podstawę ostatecznego orzeczenia, wydanego w sprawie objętej wniesioną skargą, doprowadził do naruszenia jego konstytucyjnych wolności lub praw wynikających z art. 45 ust. 1 Konstytucji (prawo do sądu), art. 32 ust. 1 Konstytucji (zasada równości) oraz art. 9 Konstytucji (zasada związania prawem międzynarodowym).

Treść kwestionowanego przepisu jest następująca: „Skarżący może wystąpić z nową skargą w tej samej sprawie po upływie 12 miesięcy, a w postępowaniu przygotowawczym, w którym stosowane jest tymczasowe aresztowanie, oraz w sprawie egzekucyjnej lub innej dotyczącej wykonania orzeczenia sądowego – po upływie 6 miesięcy, od daty wydania przez sąd orzeczenia, o którym mowa w art. 12”.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

1. Zgodnie z art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 30 listopada 2016 r. o organizacji i trybie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym (Dz. U. z 2019 r. poz. 2393; dalej: u.o.t.p. TK), skarga konstytucyjna podlega wstępnemu rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym. Na etapie wstępnej kontroli Trybunał Konstytucyjny bada, czy skarga spełnia wymogi określone w tej ustawie oraz, czy nie jest oczywiście bezzasadna. Co do zasady, na tym etapie postępowania Trybunał nie badania natomiast skargi pod kątem pozostałych przesłanek niedopuszczalności orzekania.

2. W ocenia Trybunału, badana skarga konstytucyjna spełnia wymogi formalne określone w ustawie oraz nie jest oczywiście bezzasadna.

Skarga konstytucyjna została złożona przez radcę prawnego, ustanowionego dla skarżącego pełnomocnikiem z urzędu (art. 44 ust. 1 u.o.t.p.TK).

Skarżący wyczerpał przysługującą mu drogę prawną, ponieważ postanowienie Sądu Okręgowego w B. z 26 listopada 2018 r. (sygn. akt […]) było ostatecznym orzeczeniem wydanym w sprawie objętej wniesioną skargą (art. 79 ust. 1 Konstytucji). Udokumentowana została data doręczenia tego orzeczenia (art. 53 ust. 1 pkt 5 u.o.t.p.TK), od którego – jak oświadczył pełnomocnik skarżącego – nie wniesiono nadzwyczajnego środka zaskarżenia (art. 53 ust. 1 pkt 6 u.o.t.p.TK).

Skarga przedstawia stan faktyczny sprawy (art. 53 ust. 1 pkt 4 u.o.t.p.TK). Adekwatnie zarówno do treści orzeczenia wydanego w sprawie, jak i do zarzutów sformułowanych w skardze, określony został przedmiot zaskarżenia (art. 53 ust. 1 pkt 1 u.o.t.p.TK). Skarżący przestawił także argumenty uprawdopodabniające zarzut naruszenia – wskutek zastosowania kwestionowanego przepisu – przysługujących mu konstytucyjnych wolności lub praw (art. 53 ust. 1 pkt 2-3 u.o.t.p.TK).

3. Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że badana skarga spełnia wymagania przewidziane w ustawie, jak też nie zachodzą okoliczności, o których mowa w art. 61ust. 4 pkt 3 u.o.t.p.TK. Dlatego na podstawie art. 61 ust. 2 u.o.t.p. TK skardze konstytucyjnej należało nadać dalszy bieg.

W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.