W skardze konstytucyjnej z 6 września 2005 r. oraz w piśmie procesowym z 21 listopada 2005 r. zarzucono, że art. 2 ust. 1 pkt 2 oraz art. 2 ust. 2 pkt 2 ustawy z 27 lipca 2001 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa (Dz. U. Nr 100, poz. 1082, ze zm.) jest niezgodny z art. 2, art. 32 ust. 1 i art. 60 Konstytucji przez ustanowienie kompetencji KRS do ustalenia kryteriów oceny kandydatów na stanowiska sędziowskie. Regulacja powyższa umożliwia, zdaniem skarżącego, całkowicie swobodne decydowanie przez KRS o awansie zawodowym sędziów. Ponadto zarzucono, że art. 13 ust. 1 zaskarżonej ustawy i § 21 ust. 1 rozporządzenia Prezydenta RP z 22 grudnia 2001 r. w sprawie szczegółowego trybu działania Krajowej Rady Sądownictwa oraz postępowania przed Radą (Dz. U. Nr 152, poz. 1725, ze zm.) są niezgodne z art. 2, art. 32 ust. 1 i art. 51 ust. 4 Konstytucji. Przepisy nie przewidują obowiązku uzasadnienia decyzji KRS, co narusza prawo do poznania motywacji jaka kieruje się władza publiczna oraz uniemożliwiają zweryfikowanie ewentualnych nieprawdziwych danych, na których oparła się KRS. Ponadto w skardze zarzucono, że art. 13 ust. 2 zd. drugie zaskarżonej ustawy jest niezgodny z art. 2, art. 45 ust. 1 i art. 32 ust. 1 Konstytucji. Przepis ten wyłącza prawo odwołania się do sądu przez sędziego, którego dotyczy uchwała KRS.

Skarga została złożona w oparciu o następujący stan faktyczny. Krajowa Rada Sądownictwa na posiedzeniu 17 maja 2005 r. podjęła uchwałę o nie przedstawieniu Prezydentowi Rzeczpospolitej Polskiej kandydatury skarżącego (sędziego Sądu Rejonowego w Gdyni, delegowanego do Sądu Okręgowego w Gdańsku) z wnioskiem o powołanie do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu Okręgowego w Gdańsku. Była to już trzecia decyzja odmowna w tej sprawie podjęta przez Krajową Radę Sądownictwa, mimo pozytywnych opinii o kandydaturze skarżącego wyrażonych przez sędziego wizytatora, Ministra Sprawiedliwości i jednogłośnej uchwały Kolegium Sądu Okręgowego w Gdańsku oraz uchwały Zgromadzenia Ogólnego Sędziów Okręgu w Gdańsku popierających kandydaturę skarżącego na sędziego sądu okręgowego.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

W myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji skarga konstytucyjna jest dopuszczalna, o ile zaskarżony przepis stanowił podstawę orzeczenia o prawach skarżącego. Orzeczenie, o którym mówi art. 79 ust. 1, stanowić ma w istocie bezpośrednie źródło naruszenia tych praw, niejako skonkretyzowanie i zindywidualizowanie owego naruszenia. Wydanie takiego orzeczenia jest warunkiem koniecznym dopuszczalności skargi konstytucyjnej. Przez ostateczne orzeczenie Trybunał Konstytucyjny konsekwentnie rozumie tylko taki akt organu władzy publicznej (sądu lub organu administracji publicznej), który w jakiś sposób „rozstrzyga o prawach lub wolnościach konstytucyjnych wnioskodawcy”. Orzeczenie takie ma „w sposób władczy” określać „sytuację prawną skarżącego”. Chodzi o orzeczenie, które jest „rozstrzygnięciem kształtującym w sposób bezpośredni lub pośredni sytuację prawną skarżącego w zakresie przysługujących mu praw lub wolności zagwarantowanych w Konstytucji” (por. postanowienie z 13 października 1998 r., Ts 117/98, OTK ZU nr 3/1999, poz. 43).

W świetle art. 79 ust. 1 Konstytucji, jak i – precyzujących zasady występowania ze skargą konstytucyjną art. 47 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 unormowań ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643) nie ulega wątpliwości, iż kwestionowany w skardze przepis stanowić musi normatywną podstawę ostatecznego orzeczenia wydanego w sprawie skarżącego (por. postanowienie z 5 stycznia 2001 r., Ts 83/00, OTK ZU nr 4/2001, poz. 91). Ta, podstawowa dla dopuszczalności występowania w danej sprawie ze skargą konstytucyjną, przesłanka nie została w niniejszym przypadku spełniona, jeżeli chodzi o art. 13 ust. 2 ustawy o KRS. Skarżący wskazuje na uchwałę Krajowej Rady Sądownictwa, jako na orzeczenie o swych konstytucyjnych prawach, jednak uchwała ta nie została wydana na podstawie art. 13 ust. 2 ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa. Uchwała, ani przepisy będące jej podstawą, nie odnosiły się do kwestii dopuszczalności zaskarżenia uchwały KRS do sądu. Z art. 79 ust. 1 Konstytucji wynika, że niedopuszczalna jest również skarga konstytucyjna, gdy zarzucane naruszenie praw konstytucyjnych wynika bezpośrednio z zaskarżonego aktu normatywnego. W każdym przypadku skarżący musi wskazać konkretno-indywidualne orzeczenie wydane na podstawie zaskarżonego przepisu.

Należy jeszcze raz podkreślić, że nie każdy zarzut niezgodności z Konstytucją może stać się przedmiotem skargi konstytucyjnej. Zarzut taki może zostać rozpoznany merytorycznie przez Trybunał Konstytucyjny, o ile równocześnie spełnione są wymogi skargi konstytucyjnej sformułowane w art. 79 ust. 1 Konstytucji i przepisach ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. W zakresie badania zgodności z Konstytucją pozostałych wskazanych w niniejszej skardze konstytucyjnej przepisów może ona zostać dopuszczona do merytorycznego rozpoznania.

Mając powyższe na względzie, należało orzec jak w sentencji.