W myśl art. 90 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643) postępowanie w sprawie niniejszej, jako wszczęte przed wejściem w życie tejże ustawy, toczy się według przepisów obowiązujących w dacie wszczęcia postępowania, a więc według ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o Trybunale Konstytucyjnym (tekst jednolity z 1991 r. Dz.U. Nr 109, poz. 470 ze zmianami; dalej: ustawa o TK z 1985 r.), uchylonej z dniem 17 października 1997 r. W myśl art. 22 ust. 1 ostatnio wymienionej ustawy prawo wystąpienia do Trybunału Konstytucyjnego z wnioskiem o stwierdzenie zgodności aktu ustawodawczego z konstytucją przysługuje grupie co najmniej 50 posłów. Unormowanie to oznacza, że wniosek musi być popierany przez co najmniej 50 posłów aż do chwili wydania orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego. Zmniejszenie się liczby posłów popierających wniosek poniżej 50 albo utrata mandatów przez wnioskodawców na skutek upływu kadencji Sejmu powoduje niemożność rozpoznania wniosku w postępowaniu prowadzonym w trybie art. 22 ust. 1 ustawy o TK z 1985 r. Takie stanowisko zajmował Trybunał Konstytucyjny w czasie przerwy między I a II kadencją Sejmu w sprawach wszczętych na wniosek posłów I kadencji Sejmu, a nie zakończonych przed jej upływem (por. np. postanowienie z 17 sierpnia 1993 r., sygn. K. 2/93, OTK w 1993 r., cz. II, poz. 30).

Wniosek w niniejszej sprawie został wniesiony w toku II kadencji Sejmu przez grupę 51 posłów. W czasie trwania postępowania w niniejszej sprawie przed Trybunałem Konstytucyjnym, 20 października 1997 r. zakończyła się II kadencja i jednocześnie rozpoczęła się III kadencja Sejmu – stosownie do art. 238 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z 2 kwietnia 1997 r. w związku z art. 4 ust. 2 dotychczas obowiązującej Ustawy Konstytucyjnej z 17 października 1992 r. oraz w związku zarządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 1 października 1997 r. w sprawie zwołania pierwszego posiedzenia Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej (MP Nr 67, poz. 654). Ze względu na brak przerwy między II a III kadencją można byłoby przyjąć ciągłość istnienia zbiorowego wnioskodawcy stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy o TK z 1985 r. tylko w sytuacji, gdyby co najmniej 50 sygnatariuszy wniosku zostało wybranych na posłów III kadencji. Tymczasem porównanie listy sygnatariuszy wniosku z listą posłów III kadencji (obwieszczenie Państwowej Komisji Wyborczej z dnia 25 września 1997 r. o wynikach wyborów do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej przeprowadzonych 21 września 1997 r., MP Nr 64, poz. 620) pozwala stwierdzić, że 20 spośród 51 sygnatariuszy wniosku nie jest posłami III kadencji, zatem liczba posłów popierających wniosek zmniejszyła się do 31.

Z tych względów Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.