1. Postanowieniem z 27 czerwca 2013 r. (sygn. akt III Kp 1203/13) Sąd Rejonowy w Białymstoku, III Wydział Karny, przedstawił Trybunałowi Konstytucyjnemu pytanie prawne, czy art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz. U. z 2003 r. Nr 106, poz. 1002, ze zm.; dalej: ustawa o ochronie zwierząt lub u.o.z.) w zakresie, w jakim wedle stanu na dzień 12 marca 2013 r. nie dopuszczał uboju zwierząt wykonywanego według szczególnych metod wymaganych przez obrzędy religijne zarejestrowanych w Polsce związków wyznaniowych, jest zgodny z art. 53 ust. 2 i 5 Konstytucji.

1.1. Sąd Rejonowy w Białymstoku przedstawił pytanie prawne w związku z toczącym się przed nim postępowaniem, które zostało zainicjowane zażaleniami na postanowienie prokuratora Prokuratury Rejonowej w Białymstoku. Prokurator odmówił wszczęcia dochodzenia w sprawie dokonanego 12 marca 2013 r. w zakładzie uboju zwierząt rzeźnych uboju jednej sztuki bydła bez uprzedniego pozbawienia zwierzęcia świadomości. Z akt sprawy wynika, że ubój został przeprowadzony według szczególnych metod wymaganych przez obrzędy religijne judaizmu, w ubojni wynajętej w tym celu przez związek wyznaniowy. W zaskarżonym postanowieniu prokurator stwierdził, że zarzucany czyn nie zawierał znamion czynu zabronionego z art. 35 ust. 1 w związku z art. 34 ust. 1 u.o.z.

1.2. Uzasadniając pytanie prawne sąd pytający wskazał, że w stanie faktycznym toczącej się przed nim sprawy dokonany został ubój zwierzęcia według szczególnej metody wymaganej przez obrzędy religijne, a zatem bez ogłuszenia (tzw. ubój rytualny). Sąd pytający stwierdził, że zastosowana metoda uboju nie była wówczas dopuszczalna w świetle art. 34 ust. 1 u.o.z., który przewidywał, że zwierzę kręgowe w ubojni może zostać uśmiercone tylko po uprzednim pozbawieniu świadomości (czyli ogłuszeniu) przez osoby posiadające odpowiednie kwalifikacje. Sąd pytający zauważył, że w czasie dokonania zarzucanego czynu nie obowiązywał już § 8 ust. 2 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 9 września 2004 r. w sprawie kwalifikacji osób uprawnionych do zawodowego uboju oraz warunków i metod uboju i uśmiercania zwierząt (Dz. U. Nr 205, poz. 2102, ze zm.), który na potrzeby dokonywania uboju rytualnego przewidywał wyjątek od obowiązku ogłuszania zwierzęcia przed ubojem. Przepis ten utracił moc obowiązującą z dniem 31 grudnia 2012 r. na skutek wyroku Trybunału z 27 listopada 2012 r. o sygn. U 4/12 (OTK ZU nr 10/A/2012, poz. 124).

Biorąc pod uwagę powyższe sąd stwierdził, że od 1 stycznia 2013 r. w systemie prawa nie było przepisów dopuszczających ubój zwierząt bez uprzedniego ogłuszenia. W ocenie sądu pytającego, przeciwnej tezy nie można wywodzić z art. 4 ust. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 1099/2009 z dnia 24 września 2009 r. w sprawie ochrony zwierząt podczas ich uśmiercania (Dz. Urz. UE L 303 z 18.11.2009, s. 1; dalej: rozporządzenie Rady nr 1099/2009), który przewiduje dopuszczalność uboju zwierząt w rzeźni według szczególnych metod wymaganych przez obrzędy religijne. Sąd pytający podkreślił, że art. 26 ust. 1 rozporządzenia Rady nr 1099/2009 umożliwił państwom członkowskim utrzymanie od 1 stycznia 2013 r. (tj. od dnia, w którym rozporządzenie zaczęło być bezpośrednio stosowane) przepisów służących zapewnieniu dalej idącej ochrony zwierząt podczas ich uśmiercania. Sąd pytający wskazał, że na podstawie tego przepisu Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi w wymaganym terminie poinformował Komisję Europejską o utrzymaniu obowiązywania w Polsce od 1 stycznia 2013 r. bezwzględnego zakazu uboju zwierząt w ubojni bez uprzedniego ogłuszenia.

Sąd pytający stwierdził, że skoro z obowiązującego w chwili dokonania zarzucanego czynu art. 34 ust. 1 u.o.z. wynikał bezwzględny zakaz uboju zwierząt bez uprzedniego ogłuszenia, to dokonanie wówczas uboju rytualnego powinno być uznane za przestępstwo z art. 35 ust. 1 u.o.z. Przepis ten przewiduje karę grzywny, ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności do lat 2 między innymi za dokonanie uboju zwierzęcia z naruszeniem art. 34 ust. 1 u.o.z. Zarazem sąd pytający wskazał wątpliwości, które powstają, jeżeli rozpatrywane zagadnienie podda się ocenie w szerszej perspektywie, niż tylko przez pryzmat ustawy o ochronie zwierząt.

Zdaniem sądu pytającego, wynikający z ustawy o ochronie zwierząt zakaz uboju rytualnego pozostawał w sprzeczności z art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 20 lutego 1997 r. o stosunku Państwa do gmin wyznaniowych żydowskich w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 41, poz. 251, ze zm.; dalej: ustawa o gminach żydowskich lub u.g.ż.). Przepis ten przewiduje, że w celu realizacji prawa do sprawowania obrzędów i czynności rytualnych związanych z kultem religijnym, gminy żydowskie dbają o zaopatrzenie w koszerną żywność oraz o ubój rytualny. Sąd pytający stwierdził, że w świetle poglądów przedstawionych w literaturze prawa, należałoby rozważyć tezę o przyznaniu gminom żydowskim mocą art. 9 ust. 2 u.g.ż. prawa do korzystania z rytualnej formy uboju zwierząt.

Sąd pytający zwrócił również uwagę na postanowienia ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o gwarancjach wolności sumienia i wyznania (Dz. U. z 2005 r. Nr 231, poz. 1965, ze zm.; dalej: ustawa o gwarancjach wolności sumienia i wyznania lub u.g.w.s.w.). W świetle tej ustawy obywatele, korzystając z wolności sumienia i wyznania, mogą zgodnie z zasadami swojego wyznania uczestniczyć w czynnościach i obrzędach religijnych oraz wypełniać obowiązki religijne (art. 2 pkt 2). Mają prawo do wytwarzania, nabywania i posiadania artykułów potrzebnych do przestrzegania reguł religijnych (art. 2 pkt 9). Z kolei kościoły i inne związki wyznaniowe, wypełniając funkcje religijne, mogą wytwarzać i nabywać przedmioty i artykuły potrzebne do celów kultu i praktyk religijnych oraz korzystać z nich (art. 19 ust. 2 pkt 9). Sąd pytający stwierdził, że wydaje się, iż w odniesieniu do wyznawców judaizmu powyższe przepisy korelują z art. 9 ust. 2 u.g.ż., przyznając im prawo do pozyskiwania poprzez ubój rytualny mięsa, jako artykułu potrzebnego dla praktyk religijnych właściwych dla religii mojżeszowej.

1.3. Sąd pytający podkreślił, że znajdujące uzasadnienie w ustawodawstwie zwykłym przekonanie o możliwości korzystania przez zarejestrowane w Polsce związki wyznaniowe ze szczególnych metod uboju zwierząt wymaganych przez właściwe dla nich obrzędy religijne wzmacnia art. 53 ust. 1 i 2 Konstytucji, który gwarantuje wolność religii oraz jej uzewnętrzniania. W ocenie sądu pytającego, spożywanie przez wyznawców judaizmu mięsa, zgodnie z zaleceniami religijnymi właściwymi dla praktykowania tej religii, powinno być zaliczone do obrzędów bądź praktyk o charakterze religijnym w rozumieniu art. 53 ust. 2 Konstytucji. Taki sam charakter należałoby przyznać ściśle związanym z tymi praktykami czynnościom, a takimi bez wątpienia są czynności zmierzające do pozyskania mięsa w drodze uboju rytualnego. Sąd pytający stwierdził, że skoro w świetle art. 53 ust. 2 Konstytucji, metodę uboju zwierząt właściwą dla obrzędów religijnych można byłoby uznać za prawnie dopuszczalną, to art. 34 ust. 1 u.o.z., który tej metody nie przewiduje, należałoby uznać za niezgodny z powołanym przepisem Konstytucji.

Sąd pytający przyjął, że w zakresie związanym z wyrażonym przez art. 34 ust. 1 u.o.z. zakazem uboju rytualnego zwierząt, można zaryzykować tezę o sprzeczności zakwestionowanego przepisu z art. 53 ust. 5 Konstytucji. Zdaniem sądu pytającego, zakaz dokonywania uboju rytualnego, jako swoistej formy uzewnętrzniania niektórych religii, nie sposób uzasadnić odwołaniem się do ochrony wartości ujętych w art. 53 ust. 5 Konstytucji. Niepodobna bowiem wykazać, jakoby ubój rytualny mógł w jakikolwiek sposób zagrażać bezpieczeństwu państwa, porządkowi publicznemu, zdrowiu, moralności lub wolności i prawom innych osób.

Sąd pytający zauważył, że powołane normy konstytucyjne przewidują standard ochrony wolności religii (wyznania) bliski przewidzianemu w przepisach międzynarodowych oraz orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu (dalej: ETPC). Sąd pytający powołał art. 9 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r. (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284, ze zm.; dalej: Konwencja), który gwarantuje wolność wyznania i określa przesłanki jej ograniczenia. Sąd pytający wskazał, że do treści art. 9 Konwencji nawiązuje art. 10 ust. 1 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej (Dz. Urz. UE C 303 z 14.12.2007, s. 1). Sąd pytający podkreślił, że w orzecznictwie ETPC wielokrotnie wskazywano, że wolność wyznania, jako jedna z podwalin społeczeństwa demokratycznego, pociąga za sobą wolność uzewnętrzniania wyznania między innymi przez uprawianie kultu, praktykowanie i czynności rytualne.

1.4. Odnosząc się do wskazanej w petitum postanowienia daty 12 marca 2013 r., sąd pytający stwierdził, że ma ona na celu podkreślenie, iż pytanie prawne dotyczy obowiązującego wówczas stanu prawnego. Sąd pytający wziął pod uwagę możliwość zmiany stanu prawnego przed rozpoznaniem pytania przez Trybunał.

1.5. Sąd pytający odniósł się także do przesłanki funkcjonalnej pytania prawnego, którą ustanawia art. 193 Konstytucji. Sąd pytający stwierdził, że orzeczenie konstytucyjności art. 34 ust. 1 u.o.z., w zaskarżonym zakresie, mogłoby skutkować uwzględnieniem zażaleń na postanowienie prokuratora o odmowie wszczęcia dochodzenia. W dalszej perspektywie mogłoby to oznaczać wszczęcie postępowania przygotowawczego, którego skutkiem mogłaby być ewentualna odpowiedzialność karna osób mających bezpośredni związek z ubojem rytualnym jednej sztuki bydła. Natomiast uznanie niezgodności zaskarżonego przepisu z powołanymi wzorcami kontroli oznaczałoby dopuszczalność uboju według szczególnych metod wymaganych przez obrzędy religijne. Skutkowałoby to zgoła odmiennym przebiegiem postępowania, to jest uznaniem zachowania wspomnianych osób za mieszczące się w ramach porządku prawnego. Wyrazem tego byłaby stosowna decyzja procesowa sądu przybierająca postać utrzymania w mocy postanowienia prokuratora o odmowie wszczęcia dochodzenia.

2. Pismem z 25 marca 2014 r. Marszałek Sejmu wniósł o umorzenie postępowania na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK), ze względu na niedopuszczalność wydania wyroku.

2.1. Marszałek Sejmu podniósł, że sposób określenia i uzasadnienia problemu konstytucyjnego poddanego ocenie Trybunału, skonfrontowany z przesłankami wystąpienia z pytaniem prawnym, nasuwa wątpliwości co do dopuszczalności merytorycznego rozpoznania pytania stanowiącego przedmiot postępowania konstytucyjnego.

W pierwszej kolejności Marszałek Sejmu wskazał, że w uzasadnieniu pytania prawnego sąd przywołał szeroką gamę przepisów, które zdaniem sądu są relewantne dla kwalifikacji prawnej zachowania stanowiącego przedmiot postępowania prokuratorskiego. Sąd pytający nie określił jednak, jakie mają one znaczenie w sprawie. Sąd nie rozstrzygnął również, jaki jest wzajemny stosunek tych przepisów, mimo że wprost wskazał na kolizję zachodzącą między postanowieniami różnych aktów normatywnych. W konsekwencji Marszałek Sejmu stwierdził, że uzasadnienie pytania prawnego skłania do wniosku, iż sąd nie powołał konkretnej normy prawnej, którą w wyniku uzgodnienia (wykładni) rozważanych przepisów zamierza zastosować w toczącej się przed nim sprawie, a której treść – w ocenie sądu – narusza standardy konstytucyjne.

W ocenie Marszałka Sejmu, sąd pytający nie podjął próby dokonania wykładni zaskarżonych przepisów w zgodzie z Konstytucją. Wprawdzie sąd pytający wyraźnie wskazał postanowienia Konstytucji, które wyznaczać mogą właściwy (prokonstytucyjny) kierunek interpretacji zaskarżonego przepisu, jednakże nie podjął zabiegów interpretacyjnych, które pozwoliłyby wyprowadzić ostateczną normę stanowiącą podstawę rozstrzygnięcia w zawisłej sprawie oraz ewentualny przedmiot kontroli w postępowaniu przed sądem konstytucyjnym.

Biorąc pod uwagę sposób sformułowania uzasadnienia pytania prawnego Marszałek Sejmu stwierdził, że w niniejszym postępowaniu sąd zmierza do ustalenia wykładni zaskarżonego przepisu z uwzględnieniem jego otoczenia systemowego. Marszałek Sejmu podkreślił, że pytanie prawne jest środkiem inicjującym kontrolę konstytucyjności prawa, a nie narzędziem angażującym sąd konstytucyjny w ocenę wewnętrznej spójności przepisów prawnych, rozstrzygania wątpliwości związanych z ich interpretacją, stosowania reguł inferencyjnych lub intertemporalnych. W trybie pytania prawnego sąd konstytucyjny nie może rozstrzygać wątpliwości prawnych związanych ze sprawowaniem przez sądy wymiaru sprawiedliwości.

Marszałek Sejmu dodał, że wątpliwości budzi również zasadność powołania art. 34 ust. 1 u.o.z. jako formalnej podstawy rozstrzygnięcia w okolicznościach zawisłej przed sądem sprawy. Zdaniem Marszałka Sejmu, właściwą podstawę rozstrzygnięcia wydaje się stanowić art. 35 ust. 1 w związku z art. 34 ust. 1 u.o.z.

2.2. Marszałek Sejmu stwierdził, że wady formalne pytania prawnego ujawniają się także w tej części uzasadnienia, w której sąd pytający bezpośrednio odwołuje się do skutków ewentualnego orzeczenia Trybunału w przedmiocie konstytucyjności zakwestionowanego przepisu.

W szczególności Marszałek Sejmu zwrócił uwagę, że sąd nie rozwinął problemu dostrzeżonej kolizji zaskarżonego przepisu z art. 9 ust. 2 u.g.ż. W ocenie Marszałka Sejmu, z uzasadnienia pytania prawnego wynika, że sąd „niejako przychyla” się do interpretacji tego przepisu, zgodnie z którą ubój rytualny jest dopuszczalny. Sąd pytający przywołał również orzecznictwo Sądu Najwyższego, w którym przyjęto, że wykonywanie praw podmiotowych wolności wyznawania religii nie może być uznane za wyczerpujące znamiona przestępstwa. Zdaniem Marszała Sejmu, sąd pytający przyznał w ten sposób, że istnieje możliwość poprawnego, a przede wszystkim zaś samodzielnego, rozstrzygnięcia zawisłej przed nim sprawy, bez uruchamiania instytucji pytania prawnego.

2.3. Podsumowując Marszałek Sejmu stwierdził, że pytanie prawne jest przedwczesne, przez co nie spełnia wymogów przewidzianych w art. 193 Konstytucji. Pytanie prawne kierowane do Trybunału ma charakter środka o charakterze prewencyjnym, zapobiegającego rozstrzygnięciu sprawy w oparciu o przepis niezgodny z Konstytucją. To oznacza, że warunkiem jego sformułowania jest ostateczne ustalenie stanu faktycznego oraz prawnego, przede wszystkim zaś normy prawnej mającej zastosowanie do analizowanego przypadku. Wątpliwości konstytucyjne mogą być formułowane dopiero w odniesieniu do ściśle określonej normy prawnej. W ocenie Marszałka Sejmu, przedstawione pytanie prawne świadczy, że sąd dąży do uzyskania wiążącej wykładni zakwestionowanego przepisu przez Trybunał, co nie jest dopuszczalne.

Z uwagi na powyższe Marszałek Sejmu wniósł o umorzenie postępowania w całości, na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK, ze względu na niedopuszczalność wydania wyroku.

Marszałek Sejmu podkreślił jednak, że Sejm odniósł się do meritum analizowanego zagadnienia w stanowisku do sprawy zainicjowanej wnioskiem Związku Gmin Wyznaniowych Żydowskich w RP (sygn. K 52/13).

3. Pismem z 8 kwietnia 2014 r. Prokurator Generalny wniósł o umorzenie postępowania na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK ze względu na niedopuszczalność wydania wyroku.

3.1. W pierwszej kolejności Prokurator Generalny wskazał, że stanowisko w sprawie zgodności zakazu dokonywania uboju zwierząt według szczególnych metod wymaganych przez obrzędy religijne zarejestrowanych w Polsce związków wyznaniowych, z powołanymi przez sąd wzorcami kontroli, zostało przedstawione w piśmie z 17 marca 2014 r. w sprawie o sygn. K 52/13, która została zainicjowana wnioskiem Związku Gmin Wyznaniowych Żydowskich w RP.

3.2. Przechodząc do analizy dopuszczalności pytania prawnego Sądu Rejonowego w Białymstoku, Prokurator Generalny stwierdził, że znaczna część jego uzasadnienia została poświęcona wywodom dotyczącym kolizji między kwestionowanym art. 34 ust. 1 u.o.z. a innymi przepisami rangi ustawowej, tj. art. 9 ust. 2 u.g.ż., jak również art. 2 pkt 2 i 9 oraz art. 19 ust. 2 u.g.w.s.w. Prokurator Generalny, przywołując bogate orzecznictwo konstytucyjne, podkreślił, że Trybunał nie jest właściwy do orzekania o zgodności ustawy zwykłej z innymi ustawami. Trybunał dokonuje oceny hierarchicznej zgodności norm prawnych, a jego kognicja nie obejmuje rozstrzygania konfliktów „poziomych”, czyli pomiędzy normami o tej samej randze. Pozostawione jest to sądom stosującym ustawy przy rozstrzyganiu konkretnych spraw.

Prokurator Generalny przywołał art. 193 Konstytucji, który przewiduje, że sąd może przedstawić Trybunałowi pytanie prawne, jeżeli od odpowiedzi na nie zależy rozstrzygnięcie sprawy toczącej się przed sądem. Z uwagi na treść tego przepisu, który formułuje przesłankę funkcjonalną pytania prawnego, pytanie to nie może dotyczyć jakiegokolwiek zagadnienia, lecz tylko problemu hierarchicznej zgodności aktu normatywnego, na którego podstawie sąd rozstrzyga sprawę. Oznacza to, że treścią pytania prawnego nie może być pytanie o znaczenie przepisu bez związku z pytaniem o jego konstytucyjność.

Prokurator Generalny stwierdził, że opinia sądu pytającego co do wzajemnych relacji powołanych przepisów ustaw: o ochronie zwierząt, o gminach żydowskich oraz o gwarancjach wolności sumienia i wyznania, nie może zostać uznana za wystarczający argument, który mógłby przemawiać za usunięciem z porządku prawnego unormowania wskazanego w petitum pytania prawnego. W ocenie Prokuratora Generalnego, analiza omawianej części argumentacji zawartej w pytaniu prawnym upoważnia do wysnucia wniosku, że odnosi się ona bardziej do sfery stosowania prawa, niż do zgodności tegoż prawa z powołanymi wzorcami konstytucyjnej kontroli.

Prokurator Generalny uznał, że sąd pytający, procedując w sprawie środków odwoławczych wniesionych od postanowienia prokuratora o odmowie wszczęcia dochodzenia, powinien nie tylko dostrzec ewentualne kolizje między regulacjami rangi ustawowej, ale również dokonać właściwej wykładni tych przepisów, umożliwiającej zdekodowanie z nich obowiązującej i zgodnej z Konstytucją normy prawnej. Wykładnia ta powinna nie tylko doprowadzić do usunięcia wątpliwości rodzących się na tle rozumienia użytej w przepisach aparatury pojęciowej, ale również do ustalenia wzajemnych relacji tych przepisów w drodze powszechnie stosowanych reguł interpretacyjnych. Na podstawie tak zdekodowanej normy prawnej sąd powinien wydać stosowne orzeczenie.

Prokurator Generalny stwierdził, że analiza uzasadnienia pytania prawnego i stanu faktycznego sprawy zawisłej przed sądem zdaje się wskazywać, że sąd pytający nie wykazał, iż od odpowiedzi na pytanie prawne zależy rozstrzygnięcie tej sprawy. Prokurator Generalny zauważył, że sprawa ta miała charakter precedensowy. Sąd pytający nie dysponował orzecznictwem, którym mógłby się posiłkować przy wykładni zaskarżonego przepisu. Nie utrwaliła się wówczas również praktyka współstosowania przepisów rangi ustawowej dotyczących omawianego zagadnienia. Prokurator Generalny przyjął jednak, że w takiej sytuacji sąd pytający tym bardziej powinien był wykorzystać wszelkie możliwe sposoby interpretacji zakwestionowanego przepisu, a także innych przywołanych w pytaniu prawnym przepisów rangi ustawowej.

Z uwagi na powyższe Prokurator Generalny stwierdził, że skierowanie do Trybunału pytania prawnego wydaje się co najmniej przedwczesne. Przedstawione pytanie prawne nie pozwala na kontrolę procesu wykładni tekstu prawnego, który doprowadził sąd pytający do zainicjowania postępowania przed Trybunałem. Prokurator Generalny uznał, że sąd pytający, rezygnując z przeprowadzenia interpretacji wszystkich powołanych regulacji – tak w petitum, jak i w uzasadnieniu pytania prawnego – w sposób zgodny z Konstytucją, zdaje się zmierzać do zakwestionowania samego bytu nakazu uśmiercania zwierząt kręgowych w ubojni jedynie po uprzednim pozbawieniu świadomości, a nie do uzyskania możliwości swobodnego i pełnego zbadania toczącej się przed nim sprawy. Prokurator Generalny uznał, że nie została spełniona przesłanka funkcjonalna pytania prawnego. Tym samym postępowanie podlega umorzeniu na posiedzeniu niejawnym, na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK, z uwagi na niedopuszczalność wydania wyroku.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

1. Sąd pytający przedstawił Trybunałowi do rozstrzygnięcia następujący problem konstytucyjny: czy art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz. U. z 2013 r. poz. 856; dalej: u.o.z.) w zakresie, w jakim wedle stanu na dzień 12 marca 2013 r. nie dopuszczał uboju zwierząt wykonywanego według szczególnych metod wymaganych przez obrzędy religijne zarejestrowanych w Polsce związków wyznaniowych, jest zgodny z art. 53 ust. 2 i 5 Konstytucji.

Problem ten był już przedmiotem postępowania przed Trybunałem w sprawie zainicjowanej wnioskiem Związku Gmin Wyznaniowych Żydowskich w Rzeczypospolitej Polskiej z 30 sierpnia 2013 r. (sygn. K 52/13). Po rozpoznaniu tego wniosku na rozprawie w dniach 3 i 10 grudnia 2014 r. Trybunał wydał wyrok, w którym orzekł, że:

1) art. 34 ust. 1 u.o.z. w zakresie, w jakim nie zezwala na poddawanie zwierząt ubojowi w ubojni (rzeźni) według szczególnych metod wymaganych przez obrzędy religijne, jest niezgodny z art. 53 ust. 1, 2 i 5 Konstytucji w związku z art. 9 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r., zmienionej następnie Protokołami nr 3, 5 i 8 oraz uzupełnionej Protokołem nr 2 (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284, ze zm.; dalej: Konwencja),

2) art. 35 ust. 1 i 4 u.o.z. w zakresie, w jakim przewiduje odpowiedzialność karną za poddawanie zwierząt ubojowi w ubojni (rzeźni) według szczególnych metod wymaganych przez obrzędy religijne, jest niezgodny z art. 53 ust. 1, 2 i 5 Konstytucji w związku z art. 9 Konwencji.

W pozostałym zakresie Trybunał umorzył postępowanie. Sentencja wyroku została ogłoszona w Dzienniku Ustaw z 2014 r. pod poz. 1794.

2. Zgodnie z art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK), Trybunał umarza postępowanie, jeżeli wyrokowanie jest zbędne lub niedopuszczalne. Zbędność wydania wyroku zachodzi między innymi w razie wystąpienia przesłanki ne bis in idem, czyli rozpoznawania problemu konstytucyjnego, który został już rozstrzygnięty przez Trybunał (zob. zamiast wielu: postanowienie TK z 14 marca 2012 r., sygn. P 36/11, OTK ZU nr 3/A/2012, poz. 33 oraz powołane tam orzecznictwo).

W wyroku z 10 grudnia 2014 r. o sygn. K 52/13 Trybunał orzekł o zakresowej niekonstytucyjności zakwestionowanego przez sąd pytający art. 34 ust. 1 u.o.z. Zakres orzekania przez Trybunał obejmował zakres zaskarżenia przedstawiony w niniejszym pytaniu prawnym. W wyroku o sygn. K 52/13 Trybunał orzekł o niezgodności zaskarżonego art. 34 ust. 1 u.o.z. z przepisami Konstytucji, które zostały powołane przez sąd pytający jako wzorce kontroli, tj. z art. 53 ust. 2 i 5 Konstytucji. Trybunał orzekł, że we wskazanym powyżej zakresie art. 34 ust. 1 u.o.z. jest niezgodny również z art. 53 ust. 1 Konstytucji, a także w związku z art. 9 Konwencji, a zatem z przepisami, na które sąd pytający zwrócił uwagę w uzasadnieniu pytania prawnego. Ponadto Trybunał orzekł o niezgodności z powyższymi wzorcami kontroli art. 35 ust. 1 i 4 u.o.z. w zakresie, w jakim przewidywał odpowiedzialność karną za poddawanie zwierząt ubojowi w ubojni (rzeźni) według szczególnych metod wymaganych przez obrzędy religijne.

W wyroku o sygn. K 52/13 Trybunał rozpoznał zarzuty, które sąd stawia w pytaniu prawnym będącym przedmiotem niniejszego postępowania. Trybunał odniósł się również do zasygnalizowanych przez sąd pytający wątpliwości co do stanu prawa obowiązującego w chwili przedstawiania pytania prawnego, które związane były z precedensowym charakterem toczącej się przed sądem pytającym sprawy.

Kwestia konstytucyjności art. 34 ust. 1 u.o.z., w zaskarżonym w niniejszej sprawie zakresie, została już zatem jednoznacznie i ostatecznie rozstrzygnięta (zob. art. 190 ust. 1 Konstytucji). Ponowne rozpoznawanie tego samego problemu konstytucyjnego – w sytuacji uprzedniego orzeczenia o niezgodności zaskarżonego przepisu z Konstytucją – czyni postępowanie zbędnym. W konsekwencji Trybunał zobligowany jest do umorzenia postępowania na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK.

Z powyższych względów Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.