W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 24 grudnia 2016 r. (data nadania) B.K. (dalej: skarżący)
zarzucił, że uchwała Okręgowej Rady Adwokackiej w S. (dalej: ORA w S.) o czasowym zawieszeniu go w wykonywaniu czynności zawodowych
jest niezgodna z art. 24 Konstytucji.
Skarżący twierdzi, że „organy adwokatury nie są uprawnione do zawieszenia w pracy zawodowej adwokata”, gdyż zgodnie z art.
24 Konstytucji praca znajduje się pod ochroną Rzeczypospolitej Polskiej. Państwo sprawuje nadzór nad warunkami wykonywania
pracy.
Do skargi konstytucyjnej skarżący dołączył pismo podsekretarza stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości z kwietnia 1991 r., w
którym wyraził on zgodę na wykonywanie przez skarżącego zawodu adwokata indywidualnie.
W dniu 12 stycznia 2017 r. skarżący dołączył do skargi wniosek „w sprawie uchylenia uchwały o zawieszeniu zawodu do pracy
adwokata dokonanego przez ORA w S. z marca 2015 r. i Prezydium NRA w Warszawie (…)”.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
1. Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 13 grudnia 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o organizacji i trybie postępowania
przed Trybunałem Konstytucyjnym oraz ustawę o statusie sędziów Trybunału Konstytucyjnego (Dz. U. poz. 2074) do postępowań
przed Trybunałem wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 30 listopada 2016 r. o organizacji
i trybie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym (Dz. U. poz. 2072; dalej: ustawa o TK) stosuje się przepisy tej ustawy.
Skoro postępowanie zainicjowane skargą skarżącego nie zostało zakończone do 3 stycznia 2017 r., tzn. dnia wejścia w życie
ustawy o TK, to zarówno wstępne, jak i merytoryczne rozpoznanie tej skargi określają przepisy ustawy o TK.
2. Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji każdy, czyje konstytucyjne wolności lub prawa zostały naruszone, ma prawo na zasadach
określonych w ustawie, wnieść skargę do Trybunału Konstytucyjnego w sprawie zgodności z Konstytucją ustawy lub innego aktu
normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o jego wolnościach lub prawach
albo o jego obowiązkach określonych w Konstytucji.
3. W myśl art. 44 ust. 1 ustawy o TK, w zakresie sporządzenia i wniesienia skargi konstytucyjnej oraz zażalenia na postanowienie
o odmowie nadania skardze dalszego biegu, a także reprezentowania skarżącego w postępowaniu przed Trybunałem istnieje obowiązek
zastępstwa skarżącego przez adwokata lub radcę prawnego, chyba, że skarżącym jest sędzia, prokurator, adwokat, radca prawny,
notariusz, profesor lub doktor habilitowany nauk prawnych.
3.1. Skarżący jest adwokatem, który został tymczasowo zawieszony w wykonywaniu czynności zawodowych. Stosownie do art. 4d
ust. 1 zdanie pierwsze ustawy z dnia 26 maja 1982 r. – Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2016 r. poz. 1999, ze zm.), adwokat zawieszony
w wykonywaniu czynności zawodowych nie może występować przed sądami lub organami państwowymi i samorządowymi (zob. także postanowienie
Sądu Najwyższego z 10 stycznia 2006 r., sygn. akt V KK142/05, LEX nr 172204).
3.2. W tym stanie rzeczy Trybunał stwierdza, że zgodnie z art. 44 ust. 1 ustawy o TK, skarżący nie jest podmiotem legitymowanym
do sporządzenia i wniesienia we własnym imieniu skargi konstytucyjnej.
4. Niezależnie od powyższego Trybunał zwraca uwagę na to, że jednym z warunków, jaki musi spełniać skarga konstytucyjna jest
określenie kwestionowanego przepisu ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji
publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach lub prawach albo obowiązkach skarżącego określonych w Konstytucji i w stosunku
do którego skarżący domaga się stwierdzenia niezgodności z Konstytucją (art. 53 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK). Przepis ten jest
rozwinięciem art. 79 ust. 1 Konstytucji, który stanowi, że przedmiotem skargi jest „ustawa lub inny akt normatywny”.
4.1. W złożonej w Trybunale skardze skarżący nie wskazał żadnego przepisu w stosunku do którego domaga się stwierdzenia niezgodności
z art. 24 Konstytucji. Z osnowy i uzasadnienia skargi, a także z treści pisma z dnia 12 stycznia 2017 r. jednoznacznie natomiast
wynika, że skarżący kwestionuje indywidualny akt stosowania prawa, w którym ORA w S. podjęła decyzję o zawieszeniu skarżącego
w wykonywaniu czynności adwokata.
4.2. Rozpatrywana skarga nie spełnia więc podstawowego warunku określonego w art. 79 ust. 1 Konstytucji, a doprecyzowanego
w art. 53 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK.
Wskazane okoliczności – są zgodnie z art. 61 ust. 4 pkt 1 w związku z art. 59 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK – podstawą odmowy nadania
skardze konstytucyjnej dalszego biegu.
W związku z powyższym Trybunał Konstytucyjny postanowił jak na wstępie.
Strona korzysta z plików cookies w celu realizacji usług. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do plików cookies w Twojej przeglądarce.