Przedstawione wyżej postanowienie sygnalizacyjne Trybunał Konstytucyjny podjął w wyniku rozpatrywania sprawy legalności zarządzenia Prezesa NBP z dnia 31 marca 1990 r. w sprawie warunków prowadzenia działalności gospodarczej polegającej na kupnie i sprzedaży wartości dewizowych i na pośrednictwie w kupnie i sprzedaży tych wartości oraz maksymalnej wysokości marż pobieranych przy wykonywaniu tych czynności (Monitor Polski Nr 15, poz. 119) - sygn. akt U. 9/90.

Powyższe zarządzenie wprowadziło obydwa ograniczenia, o których mowa w postanowieniu sygnalizacyjnym. Trybunał Konstytucyjny musiał jednak orzec, że w tym zakresie powołane zarządzenie Prezesa NBP jest niezgodne m. in. z art. 6 Konstytucji RP, a także z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej (Dz.U. Nr 41, poz. 324).

Przepisy te postanawiają bowiem, że omawiane tu wymogi (ograniczenia) mogą być wprowadzone jedynie w drodze ustawowej. Ponadto Trybunał Konstytucyjny stwierdził brak upoważnienia ustawowego, pozwalającego Prezesowi NBP na wydanie zakwestionowanych przepisów.

Ponieważ Trybunał Konstytucyjny doszedł do wniosku, że bezpieczeństwo obrotu wartościami dewizowymi oraz interes obywateli wymagają ustawowego wprowadzenia powyższych ograniczeń, postanowił jak w sentencji.