W skardze konstytucyjnej Adama U., sporządzonej 28 października 1998 r. zarzucono, iż art. 172 § 1 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz.U. Nr 65, poz. 385 ze zm.) oraz art. 19 pkt 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 368 ze zm.) jest niezgodny z art. 45 ust. 1 oraz art. 77 ust. 2 Konstytucji RP.

Zdaniem skarżącego zakwestionowane przepisy stanowią ograniczanie zakresu sądowej kontroli w sprawach dyscyplinarnych, a w konsekwencji – stanowią ograniczenie przysługujących skarżącemu – praw do sprawiedliwego i jawnego procesu oraz niezależnego, bezstronnego i niezawisłego sądu.

Skarżący wskazał, iż stosując zakwestionowane przepisy Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z 27 lipca 1998 r. odrzucił skargę na orzeczenia Odwoławczej Komisji Dyscyplinarnej dla studentów Politechniki w W. z 12 listopada 1997 r., zaś Przewodniczący Komisji Dyscyplinarnej dla Studentów przy Radzie Głównej Szkolnictwa Wyższego postanowił pozostawić bez rozpoznania rewizję nadzwyczajną, wniesioną do Komisji przez skarżącego w sprawie odnoszących się do niego orzeczeń dyscyplinarnych.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Sformułowany w skardze zarzut niekonstytucyjności odnoszący się do art. 172 § 1 ustawy z 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym nie może stać się przedmiotem merytorycznego rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny.

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest wydanie na podstawie zakwestionowanego w skardze aktu normatywnego orzeczenia o przysługujących skarżącemu prawach lub wolnościach konstytucyjnych. Art. 172 § 1 ustawy o szkolnictwie wyższym nie stanowił podstawy wydania przez Naczelny Sąd Administracyjny postanowienia z 27 sierpnia 1998 r. odrzucającego jako niedopuszczalną skargę na orzeczenie Odwoławczej Komisji Dyscyplinarnej dla Studentów Politechniki w W. Orzeczenie swoje Naczelny Sąd Administracyjny oparł bowiem wyłącznie na treści art. 19 pkt 3 ustawy o NSA.

Art. 172 § 1 ustawy o szkolnictwie wyższym zastosowany został natomiast przez Przewodniczącego Komisji Dyscyplinarnej dla Studentów przy Radzie Głównej Szkolnictwa Wyższego, który postanowił pozostawić bez rozpoznania rewizję nadzwyczajną wniesioną przez samego skarżącego do Komisji Dyscyplinarnej dla Studentów ds. Rewizji Nadzwyczajnych przy Radzie Głównej Szkolnictwa Wyższego.

Jak wynika z akt sprawy rozstrzygnięcie Przewodniczącego Komisji Dyscyplinarnej dla Studentów przy Radzie Głównej Szkolnictwa Wyższego zostało doręczone skarżącemu wraz z pismem przewodnim Departamentu Nauki i Szkolnictwa Wyższego Ministerstwa Edukacji Narodowej 23 marca 1998 r. Z uwagi wszakże na to, iż skarga konstytucyjna złożona została 2 listopada 1998 r., upłynął już dwumiesięczny termin określony w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, co wyklucza możliwość merytorycznego rozpoznania zarzutów odnoszących się do art. 172 § 1 ustawy o szkolnictwie wyższym.

W tym stanie rzeczy należało w tym zakresie odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.