W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 13 lutego 2018 r. (data nadania) Polska Sp. z o.o. z siedzibą w P. (dalej: skarżąca), wystąpiła z żądaniem przytoczonym na tle następującego stanu faktycznego.

Decyzją z 13 grudnia 2013 r. Naczelnik Urzędu Celnego w P., po rozpatrzeniu wniosku w sprawie zwrotu akcyzy od wyrobów akcyzowych zharmonizowanych, odmówił A.C. i I.C., wspólnikom UDH spółki cywilnej z siedzibą w P., zwrotu zapłaconego podatku akcyzowego w kwocie 39 599 zł. W uzasadnieniu wskazano, że spółka zwróciła się 7 lipca 2008 r. o zwrot podatku z tytułu dostawy wewnątrzwspólnotowej piwa i wódki dokonanej na podstawie faktury proforma z 3 lipca 2008 r., przedkładając jedynie dokumenty potwierdzające dopełnienie procedury zdjęcia znaków akcyzy z wyrobów spirytusowych oraz dokumenty potwierdzające zapłatę akcyzy na terytorium kraju. W toku postępowania nie przedłożono natomiast żadnego dokumentu potwierdzającego dokonanie dostawy wewnątrzwspólnotowej towarów, co przesądziło o przyjęciu przez organ, że nie doszło do dostawy wewnątrzwspólnotowej, uzasadniającej zwrot akcyzy podatnikowi, który zapłacił ją na terytorium kraju.

Dyrektor Izby Celnej w P. decyzją z 27 marca 2014 r. utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w P. wyrokiem z 5 lutego 2015 r., sygn. akt […], oddalił skargę A.C. i I.C. na powyższą decyzję.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 10 sierpnia 2017 r., sygn. akt […], oddalił skargę kasacyjną od wymienionego wyroku.

Uchwałą wspólników z 24 lipca 2015 r. UDH spółka cywilna w P. została przekształcona w spółkę handlową pod firmą Polska spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, występującą obecnie jako skarżąca.

Uzasadniając zarzuty niekonstytucyjności kwestionowanych przepisów, skarżąca wskazuje na fakt uszkodzenia zakupionych przez nią opakowań alkoholu w wyniku zastosowania się do obowiązku prawnego dotyczącego procedury odjęcia znaków akcyzy przez ich fizyczne zerwanie. Skutkowało to odmową przyjęcia towaru przez potencjalnego nabywcę i uniemożliwiło skarżącej dokonanie dostawy wewnątrzwspólnotowej oraz uzyskanie przez nią zwrotu akcyzy. Zdaniem skarżącej przysługujące jej pozorne prawo do przeprowadzenia dostawy wewnątrzwspólnotowej i odzyskania akcyzy zapłaconej na terytorium kraju stwarza jedynie iluzję ochrony interesów jednostki, narusza zasadę zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa. Jest ponadto nieuzasadnionym ograniczeniem prowadzenia działalności gospodarczej, gdyż zamyka drogę do skutecznego konkurowania na rynku europejskim. Niemożność przewidzenia przez skarżącą konsekwencji zastosowania kwestionowanych przepisów przełożyła się na uszczuplenie jej majątku, bowiem uszkodzenie opakowań towarów akcyzowych uniemożliwiło ich zbycie i skutkowało koniecznością utylizacji. Skarżąca twierdzi, że zaskarżone przepisy różnicują sytuację prawną podmiotów dokonujących dostawy wewnątrzwspólnotowej towarów akcyzowych w zależności od tego, czy dany podmiot jest producentem towaru akcyzowego (aby móc dokonać dostawy wewnątrzwspólnotowej nie musi on przeprowadzać dodatkowych procedur, które wiążą się z ingerencją w stan fabrycznego opakowania towaru), czy też jego nabywcą.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje.

1. Zgodnie z art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 30 listopada 2016 r. o organizacji i trybie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym (Dz. U. z 2019 r. poz. 2393; dalej: u.o.t.p. TK), skarga konstytucyjna podlega wstępnemu rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym. Służy ono wyeliminowaniu – już w początkowej fazie postępowania – spraw, które nie mogą być przedmiotem merytorycznego rozstrzygnięcia. Trybunał wydaje postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu, gdy nie spełnia ona określonych przez prawo wymagań, jest oczywiście bezzasadna, bądź gdy nie usunięto w terminie braków formalnych skargi (art. 61 ust. 4 pkt 1-3 u.o.t.p. TK).

2. W ocenie Trybunału skarga konstytucyjna spełnia przesłanki przekazania jej do merytorycznej oceny.

2.1. Skarga konstytucyjna została sporządzona w imieniu skarżącej przez radcę prawnego (art. 44 ust. 1 u.o.t.p. TK)

.

2.2. Skarżąca wyczerpała przysługującą jej drogę prawną (art. 77 ust. 1 u.o.t.p. TK), ponieważ wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 10 sierpnia 2017 r. (sygn. akt […]) jest prawomocny i nie przysługują od niego żadne zwykłe środki zaskarżenia.

2.3. Dochowany został trzymiesięczny termin do wniesienia skargi konstytucyjnej (art. 77 ust. 1 u.o.t.p. TK), ponieważ odpis wymienionego wyżej wyroku został doręczony skarżącej 13 listopada 2017 r., a skarga została wniesiona 13 lutego 2018 r.

2.4. Skarżąca zarzuciła, że kwestionowane przepisy cechuje niekonstytucyjne pominięcie prawodawcze w zakresie, w jakim dla skutecznego usunięcia znaków akcyzy przewidziano w nich jedynie procedurę ich fizycznego odjęcia od towaru akcyzowego, a nie wprowadzono innych rozwiązań, jak np. urzędowe skasowanie czy przekreślenie znaku.

Trybunał stwierdza, że skarżąca określiła przedmiot kontroli (art. 53 ust. 1 pkt 1 u.o.t.p. TK), wskazała, jakie przysługujące jej konstytucyjne prawa i w jaki sposób zostały – jej zdaniem – naruszone (art. 53 ust. 1 pkt 2 u.o.t.p. TK), a także uzasadniła sformułowane w skardze zarzuty (art. 53 ust. 1 pkt 3 u.o.t.p. TK). W ocenie Trybunału zarzuty te nie są oczywiście bezzasadne.

W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny – na podstawie art. 61 ust. 2 u.o.t.p. TK – postanowił o nadaniu skardze konstytucyjnej dalszego biegu.