1. Grupa posłów do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej II kadencji złożyła do Trybunału Konstytucyjnego wniosek o stwierdzenie:
1) niezgodności rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 stycznia 1990 r. w sprawie wysokości i podstawy wymiaru składek na
ubezpieczenie społeczne, zgłaszania do ubezpieczenia społecznego oraz rozliczania składek i świadczeń z ubezpieczenia społecznego
(tekst jednolity z 1993 r. Dz.U. Nr 68, poz. 330 ze zm.) w brzmieniu nadanym rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 25 lutego
1997 r., zmieniającym to rozporządzenie (Dz.U. Nr 20, poz. 107) oraz
2) art. 33 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 25 listopada 1986 r. o organizacji i finansowaniu ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 1989r.
Nr 25, poz. 137 ze zm.) z:
– art. 1 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r. o wzajemnych stosunkach między władzą ustawodawczą i wykonawczą
Rzeczypospolitej Polskiej oraz o samorządzie terytorialnym (Dz.U. Nr 84, poz. 426; zm.: z 1995 r. Nr 38, poz. 184, Nr 150,
poz. 729; z 1996 r. Nr 106, poz. 488) oraz
– art. 1 przepisów konstytucyjnych pozostawionych w mocy przez art. 77 ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r.
o wzajemnych stosunkach między władzą ustawodawczą i wykonawczą Rzeczypospolitej Polskiej oraz o samorządzie terytorialnym
(Dz.U. Nr 84, poz. 426 ze zm.).
2. Prezes Rady Ministrów wniósł o orzeczenie, że przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 stycznia 1990 r. w sprawie
wysokości i podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne, zgłaszania do ubezpieczenia społecznego oraz rozliczania
składek i świadczeń z ubezpieczenia społecznego (tekst jednolity z 1993 r. Dz.U. Nr 68, poz. 330 ze zm.) w brzmieniu nadanym
rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 25 lutego 1997 r., zmieniającym to rozporządzenie (Dz.U. Nr 20, poz. 107) są zgodne
z art. 1 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992r. o wzajemnych stosunkach między władzą ustawodawczą i wykonawczą
Rzeczypospolitej Polskiej oraz o samorządzie terytorialnym (Dz.U. Nr 84, poz. 426; zm.: z 1995 r. Nr 38, poz. 184, Nr 150,
poz. 729; z 1996 r. Nr 106, poz. 488) oraz z art. 1 przepisów konstytucyjnych pozostawionych w mocy przez art. 77 Ustawy Konstytucyjnej
z dnia 17 października 1992 roku.
Ponadto Prezes Rady Ministrów wyraził pogląd, że wniosek w części dotyczącej niezgodności przepisów art. 33 ust. 2 i 3 ustawy
z 25 listopada 1986 r. o organizacji i finansowaniu ubezpieczeń społecznych z przepisami konstytucyjnymi w świetle przepisów
art. 24 ustawy z 29 kwietnia 1985 r. o Trybunale Konstytucyjnym, nie podlega ocenie Trybunału Konstytucyjnego, gdyż został
wniesiony po upływie pięciu lat od ogłoszenia ustaw nadających zakwestionowanym przepisom aktualnie obowiązujące brzmienie.
3. Prokurator Generalny uznał, że rozporządzenie Rady Ministrów z 29 stycznia 1990 r. w sprawie wysokości i podstawy wymiaru
składek na ubezpieczenie społeczne, zgłaszania do ubezpieczenia społecznego oraz rozliczania składek i świadczeń z ubezpieczenia
społecznego nie jest niezgodne z art. 1 Ustawy Konstytucyjnej z 17 października 1992 r., gdyż zostało wydane przez upoważniony
organ w celu wykonania ustaw i zgodnie z upoważnieniem.
Natomiast wniosek w części obejmującej zarzut niekonstytucyjności art. 33 ust. 2 i 3 ustawy z 25 listopada 1986 r. o organizacji
i finansowaniu ubezpieczeń społecznych w związku z art. 24 ustawy z 29 kwietnia 1985 r. o Trybunale Konstytucyjnym nie podlega
rozpoznaniu w postępowaniu przed TK.
4. 19 października 1997 r. upłynęła II Kadencja Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, na skutek czego wygasły mandaty posłów tej
kadencji, m.in. wnioskodawców. Zgodnie z utrwalonym przez Trybunał Konstytucyjny stanowiskiem (K. 3/91, OTK w 1992 r., cz. I, poz. 1; K. 2/93, OTK w 1993 r., cz. II, poz. 30; K. 3/93, OTK w 1993 r., cz. II. poz. 26), powoduje to utratę legitymacji do występowania przed Trybunałem Konstytucyjnym w charakterze
wnioskodawcy.
Zgodnie z art. 90 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643) do postępowania wszczętego
przed wejściem w życie Konstytucji RP, tj. przed 17 października 1997 r., mają zastosowanie przepisy obowiązujące w dniu wszczęcia
postępowania. Jednakże zarówno obowiązujące wówczas przepisy, a w szczególności art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985
r. o Trybunale Konstytucyjnym (tekst jednolity z 1991 r. Dz.U. Nr 109, poz. 470 ze zm.) oraz art. 10 ust. 2 uchwały Sejmu
z dnia 31 maja 1985 r. w sprawie szczegółowego trybu postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 39, poz. 184 ze
zm.), jak i przepisy ustawy o Trybunale Konstytucyjnym z 1997 r. – art. 39 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 31 ust. 1, prowadzą
do wniosku, że utrata legitymacji czynnej przez wnioskodawcę nie pozwala na merytoryczne rozpoznanie sprawy i dlatego zachodzi
konieczność umorzenia postępowania.
Z tych względów Trybunał Konstytucyjny postanowił jak na wstępie.
Strona korzysta z plików cookies w celu realizacji usług. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do plików cookies w Twojej przeglądarce.