W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 16 sierpnia 2013 r. C.P. Sp. z o.o. (dalej: skarżąca) zakwestionowała zgodność art. 26 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o Narodowym Planie Rozwoju (Dz. U. Nr 116, poz. 1206, ze zm.; dalej: ustawa o planie rozwoju) z art. 2, art. 31 ust. 3, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2 i art. 175 ust. 1 Konstytucji.

Zdaniem skarżącej zakwestionowany art. 26 ustawy o planie rozwoju ma charakter proceduralny i nie reguluje – choć powinien – sposobu weryfikowania decyzji „organów władzy publicznej podejmowanych w przedmiocie odrzucenia wniosku lub odmowy udzielenia dofinansowania”.

Postanowieniem z 11 grudnia 2013 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W uzasadnieniu Trybunał stwierdził, że zakwestionowany w skardze przepis nie był podstawą prawną orzeczenia o prawach konstytucyjnych skarżącej.

Na to postanowienie pełnomocnik skarżącej złożył zażalenie. Wskazał, że art. 26 ustawy o planie rozwoju był podstawą prawną wyroków sądowych wydanych w jego sprawie. Twierdzenie to poparł wyłącznie argumentami przytoczonymi wcześniej w skardze konstytucyjnej. Jak powtórzył, sądy odniósłszy się do zaskarżonego przepisu, stwierdziły, że nie istnieje niezbędny dla odpowiedzialności Skarbu Państwa za bezprawie legislacyjne prejudykat Trybunału Konstytucyjnego mówiący, iż ustawa o planie rozwoju jest niezgodna z Konstytucją.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

W myśl art. 49 w związku z art. 36 ust. 4 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w związku z art. 36 ust. 6-7 i w związku z art. 49 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy w wydanym postanowieniu prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że postanowienie o odmowie nadania rozpatrywanej skardze konstytucyjnej dalszego biegu jest prawidłowe, a zarzuty sformułowane w zażaleniu nie zasługują na uwzględnienie.

W zażaleniu skarżąca wyraziła przekonanie, że art. 26 ustawy o planie rozwoju był podstawą rozstrzygnięcia o jej prawach podmiotowych. Trybunał Konstytucyjny nie zgadza się z tym stanowiskiem. Jak wynika z analizy orzeczeń sądów cywilnych, zarówno sąd I instancji, jak i sąd II instancji badały, czy zostały spełnione przesłanki odpowiedzialności cywilnej Skarbu Państwa. Czyniły to z uwzględnieniem treści art. 23, art. 24, art. 43, art. 417, art. 4171 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, ze zm.) oraz art. 189 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.). Trybunał Konstytucyjny podkreśla więc, że zgodnie z konstytucyjnym modelem skargi konstytucyjnej za podstawę prawną orzeczenia należy uznać wyłącznie te przepisy, które zawierają normy prawne bezpośrednio określające sytuację prawną skarżącego w chwili wydania ostatecznego orzeczenia sądu lub organu administracji publicznej, i w treści właśnie tych przepisów należy upatrywać niedozwoloną – w świetle postanowień konstytucyjnych – ingerencję władzy publicznej w sferę konstytucyjnych wolności i praw skarżącego. W postępowaniu zainicjowanym wniesieniem skargi konstytucyjnej wykluczone jest kwestionowanie przepisów aktu normatywnego, które nie kształtowały sytuacji prawnej skarżącego (zob. postanowienie TK z 19 października 2004 r., SK 13/03, OTK ZU nr 9/A/2004, poz. 101). Skoro sądy cywilne orzekały – zgodnie z żądaniem skarżącej – o odpowiedzialności cywilnej Skarbu Państwa, to podstawą prawną ich wyroków nie mógł być art. 26 ustawy o planie rozwoju, który reguluje zasady ubiegania się o dofinansowanie realizacji projektów w ramach zintegrowanego programu operacyjnego rozwoju regionalnego.

W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny – na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 7 ustawy o TK – nie uwzględnił zażalenia.