W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 16 sierpnia 2013 r. C.P. Sp. z o.o. (dalej: skarżąca) zakwestionowała
zgodność art. 26 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o Narodowym Planie Rozwoju (Dz. U. Nr 116, poz. 1206, ze zm.; dalej: ustawa
o planie rozwoju) z art. 2, art. 31 ust. 3, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2 i art. 175 ust. 1 Konstytucji.
Skarżąca wystąpiła przeciwko Skarbowi Państwa – Ministrowi Rozwoju Regionalnego z powództwem o ustalenie, że przysługuje jej
prawo do ubiegania się o dofinansowanie projektu ze środków unijnych; o odszkodowanie w związku z niestworzeniem przez Ministra
Rozwoju Regionalnego ram, które „pozwalałyby na prawidłowe funkcjonowanie i weryfikację wdrożonego systemu dofinansowania
ze środków unijnych” a także o zadośćuczynienie za naruszenie jej dóbr osobistych. Wyrokiem z 8 marca 2011 r. (sygn. akt II
C 562/09) Sąd Okręgowy w Warszawie oddalił powództwo. Wyrokiem z 5 grudnia 2012 r. (sygn. akt I ACa 773/12) Sąd Apelacyjny
w Warszawie oddalił apelację od orzeczenia sądu I instancji.
Zdaniem skarżącej, zakwestionowany art. 26 ustawy o planie rozwoju ma charakter proceduralny i nie reguluje – choć powinien
– sposobu weryfikowania decyzji „organów władzy publicznej podejmowanych w przedmiocie odrzucenia wniosku lub odmowy udzielenia
dofinansowania”.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 7 października 2013 r. pełnomocnika skarżącej wezwano do uzupełnienia braków
formalnych skargi konstytucyjnej przez m.in. wykazanie, że art. 26 ustawy o planie rozwoju był podstawą prawną orzeczeń sądowych,
w związku z którymi skarżąca wniosła skargę.
W piśmie procesowym z 18 października 2013 r. pełnomocnik skarżącej ustosunkował się do tego zarządzenia i wyjaśnił, że sąd
apelacyjny był zobowiązany do wszechstronnego rozpoznania sprawy i „dokonał oceny naruszeń przepisów ustawy o Narodowym Planie
Rozwoju”. Zdaniem pełnomocnika, odniesienie się do treści tej ustawy przesądza o tym, że sąd apelacyjny oparł orzeczenie także
na zakwestionowanym art. 26 ustawy o planie rozwoju.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
W myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz precyzujących go art. 46 i 47 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym
(Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) podmiotem uprawnionym do wniesienia skargi konstytucyjnej jest każdy,
czyje wolności lub prawa zostały naruszone na skutek wydania przez sąd lub organ władzy publicznej ostatecznego orzeczenia,
którego podstawą prawną jest kwestionowany przepis aktu normatywnego. Skargę konstytucyjną można więc wnieść po spełnieniu
łącznie następujących warunków. Po pierwsze, zaskarżony przepis powinien być podstawą prawną ostatecznego orzeczenia sądu
lub organu administracji publicznej, wydanego w indywidualnej sprawie skarżącego. Po drugie, źródłem naruszenia ma być normatywna
treść kwestionowanych przepisów, na podstawie których sąd bądź organ władzy publicznej orzekły o prawach i wolnościach skarżącego.
Po trzecie, sposób naruszenia tych praw i wolności musi wskazać sam skarżący w uzasadnieniu wnoszonej skargi (art. 47 ust.
1 pkt 1 i 2 ustawy o TK).
Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego rozpatrywana skarga konstytucyjna nie spełnia powyższych warunków.
Z materiału procesowego dołączonego do skargi konstytucyjnej jednoznacznie wynika, że kwestionowany przez skarżącą art. 26
ustawy o planie rozwoju nie był podstawą orzeczenia sądowego o jej prawach i wolnościach. Sądy orzekające w sprawie rozstrzygały
wyłącznie o zasadności roszczeń wysuniętych przez skarżącą w postępowaniu cywilnym, w tym powództwa o ustalenie, o odszkodowanie
i o zadośćuczynienie za naruszenie dóbr osobistych. Skarżąca twierdzi, że art. 26 ustawy o planie rozwoju ma znaczenie dla
ukształtowania jej sytuacji prawnej w toczącym się postępowaniu cywilnym. Nie jest to jednak prawdą. Skarżąca zakłada przy
tym, że sąd apelacyjny, przywoławszy w uzasadnieniu wyroku ustawę o planie rozwoju, orzekł, że jest ona podstawą tego orzeczenia
sądu. To założenie także nie jest uprawnione, ponieważ odniesienie się do ustawy o planie rozwoju służyło wykazaniu braku
legitymacji biernej Skarbu Państwa i w żadnej mierze nie dotyczyło praw ani obowiązków skarżącej.
Trybunał Konstytucyjny przypomina, że jedną z cech skargi konstytucyjnej jest jej zindywidualizowany charakter. Wyraża się
on zarówno w tożsamości podmiotowej, jak i przedmiotowej rozpatrywanej sprawy. W postępowaniu skargowym zasadnicze znaczenie
ma więc sformułowany zarzut niekonstytucyjności. Skarżący może uczynić przedmiotem zaskarżenia wyłącznie te przepisy zastosowane
w jego sprawie, które były podstawą ostatecznego jej rozstrzygnięcia przez sąd lub organ administracji publicznej (art. 47
ust. 1 pkt 1 ustawy o TK). Warunek ten jest spełniony wtedy, gdy kwestionowany w skardze akt normatywny determinuje, w sensie
normatywnym, treść orzeczenia przyjętego za podstawę skargi w tym jego aspekcie, w którym skarżący upatruje naruszenie przysługujących
mu praw lub wolności o charakterze konstytucyjnym (zob. np. postanowienia TK z 22 lutego 2001 r., Ts 193/00, OTK ZU nr 3/2001,
poz. 77 oraz 2 kwietnia 2003 r., Ts 193/02, OTK ZU nr 2/B/2003, poz. 145). Aby to stwierdzić, trzeba odwołać się do sporu,
w związku z którym wydano orzeczenie, i odnieść podstawę prawną orzeczenia do przedmiotu zaskarżenia (zob. postanowienie TK
z 6 lipca 2005 r., SK 27/04, OTK ZU nr 7/A/2005, poz. 84). Rozpoznawana skarga konstytucyjna warunku powyższego nie spełnia,
gdyż nie ma zależności między podstawą prawną orzeczenia organu władzy publicznej, wskazanego przez skarżącą jako ostateczne,
a tym orzeczeniem.
W związku z powyższym Trybunał Konstytucyjny – na podstawie art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o
TK – odmawia nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.
Strona korzysta z plików cookies w celu realizacji usług. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do plików cookies w Twojej przeglądarce.