W skardze konstytucyjnej z 25 września 2002 r. Barbary Chodun, sporządzonej przez adwokata Piotra Majewskiego, zarzucono naruszenie prawa do obrony oraz prawa do sądu.

Zarządzeniem z 29 października 2002 r. sędzia Trybunału Konstytucyjnego wezwał pełnomocnika skarżącej do usunięcia braków skargi konstytucyjnej poprzez dokładne określenie jej przedmiotu i zarzutów, z uwagi na to, iż w treści skargi odesłano w tym zakresie do pism sporządzonych przez samą skarżącą, zgodnie zaś z treścią art. 48 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, skargę konstytucyjną zobowiązany jest sporządzić adwokat lub radca prawny.

Pomimo upływu wyznaczonego terminu braki skargi konstytucyjnej nie zostały usunięte. W tym stanie rzeczy, Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 16 grudnia 2002 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej z uwagi na nieusunięcie w terminie braków formalnych skargi konstytucyjnej.

Na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego, odmawiające nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, zażalenie złożyła sama skarżąca.

Trybunał stwierdził, że zażalenie to nie może zostać rozpatrzone i należy pozostawić je bez rozpoznania. O rozstrzygnięciu takim przesądzają następujące względy:

Stosownie do art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), skarga konstytucyjna oraz zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu muszą być sporządzone przez adwokata lub radcę prawnego. Obowiązek ten został wprowadzony przez ustawodawcę ze względu na nadzwyczajny charakter tego środka ochrony praw i wolności konstytucyjnych. Jednakże celem wprowadzenia wymienionego obowiązku było również zagwarantowanie prawidłowego, pod względem prawnym, sformułowania skargi konstytucyjnej oraz ograniczenie możliwości powstawania sytuacji, w których wniesiona skarga okazywałaby się środkiem przedwczesnym, zbędnym lub niedopuszczalnym z punktu widzenia ochrony interesów osób skargę tę składających.

Możliwość samodzielnego kwestionowania przez skarżącego ustaleń poczynionych przez Trybunał Konstytucyjny, a odnoszących się do spełnienia przez skargę konstytucyjną wymogów formalnych podważa istotę i cel wprowadzonego w art. 48 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym obowiązku sporządzenia skargi konstytucyjnej przez adwokata lub radcę prawnego. Tak bowiem, jak niezbędna jest kwalifikowana wiedza prawnicza w fazie przygotowywania skargi konstytucyjnej, tak tym bardziej kwalifikacje takie niezbędne są dla sformułowania zarzutów wobec postanowienia o odmowie nadania jej dalszego biegu, zawierającego ocenę spełnienia przez skargę konstytucyjną owych wymagań formalnych.

Z uwagi więc na to, iż zażalenie z 8 stycznia 2003 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 16 grudnia 2002 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, nie zostało sporządzone przez adwokata lub radcę prawnego, nie mogło być przedmiotem merytorycznego rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny i z tego też powodu, należało orzec jak w sentencji.