W skardze konstytucyjnej złożonej 10 sierpnia 2002 r. zarzucono, że art. 19 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. Nr 9, poz. 84 ze zm.) narusza art. 2 i 32 Konstytucji. Zdaniem skarżącej przepis ten daje podstawę jednostkom samorządu terytorialnego do zróżnicowania stawek opłaty targowej i pozwala tym samym na wprowadzenie dyskryminujących zasad płatności tej opłaty. W ten sposób art. 19 pkt 1 lit. a zaskarżonej ustawy narusza prawo skarżącej do równego traktowania przez organy władzy publicznej oraz prawo do niedyskryminowania w życiu publicznym.

Uchwałą nr XXIII/282/2000 z 11 grudnia 2000 r. Rada Miejska Ciechocinka ustaliła dzienne stawki opłaty targowej. Wysokość opłaty została zróżnicowana w zależności od sposobu sprzedaży, rodzaju sprzedawanego towaru oraz miejsca sprzedaży. Skarżąca wraz z trzynastoma innymi osobami złożyła do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę na wskazaną uchwałę zarzucając jej niezgodność z prawem. Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 5 kwietnia 2002 r. oddalił skargę. W uzasadnieniu Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził m.in., że dokonuje kontroli przedmiotowej uchwały poprzez zbadanie jej zgodności z przepisami prawa i tylko w tym zakresie umocowany jest do jej oceny. Inne względy nie mogą być podstawą do stwierdzenia nieważności uchwały. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego uchwała Rady Miejskiej Ciechocinka jest zgodna z prawem, a w szczególności nie narusza art. 19 pkt 1 lit. a ustawy o podatkach i opłatach lokalnych oraz konstytucyjnej zasady równości.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

W myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji RP warunkiem dopuszczalności merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest wykazanie, iż organ władzy publicznej wydał na podstawie zakwestionowanego w skardze aktu normatywnego orzeczenie o konstytucyjnych wolnościach lub prawach skarżącej. Orzeczenie to musi posiadać charakter konkretnego i indywidualnego rozstrzygnięcia w przedmiocie praw lub wolności konstytucyjnych, których naruszenie uczyniono podstawą skargi konstytucyjnej.

Wskazany przez skarżącą wyrok NSA nie spełnia wszakże tego kryterium. W szczególności wyrok ten nie rozstrzyga o konkretnych obowiązkach skarżącej, nie nakłada na nią żadnych obowiązków, które godziłyby w przysługującą jej ochronę prawa do prowadzenia działalności gospodarczej z zachowaniem zasady równości. Przedmiotem tego wyroku jest natomiast generalny akt normatywny, jakim jest uchwała Rady Miejskiej w Ciechocinku.

Wskazany w skardze konstytucyjnej wyrok NSA został wydany w trybie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. Nr 16, poz. 95 ze zm.). Przewidziana w tym przepisie skarga inicjuje postępowanie w przedmiocie oceny legalności uchwał podejmowanych przez organy gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej (akty prawa miejscowego). Rozstrzygające tę kwestię wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego stanowią realizację konstytucyjnej kompetencji tego sądu do orzekania o zgodności uchwał organów samorządu terytorialnego z ustawami (art. 184 Konstytucji RP). Wyroki te nie mają wszakże charakteru indywidualnych rozstrzygnięć odnoszących się bezpośrednio do sfery praw lub wolności konkretnego podmiotu. Nie zawierają także ustalenia okoliczności stanu faktycznego, z których można by wnioskować o rzeczywistym naruszeniu indywidualnych praw lub wolności.

Skarga konstytucyjna jest specyficznym środkiem ochrony praw lub wolności, a jednym z zasadniczych warunków jej wniesienia jest konkretne naruszenie praw lub wolności konstytucyjnych, którego źródłem jest rozstrzygnięcie organu władzy publicznej, w sposób bezpośredni odnoszące się do sfery prawnej zindywidualizowanego podmiotu (por. postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 3 kwietnia 2001 r., sygn. Ts 33/01, OTK ZU nr 4/2001, poz. 117).

Ponieważ, ani uchwała Rady Miejskiej w Ciechocinku, ani wskazany przez skarżącą wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego nie spełnia cech ostatecznego orzeczenia o jej wolnościach lub prawach konstytucyjnych w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP, należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.