Zgodnie z art. 46 ust. 1 Konstytucji RP warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest wcześniejsze wyczerpanie
przez skarżącego przysługującej mu drogi prawnej, na której może żądać ochrony swoich praw lub wolności. Jak wynika z treści
pisma skierowanego do Trybunału Konstytucyjnego z 20 września 2002 r. skarżący nie złożył na decyzję Wojewody Pomorskiego
z 17 lipca 2002 r. (sygn. RR-GK III/AR/7730-12/02) skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego, mimo, iż ten środek przysługiwał
mu na mocy art. 16 oraz art. 33 i n. ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz. U. Nr 74, poz.
368 ze zm.). Rezygnując ze składania skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego skarżący nie wyczerpał tym samym przysługującej
mu drogi prawnej, co powoduje, iż nie został spełniony jeden z warunków dopuszczalności merytorycznego rozpoznania skargi
konstytucyjnej (por. postanowienia Trybunału Konstytucyjnego z: 4 lutego 1998 r., Ts 1/98, OTK ZU nr 2/1998, poz. 17; 21 stycznia
1998 r., Ts 27/97, OTK ZU nr 2/1998, poz. 19; 12 sierpnia 1998 r., Ts 62/98, OTK ZU nr 5/1998, poz. 7; 1 września 1998 r.,
Ts 97/98, OTK ZU nr 6/1998, poz. 10; 1 lipca 1999 r., Ts 64/99, OTK ZU nr 1/2000, poz. 10).