W myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji skargę konstytucyjną w sprawie zgodności aktu normatywnego z Konstytucją może wnieść każdy,
o ile sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o jego wolnościach lub prawach konstytucyjnych na podstawie
tego aktu normatywnego. Przepis ten wyraża zasadę bezpośredniości skargi konstytucyjnej, w myśl, której skargę może złożyć
osoba, której wolności lub prawa zostały naruszone, nie może zaś złożyć skargi osoba, która występuje w imieniu osób trzecich
i zarzuca naruszenie konstytucyjnych praw tych osób. W tym ostatnim przypadku skarga konstytucyjna jest niedopuszczalna. W
niniejszej sprawie Teresa Bochwic nie dochodziła ochrony swych konstytucyjnych praw, lecz praw osób wyżej wskazanych. W konsekwencji
wydane w sprawie orzeczenia nie dotyczyły wolności lub praw skarżącej, lecz praw osób trzecich, w których imieniu skarżąca
występowała. Tak więc, ani organy administracji, ani Naczelny Sąd Administracyjny nie orzekały o prawach skarżącej, co sprawia,
iż skarga konstytucyjna jest niedopuszczalna.
Należy podkreślić, że nawet gdyby spełniony był wymóg bezpośredniości skardze konstytucyjnej i tak nie można by nadać dalszego
biegu. Warunkiem nadania dalszego biegu skardze jest, bowiem wyczerpanie drogi prawnej, co wprost wynika z art. 46 ust. 1
ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Warunek ten oznacza, iż skarżący przed złożeniem skargi konstytucyjnej musi wykorzystać
w sposób prawem przewidziany wszystkie przysługujące mu środki prawne. W niniejszej sprawie warunek ten nie został spełniony,
gdyż nie wniesiono wpisu od skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego, co uniemożliwiło Sądowi jej merytoryczne rozpoznanie.