Odnosząc się do treści zażalenia Trybunał zauważa, iż wbrew twierdzeniom pełnomocnika skarżącego, art. 46 ust. 1 ustawy o
Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) wskazuje, iż skarga konstytucyjna może zostać wniesiona w ciągu trzech
miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. W świetle
tego przepisu nie jest możliwe przyjęcie twierdzenia, iż termin do wniesienia skargi konstytucyjnej przewidziany został jedynie
dla pełnomocnika skarżącego. Ten sposób interpretacji art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym prowadziłby do zniweczenia
przewidzianego w nim terminu do wniesienia skargi. W postępowaniu wstępnym przed Trybunałem Konstytucyjnym zainicjowanym wniesieniem
skargi konstytucyjnej może dojść do zawieszenia terminu do jej wniesienia. Przepis art. 48 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym
stanowi, iż w wypadku wystąpienia przez skarżącego do sądu z wnioskiem o ustanowienie pełnomocnika z urzędu celem wniesienia
skargi konstytucyjnej do czasu rozstrzygnięcia tego wniosku przez sąd nie biegnie termin przewidziany w art. 46 ust. 1 ustawy.
Zgodnie z dotychczasowym orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego w tym przedmiocie w wyżej wymienionym okresie termin do wniesienia
skargi konstytucyjnej ulega zawieszeniu (por. np. postanowienia Trybunału Konstytucyjnego: z 22 marca 1999 r., sygn. Ts 92/98, OTK ZU Nr 3/1999, poz. 46; z 4 lipca 2000 r., sygn. Ts 145/99, OTK ZU Nr 5/2000, poz. 160). Nawet jeśli należałoby przyjąć za uzasadnione okolicznościami sprawy dodatkowe zawieszenie
terminu w okresie w którym skarżący przebywał w klinice psychiatrycznej, wskutek czego nie miał możliwości podjęcia działań
zmierzających do terminowego wniesienia skargi, należy stwierdzić, iż w dniu zakończenia leczenia termin ten rozpoczął swój
bieg. Podejmowane przez skarżącego czynności, mające na celu ochronę jego praw w innym trybie niż skarga konstytucyjna nie
mają wpływu na dalsze zawieszenie terminu do jej wniesienia (por. postanowienie TK z 19 grudnia 2000 r., sygn. SK 19/00, OTK ZU Nr 8/2000, poz. 303). Należy więc stwierdzić, iż jedynie od woli skarżącego zależy jakiego rodzaju działania podejmie
i dlatego musi pogodzić się z faktem, iż zwlekając ze złożeniem wniosku o ustanowienie adwokata lub radcy prawnego z urzędu
celem sporządzenia skargi konstytucyjnej ponosi ryzyko, iż jego skarga, z uwagi na krótki termin, nie zostanie należycie przygotowana.
Należy jednak zauważyć, iż ograniczony do 7 dni termin do wniesienia skargi, nie umożliwia de facto jej skutecznego złożenia.
W tym stanie rzeczy, uznając postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 7 listopada 2001 r. o odmowie nadania skardze konstytucyjnej
dalszego biegu za w pełni uzasadnione, należało nie uwzględnić zażalenia wniesionego na to postanowienie.