W skardze konstytucyjnej z 19 czerwca 2001 r., podniesiono, że art. 23 ust. 1 pkt 2, art. 24 i art. 25 ustawy z dnia 14 grudnia
1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (tekst jednolity z 2001 r. Dz.U. Nr 6 poz. 56 ze zm.) jest niezgodny
z art. 18, art. 30, art. 31, art. 32 ust. 1 i 2, art. 38, art. 65, art. 67 ust. 2, art. 68 ust. 1 i ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej
Polskiej. Niezgodność ta polega na tym, że sposób rozdziału środków publicznych narusza zasadę sprawiedliwości społecznej,
jest też niezgodny z zasadą równości. W skardze konstytucyjnej nie wskazano żadnych orzeczeń wydanych względem skarżącej na
podstawie zaskarżonych przepisów ustawy. Nie wskazano też sposobu naruszenia konstytucyjnych wolności lub praw. W samej skardze
ani też w jej uzasadnieniu nie podniesiono w ogóle, iż jest ona wniesiona w imieniu Eweliny Nieplowicz. Dopiero w piśmie procesowym
z 28 sierpnia 2001 r. pełnomocnik skarżącej oświadczył, iż obok wymienionych w skardze Krzysztofa Klimka i Kazimiery Mygi,
skarga konstytucyjna jest również złożona w imieniu Eweliny Nieplowicz. W związku z powyższym skarżąca została wezwana zarządzeniem
sędziego Trybunału Konstytucyjnego do dokładnego wskazania sposobu naruszenia konstytucyjnych wolności lub praw, wskazania
rozstrzygnięcia stanowiącego ostateczne orzeczenie w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP, wskazanie rozstrzygnięć świadczących
o wyczerpaniu przez skarżącą drogi prawnej. W odpowiedzi na powyższe zarządzenie pełnomocnik skarżącej stwierdził jedynie,
że dalsze obowiązywanie zaskarżonych przepisów ustawy uniemożliwia zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych skarżącej.
W piśmie procesowym z 28 września 2001 r. nie wskazano natomiast żadnych orzeczeń wydanych w przedmiotowej sprawie.