W skardze konstytucyjnej z 21 maja 2009 r. skarżący reprezentowany przez pełnomocnika z urzędu zarzucił, że art. 42 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.; dalej: k.p.k.) jest niezgodny z art. 176 ust. 1 Konstytucji.

W uzasadnieniu treści zarzutu pełnomocnik wskazał, że w opinii skarżącego sądy nie przestrzegają prawa.

Postanowieniem z 24 marca 2009 r. Sąd Rejonowy w Elblągu – I Wydział Cywilny (sygn. akt I Co 629/09) ustanowił dla skarżącego adwokata z urzędu, celem sporządzenia skargi konstytucyjnej, bądź opinii o braku podstaw do jej wniesienia. Pismem z 29 kwietnia 2009 r. (nr U-263/09) Okręgowa Rada Adwokacka w Gdańsku wyznaczyła pełnomocnika w celu wykonania powyższego postanowienia. Ustanowiony w sprawie adwokat otrzymał przedmiotowe pismo 9 maja 2009 r.

W skardze nie podano opisu stanu faktycznego ani nie dołączono rozstrzygnięcia wydanego na podstawie zakwestionowanego przepisu.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji, każdy, czyje konstytucyjne wolności lub prawa zostały naruszone, ma prawo na zasadach określonych w ustawie wnieść skargę konstytucyjną w sprawie zgodności z Konstytucją ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o jego wolnościach lub prawach albo o jego obowiązkach określonych w Konstytucji. Precyzując zasady, na jakich dopuszczalne jest korzystanie z tego środka ochrony, ustawodawca nałożył na skarżącego szereg obowiązków, których wypełnienie stanowi warunek merytorycznego rozpoznania wniesionej skargi. Ich weryfikacja ma miejsce w ramach wstępnej kontroli skargi konstytucyjnej.

Zgodnie z art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) obowiązkiem skarżącego jest wskazanie, jakie konstytucyjne wolności lub prawa i w jaki sposób zostały naruszone. Jednocześnie, w świetle art. 46 ust. 2 w związku z art. 32 ustawy o TK skarga konstytucyjna powinna odpowiadać wymaganiom dotyczącym pism procesowych, a także zawierać w szczególności sformułowanie zarzutu niezgodności przepisu będącego przedmiotem wniesionej skargi z powołanymi w skardze wzorcami kontroli.

Wniesiona do Trybunału skarga konstytucyjna nie spełnia powyższych wymogów. Treść skargi jednoznacznie świadczy, że skarżący – pomimo, iż jako przedmiot kontroli wskazuje art. 42 k.p.k. – nie kwestionuje zgodności z Konstytucją tego przepisu ustawy. Istota przedstawionego jedynie ogólnikowo zarzutu sprowadza się do twierdzenia, że sądy nie przestrzegają prawa. Tak sformułowanej skardze konstytucyjnej, jako niespełniającej podstawowych przesłanek zawartych w art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz ustawie o TK, należało odmówić nadania dalszego biegu.

Mając powyższe na względzie należało orzec jak w sentencji.