1. Prezydent Rzeczypospolitej, na podstawie art. 122 ust. 3 Konstytucji, wniósł o zbadanie zgodności z Konstytucją ustawy z 23
listopada 2002 r. o zmianie ustawy o portach i przystaniach morskich (dalej: ustawa zakwestionowana). Ustawie tej zarzucił,
że art. l pkt 3 i art. l pkt 5 w części dotyczącej regulacji zawartej w art. l pkt 3 w związku z art. 6 są niezgodne z art.
2, art. 31 ust. 3 i art. 217 Konstytucji.
Zakwestionowana przez Prezydenta ustawa jest wynikiem prac legislacyjnych nad rządowym projektem ustawy, który wpłynął do
Sejmu 23 lipca 2002 r. (druk nr 768). Jak wynika z uzasadnienia projektu ustawy – co podkreślił w swoim wniosku wnioskodawca
– zasadniczym celem nowelizacji było wprowadzenie zmian w zakresie korzystania z infrastruktury portowej. Ustawodawca, w przypadku
gdy nie został jeszcze powołany podmiot zarządzający portem lub przystanią morską, rozdzielił powierzone do wykonywania przez
ten podmiot zadania pomiędzy dyrektora urzędu morskiego i gminę (art. l pkt 5 zakwestionowanej ustawy nadający nowe brzmienie
art. 25 ustawy z 20 grudnia 1996 r. o portach i przystaniach morskich; dalej: ustawa o portach i przystaniach morskich). Z
powyższą zmianą pozostaje w ścisłym związku nowelizacja art. 11 ustawy o portach i przystaniach morskich dokonana na mocy
art. l pkt 3 zakwestionowanej ustawy. Zgodnie z dotychczasowym brzmieniem art. 11 tej ustawy podmioty zarządzające portami
i przystaniami morskimi opłacają podatek od nieruchomości w wysokości 40% stawki ustalonej przez właściwe organy. Zmiana ustawy
dotycząca art. 11 polega na dodaniu do dotychczasowej treści tego przepisu nowego ust. 2, zgodnie z którym obowiązek podatkowy
z tytułu podatku od nieruchomości spoczywa – w przypadku nie powołania podmiotu zarządzającego portem lub przystanią – na
dyrektorze urzędu morskiego. Zgodnie z przepisem końcowym zawartym w art. 6, zakwestionowana ustawa w części objętej wnioskiem
ma wejść w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia.
Wnioskodawca przypomina, że przedstawiona wyżej zmiana regulacji, dotycząca podatku od nieruchomości znajdujących się w granicach
portów i przystani morskich, nie była jedyną ingerencją ustawodawcy w tę materię. Równolegle uchwalona i ogłoszona ustawa
z dnia 30 października 2002 r. o zmianie ustawy o podatkach i opłatach lokalnych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.
U. Nr 200, poz. 1683; dalej: ustawa podatkowa), w swym art. 7 uchyliła z dniem l stycznia 2003 r. przepis art. 11 ustawy o
portach i przystaniach morskich. Projekt ustawy podatkowej, na mocy której uchylony został ten przepis wpłynął do Sejmu 20
sierpnia 2002 r. (druk nr 828). Jak wskazano w uzasadnieniu projektu tej ustawy, eliminacja ulgi dla podmiotów zarządzających
portami wiąże się z wprowadzeniem, w szerszym niż poprzednio zakresie, zwolnień dla infrastruktury portów i przystani morskich.
Wnioskodawca stwierdza, że podpisanie zakwestionowanej ustawy oznaczałoby akceptację wprowadzenia zmiany w przepisie ustawowym,
który już nie obowiązuje. Co ważniejsze, oznaczałoby akceptację sytuacji, w której na mocy jednej z uchwalonych przez Sejm
ustaw zniesiona została ulga w zakresie podatku od nieruchomości dotycząca nieruchomości znajdujących się w granicach portów
i przystani morskich, druga zaś z ustaw – późniejsza – w art. 11 ust. 1 ulgę taką utrzymywałaby, precyzując przy tym dodatkowo,
w art. 11 ust. 2, na jakim podmiocie spoczywa obowiązek podatkowy w zakresie podatku od nieruchomości portowych. Takiej sprzeczności
między ustawami nie można – zdaniem wnioskodawcy – usunąć posługując się dopuszczalnymi regułami wykładni prawa. Decyduje
o tym okoliczność zniesienia z dniem l stycznia 2003 r. wskazanej wyżej ulgi podatkowej. Ulga taka mogłaby ewentualnie zostać
przywrócona, jeżeli wolę taką wyraziłby ustawodawca, w przyszłości. Nie może być ona jednak po l stycznia 2003 r. traktowana
przez ustawodawcę jako nadal istniejąca.
W przekonaniu wnioskodawcy jedną z najważniejszych zasad wyprowadzonych z klauzuli demokratycznego państwa prawnego jest zasada
przyzwoitej legislacji i zasada zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa. Zasadniczą cechą prawa podatkowego
musi być dokładne, nie budzące wątpliwości określenie przez ustawę zakresu obowiązku podatkowego. Tworzenie przez prawodawcę
norm wewnętrznie sprzecznych, zawartych w ustawach uchwalonych praktycznie w tym samym czasie, których termin wejścia w życie
nakłada się na siebie, podważa zaufanie obywatela do pewności stanowionego przez państwo prawa. Taki sposób tworzenia prawa
narusza także wynikający z art. 2 oraz z art. 31 ust. 3 Konstytucji nakaz tworzenia prawa spełniającego wymóg dostatecznej
określoności.
Wprowadzenie przez ustawodawcę zakwestionowanej regulacji podatkowej stanowi także zdaniem wnioskodawcy naruszenie art. 217
Konstytucji, który narzuca ustawodawcy zwykłemu tryb regulowania kwestii podatkowych. Ustawy powinny rozstrzygać przynajmniej,
kto powinien płacić podatek (podmiot), jakie zjawiska życia społecznego i gospodarczego podlegają opodatkowaniu (przedmiot)
oraz w jakiej wysokości podatek powinien być płacony. Wejście w życie zakwestionowanej ustawy uniemożliwiłoby – zdaniem wnioskodawcy
– ustalenie wysokości podatku od nieruchomości w portach i przystaniach morskich. Tym samym naruszony byłby jeden z określonych
w art. 217 Konstytucji wymogów, które spełniać musi ustawa podatkowa.
2. Pismem z 11 lutego 2003 r. stanowisko przedstawił Prokurator Generalny.
Wniósł on o stwierdzenie, że art. l pkt 3 i art. l pkt 5, w części dotyczącej regulacji zawartej w art. l pkt 3, w związku
z art. 6 zakwestionowanej ustawy są zgodne z art. 2, art. 31 ust. 3 i art. 217 Konstytucji.
Prokurator Generalny przypomniał, że wysokość stawek podatku od nieruchomości – również położonych w granicach portów – ustala,
zgodnie z zasadami określonymi ustawą, właściwa rada gminy. Jednakże wysokość podatku od nieruchomości położonych w granicach
portów i przystani morskich, stosownie do art. 11 ustawy o portach i przystaniach morskich, stanowiła 40% stawki ustalonej
przez radę gminy. Obowiązek zapłaty podatku w tak ustalonej wysokości ciążył do 31 grudnia 2002 r. zarówno na zarządzających
portami mającymi podstawowe znaczenie dla gospodarki narodowej (art. 11 ustawy), jak i na zarządzających portami nie mającymi
takiego znaczenia (art. 25 ustawy).
Prokurator Generalny przedstawił pogląd, że z dniem l stycznia 2002 r. weszła w życie ustawa z dnia 6 września 2001 r. o zmianie
ustawy o portach i przystaniach morskich oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 111, poz. 1197). Ustawą tą od podatku
od nieruchomości zwolnione zostały w całości budowle infrastruktury portowej, budowle zapewniające dostęp do portów i przystani
morskich oraz zajęte pod nie grunty (art. 2 ustawy, nowelizujący art. 7 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych poprzez dodanie
do tego artykułu w ust. l pkt 4a). Kolejną ustawą nowelizującą ustawę o podatkach i opłatach lokalnych była wyżej wymieniona
ustawa podatkowa z 30 października 2002 r., która nadała art. 7 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych nowe brzmienie, jednakże
zachowane zostało dotychczasowe przedmiotowe zwolnienie od podatku od nieruchomości budowli infrastruktury portowej oraz gruntów
zajętych pod te budowle, znajdujących się w granicach portów i przystani morskich (art. 7 ust. l pkt 2 ustawy o podatkach
i opłatach lokalnych). Ustawa ta, utrzymując rozszerzony od l stycznia 2002 r. przedmiotowy zakres zwolnienia od podatku,
zniosła równocześnie ulgę podatkową, przewidzianą w art. 11 ustawy o portach i przystaniach morskich. Stosownie bowiem do
art. 7 ustawy podatkowej, z dniem wejścia w życie ustawy, tj. z dniem l stycznia 2003 r., przepis art. 11 ustawy o portach
i przystaniach morskich został uchylony. W konsekwencji, wobec zniesienia ulgi podatkowej, od l stycznia 2003 r. wysokość
podatku od nieruchomości położonych w granicach portów i przystani morskich ustala się zgodnie z przepisami ustawy o podatkach
i opłatach lokalnych, a zatem wg stawki ustalonej przez właściwą radę gminy.
W dniu 23 listopada 2002 r. Sejm uchwalił zakwestionowaną ustawę o zmianie ustawy o portach i przystaniach morskich. Przepisy
tej ustawy, tj. art. l pkt 3 (nowelizujący art. 11) i art. l pkt 5 (nowelizujący art. 25), stosownie do art. 6, wejdą w życie
po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia ustawy w Dzienniku Ustaw. W myśl zdania wstępnego art. l pkt 3 tej ustawy otrzymał brzmienie:
„dotychczasowe brzmienie art. 11 oznacza się jako ust. l i dodaje ust. 2 w brzmieniu...”. Tymczasem przepis art. 11 ustawy
o portach i przystaniach morskich – jak wywodzi Prokurator Generalny – z dniem l stycznia 2003 r. został uchylony. Zatem z
tym dniem oznaczenie „Art. 11” pozbawione zostało dotychczasowej treści, tj. brzmienia obowiązującego do 31 grudnia 2002 r.,
a jako „Art. 11” oznaczone jest, zdaniem Prokuratora Generalnego, brzmienie przepisu wyeliminowanego z dniem l stycznia 2003
r. z porządku prawnego. Oznaczenie to pozostawione zostało, stosownie do zasad techniki prawodawczej, dla zachowania oznaczeń
przepisów pierwotnego tekstu ustawy, mającego na celu ułatwienie zainteresowanym podmiotom ustalenie stanu prawnego, obowiązującego
w konkretnym okresie, a także na potrzeby przyszłego tekstu jednolitego.
Prokurator Generalny wyraził wątpliwości, czy wejście w życie przepisu art. l pkt 3 zakwestionowanej ustawy, zmieniającego
oznaczenie przepisu już wyeliminowanego z porządku prawnego i dodającego, w ramach tej samej podstawowej jednostki redakcyjnej
ustawy, przepis oznaczony jako art. 1 ust. 3 oraz przepis art. l pkt 5 ustawy, skutkować będzie niemożnością ustalenia przez
podatników i przez właściwe organy wysokości należnego podatku od nieruchomości. Zakwestionowany przepis art. l pkt 3 z dniem
wejścia w życie wprowadza zmianę oznaczenia przepisu, który w porządku prawnym od l stycznia 2003 r. nie istnieje. Zmiana
oznaczenia przepisu, który nie będzie obowiązywał w dniu wejścia w życie ustawy nowelizującej, może oczywiście nasuwać wątpliwości
co do poprawności zastosowanej techniki prawodawczej. Samo oznaczenie przepisu (artykuł bądź ustęp) i jego numeru nie zawiera
treści normatywnych, a zmiana oznaczenia przepisu bądź numeru nie zmienia jego brzmienia. Użyty w art. l pkt 3 ustawy zakwestionowanej
zwrot „dotychczasowe brzmienie art. 11 oznacza się jako ust. 1”, wobec braku w dniu wejścia w życie tej ustawy brzmienia art.
11 – zdaniem Prokuratora Generalnego, zmieni jedynie „pozostawione” oznaczenie przepisu nieistniejącego już w porządku prawnym.
Przedmiot opodatkowania oraz maksymalna wysokość stawki podatku, zasady jej ustalania oraz organ właściwy do ustalenia jej
wysokości uregulowane są w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych.
Dodany zakwestionowaną ustawą ustęp drugi w art. 11, określający, iż na dyrektorze urzędu morskiego, w przypadku niepowołania
– w trybie art. 23 ustawy – podmiotu zarządzającego portem lub przystanią morską, spoczywa obowiązek podatkowy w zakresie
podatku od nieruchomości, nie określa zasad ustalania wysokości podatku. Nie pozostaje w związku z uchyloną normą przepisu
art. 11, ustalającą ulgę podatkową. Przepisy te zawierają odmienne treści i – niezależnie od „istnienia” przed dniem l stycznia
2003 r. przepisu art. 11 ustawy – jej ustęp 2 może mieć samodzielny byt prawny.
Nasuwać może wątpliwości – zdaniem Prokuratora Generalnego – prawidłowość zastosowanej techniki prawodawczej przez umieszczenie
przez ustawodawcę przepisu art. 11 ust. 2 w rozdziale 3 – zarządzanie portami morskimi o podstawowym znaczeniu dla gospodarki
narodowej, skoro regulacja w nim zawarta dotyczy portów, które znaczenia takiego nie mają, i przystani morskich. Umiejscowienie
tego przepisu w rozdziale 3 ustawy nie powoduje jednak niemożności prawidłowego odczytania przez adresatów nałożonego na nich
obowiązku. Przepis ten bowiem, poprzez zawarte w nim odesłanie do art. 23 ust. l ustawy, nakłada wyraźnie obowiązek także
na dyrektora urzędu morskiego portu nie mającego podstawowego znaczenia dla gospodarki narodowej lub przystani, w których
nie powołano podmiotu zarządzającego.
Art. 25 ustawy o portach i przystaniach morskich, w brzmieniu nadanym przez art. l pkt 5 zakwestionowanej ustawy, nie pozostaje
w związku z uchyloną normą art. 11 ustawy o portach i przystaniach morskich. Przepis ten, zaliczając do zadań dyrektora urzędu
morskiego wykonywanie obowiązku w zakresie zapłaty podatku od nieruchomości w przypadku niepowołania, w trybie art. 23 ust.
l, podmiotu zarządzającego, powtarza treść art. 11 ust. 2 nadaną art. l pkt 3 zakwestionowanej ustawy i również może mieć
samodzielny byt, niezależny od uchylonego pierwotnego brzmienia przepisu art. 11 ustawy o portach i przystaniach morskich.
Konkludując Prokurator Generalny nie podziela wyrażonego we wniosku poglądu, iż zakwestionowaną ustawą ustawodawca wprowadził
regulację powodującą, iż w tym samym czasie w dwóch obowiązujących ustawach ta sama materia uregulowana została w odmienny
sposób. Wyraźna derogacja z dniem l stycznia 2003 r. art. 11 ustawy o portach i przystaniach morskich powoduje, iż od tego
dnia ulga podatkowa nie przysługuje, tym samym wysokość podatku powinna być ustalana według 100-procentowej stawki. Przepisy
art. l pkt 3 i art. l pkt 5 w związku z art. 6 zakwestionowanej ustawy nasuwają wprawdzie wg Prokuratora Generalnego wątpliwości,
co do spełnienia formalnych wymagań, określonych w rozporządzeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie
zasad techniki prawodawczej (Dz. U. Nr 100, poz. 908). Mankamenty te jednakże nie powodują wskazanych przez Wnioskodawcę skutków,
brak jest podstaw do uznania, że została naruszona zasada poprawnej legislacji w stopniu uzasadniającym zarzut niekonstytucyjności
zakwestionowanych przepisów oraz że przepisy te nie spełniają wymagania określoności. Prokurator Generalny nie podziela też
poglądu, że regulacja zawarta w art. l pkt 3 i pkt 5 zakwestionowanej ustawy jest niezgodna z art. 217 Konstytucji, gdyż uniemożliwiłaby
ustalenia wysokości podatku od nieruchomości w portach i przystaniach morskich. Wysokość podatku od l stycznia 2003 r., wobec
zniesienia ulgi podatkowej, ustala się zgodnie z przepisami ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, a zakwestionowane regulacje
nie pozostają w związku z regulacjami dotyczącymi ustalania wysokości podatku.
3. Marszałek Sejmu w piśmie z 14 lipca 2003 r. zwrócił się do Trybunału Konstytucyjnego o uznanie konstytucyjności zaskarżonych
przepisów. Stanowisko swoje oparł na następujących argumentach.
Wysokość stawek podatku od nieruchomości również położonych w granicach portów ustala właściwa rada gminy. Jednakże wysokość
podatku od nieruchomości położonych w granicach portów i przystani morskich, stosownie do art. 11 ustawy o portach i przystaniach
morskich, stanowiła 40% stawki ustalonej przez radę gminy. Obowiązek zapłaty podatku w tak ustalonej wysokości ciążył zarówno
na zarządzających portami mającymi podstawowe znaczenie dla gospodarki narodowej (art. 11 ustawy), jak i na zarządzających
portami nie mającymi takiego znaczenia (art. 25 ustawy). Ustawa z 30 października 2002 r. zniosła ulgę podatkową, przewidzianą
w art. 11 ustawy o portach i przystaniach morskich i od l stycznia 2003 r. wysokość podatku od nieruchomości położonych w
granicach portów i przystani morskich ustala się zgodnie z przepisami ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, a zatem wg
100% stawki.
Wątpliwości do poprawności zastosowanej techniki prawodawczej może budzić to, że przepis art. 1 pkt 3 z dniem wejścia w życie
wprowadzi zmianę w art. 11, który w porządku prawnym od 1 stycznia 2003 r. nie istnieje. Zauważyć jednak należy, że zwrot
użyty w art. 1 pkt 3 ustawy z 23 listopada 2002 r. „dotychczasowe brzmienie art. 11 oznacza się jako ust. 1” – wobec „braku”
brzmienia art. 11 – zmieni jedynie „pozostawione” oznaczenie przepisu nieistniejącego już w porządku prawnym.
Przepis art. 11 ustawy o portach i przystaniach morskich przyznawał tylko ulgę podatkową podmiotom zobowiązanym do opłacenia
podatku. Przedmiot opodatkowania i wysokość stawki podatkowej określa ustawa o podatku i opłatach lokalnych. Nowy ust. 2 określający,
iż na dyrektorze urzędu morskiego, w przypadku niepowołania podmiotu zarządzającego portem lub przystanią morską, spoczywa
obowiązek podatkowy nie pozostaje w związku z dotychczasową treścią art. 11. Przepisy te zawierają odmienne treści.
Również art. 25 ustawy o portach i przystaniach morskich, w brzmieniu nadanym przez art. l pkt 5 ustawy z 23 listopada 2002
r., nie pozostaje w związku z uchyloną normą art. 11 ustawy o portach i przystaniach morskich. Przepis ten, zaliczając do
zadań dyrektora urzędu morskiego wykonywanie obowiązku zapłaty podatku od nieruchomości w przypadku niepowołania podmiotu
zarządzającego, w zaskarżonym zakresie, w zasadzie, powtarza treść art. 11 ust. 2 i również może mieć samodzielny byt, niezależny
od uchylonego przepisu art. 11 ustawy o portach i przystaniach morskich.
Przepisy art. l pkt 3 i art. l pkt 5 w związku z art. 6 ustawy z 23 listopada 2002 r. o zmianie ustawy o portach i przystaniach
morskich nasuwają przedstawione wątpliwości, co do spełnienia formalnych wymagań określonych w zasadach techniki prawodawczej.
Należy jednak zauważyć, że prace legislacyjne nad tymi ustawami trwały równolegle i nie można było jednoznacznie przesądzić
ich wyniku. Ustawy te zostały uchwalone w nieodległym czasie i ich dzień wejścia w życie jest zbliżony, co jednak nie powoduje
wskazanych przez wnioskodawcę skutków. Brak więc podstaw do uznania, że została naruszona zasada poprawnej legislacji.
Marszałek Sejmu odrzucił również pogląd, że regulacja zawarta w art. l pkt 3 i pkt 5 jest niezgodna z art. 217 Konstytucji,
gdyż uniemożliwiłaby ustalenie wysokości podatku od nieruchomości. Wysokość podatku od 1 stycznia 2003 r., wobec zniesienia
ulgi podatkowej, ustala się zgodnie z przepisami ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, a zakwestionowane regulacje nie
pozostają w związku z regulacjami dotyczącymi ustalania wysokości podatku.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
1. Istota problemu konstytucyjnego na tle przedstawionego w trybie kontroli prewencyjnej wniosku dotyczy niezgodności w regulacjach
dwu ustaw, nad którymi prace legislacyjne toczyły się w Sejmie równolegle, a których uchwalenie doprowadziło do takiej sprzeczności
między regulacjami tej samej materii w obydwu ustawach, której nie można usunąć posługując się dopuszczalnymi regułami wykładni
prawa. Konsekwencją tej niezgodności jest, zdaniem wnioskodawcy, naruszenie wymogu należytej określoności prawa, podważenie
zaufania obywateli do państwa i prawa oraz naruszenie wymogów prawidłowej regulacji materii podatkowej (art. 2, art. 31 ust.
3 i art. 217 Konstytucji).
Problem konstytucyjny pojawił się w konsekwencji jednoczesnego i niezsynchronizowanego ze sobą nowelizowania ustawy o portach
i przystaniach morskich w zakwestionowanej ustawie oraz w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych. W momencie przedstawienia
do podpisu zakwestionowanej ustawy Prezydentowi, art. 11 ustawy o portach i przystaniach morskich (który został uchylony przez
art. 7 ustawy o zmianie ustawy o podatkach i opłatach lokalnych) miał strukturę jednolitą (bez ustępów) i w swej treści zawierał
regulację ulgi w podatku od nieruchomości. W okresie, w którym Prezydentowi przysługiwał czas do podpisu tej ustawy, wchodziła
w życie wcześniejsza regulacja ustawy podatkowej, znosząca wspomnianą ulgę i uchylająca art. 11 ustawy o przystaniach i portach
morskich. W dacie uchwalenia zaskarżonej ustawy przepis ten pozostawał wprawdzie jeszcze w mocy, ale należało liczyć się z
jego uchyleniem. Zarzuty wnioskodawcy nie dotyczą treści art. 11 w jego dotychczasowym brzmieniu, ani treści dodanego do niego
ust. 2. Wnioskodawca zwraca natomiast uwagę, że sformułowanie art. 1 pkt 3 zakwestionowanej ustawy w jego części początkowej,
a zwłaszcza słowa: „dotychczasowe brzmienie oznacza się jako ust. 1” może być rozumiane w ten sposób, że wbrew treści art.
7 ustawy o zmianie ustawy o podatkach i opłatach lokalnych dotychczasowa treść art. 11 ustawy o portach i przystaniach morskich
nadal pozostaje w mocy.
Art. 1 pkt 3 zakwestionowanej ustawy odnosi się do art. 11 ustawy o portach i przystaniach morskich. Przewiduje on, że – po
pierwsze – „dotychczasowe brzmienie” tego przepisu „oznacza się jako ust. 1”, po drugie – „dodaje się ust. 2 w brzmieniu:
2. W przypadku niepowołania podmiotu zarządzającego portem lub przystanią morską w trybie art. 23 ust. 1 obowiązek podatkowy
w zakresie podatku od nieruchomości spoczywa na dyrektorze właściwego urzędu morskiego”. Jeżeli chodzi o art. 1 pkt 5 zakwestionowanej
ustawy, to donosi się on do art. 25 ustawy o portach i przystaniach morskich, który to przepis zawiera w ust. 1 pkt 1 odesłanie
m.in. do art. 11 tej ustawy. Został on zakwestionowany tylko w zakresie tego odesłania. Z kolei art. 6 zaskarżonej ustawy
określa datę wejścia w życie tej ustawy. Przepis ten został zaskarżony jedynie w związku z dwoma pierwszymi przepisami.
Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego nie zachodzi integralny związek między normą wyrażoną w pierwotnym brzmieniu art. 11 i normą
wyrażoną w nowym ust. 2. Obie normy dotyczą jednak problematyki podatkowej, a więc dziedziny, w której przestrzeganie nakazu
dostatecznej określoności stanowionego prawa ma szczególną doniosłość. Z tego powodu przed szczegółową analizą powołanych
przez Prezydenta przepisów i wzorców konstytucyjnych konieczne jest ustalenie zakresu i zasad opodatkowania podatkiem od nieruchomości
budynków, budowli i gruntów na terenie portów i przystani morskich na tle wprowadzonych od 1 stycznia 2003 r. nowych unormowań.
2. Podatek od nieruchomości należy do podatków lokalnych i zasila budżety gmin, na terenie których położone są podlegające
opodatkowaniu nieruchomości lub obiekty budowlane. Uregulowania prawne w zakresie tego podatku zawiera obecnie, wielokrotnie
nowelizowana, ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 84 ze zm.).
System opodatkowania nieruchomości związany jest z odpowiednim wykorzystywaniem nieruchomości. Na system opodatkowania nieruchomości
składają się trzy podatki, których przedmiotem jest władanie rzeczą, a mianowicie podatek od nieruchomości, podatek rolny
i podatek leśny. Aktualnie obowiązujący system opodatkowania nieruchomości powstał w drodze jego dostosowywania do zmieniających
się warunków społeczno gospodarczych. Jest typowym systemem historycznym, który kształtował się stopniowo, w drodze ciągłych
zmian konstrukcji tworzących go podatków, ostatnio wprowadzonych ustawą z dnia 30 października 2002 r. (Dz. U. Nr 200, poz.
1683).
Przedmiot podatku od nieruchomości określony został w art. 2 ust. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Zgodnie z tym
przepisem „opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają następujące nieruchomości lub obiekty budowlane: grunty, budynki
lub ich części oraz budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej”.
Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1 ustawy obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości ciąży na osobach fizycznych, osobach
prawnych, jednostkach organizacyjnych, w tym spółkach nie posiadających osobowości prawnej, które są: właścicielami nieruchomości
lub obiektów budowlanych, posiadaczami samoistnymi nieruchomości lub obiektów budowlanych lub użytkownikami wieczystymi gruntów.
Ex definitione obowiązek podatkowy w zakresie podatku od nieruchomości nie obciąża Skarbu Państwa oraz, na mocy przepisu art. 2 ust. 1 pkt
3 ustawy, nieruchomości lub ich części zajętych na potrzeby organów jednostek samorządu terytorialnego, w tym urzędów gmin,
starostw powiatowych i urzędów marszałkowskich. Ten ostatni przepis nie ma zastosowania do innych samorządowych jednostek
organizacyjnych, a więc zakładów użyteczności publicznej, służb, inspekcji i straży.
Ustawa podatkowa wprowadza tu istotny wyjątek, stanowiąc w art. 3 ust. 1 pkt 4, że podatnikami podatku od nieruchomości są
również osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne, w tym spółki nie mające osobowości prawnej, będące posiadaczami
nieruchomości lub ich części albo obiektów budowlanych lub ich części, stanowiących własność Skarbu Państwa lub jednostki
samorządu terytorialnego, jeżeli posiadanie wynika z umowy zawartej z właścicielem, Agencją Własności Rolnej Skarbu Państwa
lub z innego tytułu prawnego, z wyjątkiem posiadania przez osoby fizyczne lokali mieszkalnych nie stanowiących odrębnych nieruchomości
lub jest bez tytułu prawnego. Obowiązek podatkowy dotyczy również przedmiotów opodatkowania wchodzących w skład Zasobu Własności
Rolnej Skarbu Państwa lub będących w zarządzie Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe i ciąży odpowiednio na jednostkach
organizacyjnych tych podmiotów, faktycznie władających nieruchomościami lub obiektami budowlanymi (art. 3 ust. 2 ustawy).
Ustawa o podatkach i opłatach lokalnych przewiduje katalog zwolnień od podatku od nieruchomości. Wśród zwolnień ustawodawca
wymienia m.in. grunty pod wodami płynącymi i kanałami żeglownymi, za wyjątkiem jezior oraz gruntów zajętych na zbiorniki wodne
retencyjne lub elektrowni wodnych (art. 2 ust. 3 ustawy) i – istotne w rozpatrywanej sprawie – budowle infrastruktury portowej,
budowle infrastruktury zapewniającej dostęp do portów i przystani morskich oraz zajęte pod nie grunty (art. 7 ust. 1 pkt 2
ustawy).
W wyniku nowelizacji ustawy podatkowej z 30 października 2002 r. wprowadzono do jej tekstu większość zwolnień podmiotowych
uregulowanych dotychczas w odrębnych ustawach. W ten sposób katalog zwolnień zawartych w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych
został poszerzony i uporządkowany, a jednocześnie zapewnił większą przejrzystość przepisów przez eliminację przepisów dotyczących
opodatkowania nieruchomości w następujących ustawach: ustawie z 6 maja 1981 r. o pracowniczych ogrodach działkowych, ustawie
z 25 lipca 1985 r. o jednostkach badawczo-rozwojowych, ustawie z 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym, ustawie z 7 września
1991 r. o systemie oświaty, ustawie z 10 czerwca 1994 r. o zagospodarowaniu nieruchomości Skarbu Państwa przejętych od wojsk
Federacji Rosyjskiej, ustawie z 20 grudnia 1996 r. o portach i przystaniach morskich oraz ustawie z 27 sierpnia 1997 r. o
rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych. Przepisy te, zgodnie z zasadami poprawnej legislacji,
powinny były znaleźć miejsce – i znalazły je – w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych, w jej rozdziale 2, dotyczącym podatku
od nieruchomości.
W postępowaniu podatkowym mającym na celu ustalenie i pobór należności podatkowych z tytułu podatku od nieruchomości wyróżnia
się dwie techniki postępowania – wymiar podatkowy dokonywany przez organ podatkowy oraz samoobliczanie podatkowe. Pierwszy
rodzaj techniki postępowania stosuje się wobec podatników będących osobami fizycznymi. Natomiast w stosunku do podatników
będących osobami prawnymi lub jednostkami organizacyjnymi nie mającymi osobowości prawnej ma zastosowanie technika samoobliczania
podatkowego. Powstanie obowiązku podatkowego nie jest tożsame z powstaniem zobowiązania podatkowego danej osoby do zapłaty
na rzecz gminy określonej kwoty.
Zgodnie z art. 6 ust. 9 ustawy osoby prawne, jednostki organizacyjne oraz jednostki nie mające osobowości prawnej, jednostki
organizacyjne Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa i jednostki organizacyjne Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe
(a także powołane w trybie art. 13 i 23 ustawy o portach i przystaniach morskich spółki zarządzające portami i przystaniami
morskimi) są zobowiązane:
1) składać, w terminie do 15 stycznia, organowi podatkowemu właściwemu ze względu na miejsce położenia przedmiotów opodatkowania,
deklaracje na podatek od nieruchomości na dany rok podatkowy, sporządzone na formularzu według ustalonego wzoru, a jeżeli
obowiązek podatkowy powstał po tym dniu – w terminie 14 dni od dnia zaistnienia okoliczności uzasadniających powstanie tego
obowiązku,
2) odpowiednio skorygować deklaracje w razie zaistnienia zdarzenia, o którym mowa w ust. 3, w terminie 14 dni od dnia zaistnienia
tego zdarzenia,
3) wpłacać obliczony w deklaracji podatek od nieruchomości – bez wezwania – na rachunek budżetu właściwej gminy, w ratach
proporcjonalnych do czasu trwania obowiązku podatkowego, w terminie do dnia 15 każdego miesiąca.
W deklaracjach i informacjach powinny się znajdować dane dotyczące podmiotu i przedmiotu opodatkowania, niezbędne do wymiaru
i poboru podatku. W deklaracjach i informacjach zgodnie z art. 6 ust. 10 powinny być też wykazane nieruchomości i obiekty
budowlane zwolnione od podatku. Podatnik musi więc zgłaszać wszystkie grunty, budynki i budowle objęte obowiązkiem podatkowym,
w tym również korzystające ze zwolnienia.
Ustawodawca unormował ustawowo wysokości i zasady stosowania stawek podatku od nieruchomości, zaś wysokość stawek konkretyzuje
corocznie rada gminy. Uchwały rady gminy w sprawach podatkowych, jako prawo miejscowe, podlegają publikacji w dzienniku urzędowym
wojewody i wchodzą w życie 14 dni po ich ogłoszeniu.
3. Zgodnie z brzmieniem art. 11 ustawy o portach i przystaniach morskich przed nowelizacją podmioty zarządzające portami i przystaniami
morskimi opłacały podatek od nieruchomości tylko w wysokości 40% stawki ustalonej przez właściwe organy gmin. Ustawa z dnia
30 października 2002 r. o zmianie ustawy o podatkach i opłatach lokalnych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr
200, poz. 1683, oznaczony datą 30 listopada 2002 r.), na mocy jej art. 7, uchyliła przepis art. 11 ustawy o portach i przystaniach
morskich. Przepis ten wchodził w życie z dniem 1 stycznia 2003 r. Natomiast 24 dni po uchwaleniu tej ustawy Sejm 23 listopada
2002 r. uchwalił ustawę o zmianie ustawy o portach i przystaniach morskich. Przepis art. 1 pkt 3 zdanie początkowe tej ustawy
stanowi: „dotychczasowe brzmienie art. 11 oznacza się jako ust. 1 i dodaje się ust. 2” i może być rozumiany jako utrzymujący
w mocy art. 11 ustawy o portach i przystaniach morskich, jeszcze w momencie uchwalania tejże ustawy obowiązujący.
Gdyby przepis art. 1 pkt 3 zakwestionowanej ustawy wszedł w życie, dopuszczalna byłaby teza, iż wprowadził zmianę przepisu,
który od 1 stycznia 2003 r. utracił moc obowiązującą. Zmiana przepisu, który nie obowiązywałby w dniu wejścia w życie ustawy
nowelizującej, musi oczywiście nasuwać wątpliwości co do poprawności zastosowanej techniki prawodawczej i skutków prawnych
zaskarżonej regulacji. Stwarza ona stan wywołujący niejasność wykładni i jej wyników, które powinny być zgodne z ogólnymi
regułami określoności prawa, szczególnie silnie akcentowanymi w odniesieniu do ustaw podatkowych, których regulacje muszą
być precyzyjne i nie budzące zasadniczych wątpliwości.
Trybunał Konstytucyjny nie może zgodzić się wobec tego z twierdzeniami Marszałka Sejmu i Prokuratora Generalnego, że zwrot
użyty w art. 1 pkt 3 zakwestionowanej ustawy „dotychczasowe brzmienie art. 11 oznacza się jako ust. 1” – wobec „braku” w dniu
wejścia w życie znowelizowanej ustawy „brzmienia” art. 11 – zmieni jedynie „pozostawione brzmienie przepisu nieistniejącego
w porządku prawnym” oraz z tezą Prokuratora Generalnego, że samo oznaczenie przepisu (artykuł bądź ustęp) i jego numer nie
zawiera treści normatywnych. W przedmiotowej sprawie zmiana oznaczenia przepisu nie dotyczy tylko jego numeru, ale dotyczy
expressis verbis „dotychczasowego brzmienia art. 11” obowiązującego w dniu uchwalenia ustawy z 23 listopada 2002 r., a więc przed utratą mocy
obowiązującej nowelizowanego przepisu, co nastąpiło z dniem 1 stycznia 2003 r.
Rozważając wykładnię kwestionowanego przepisu (w tej części), jako możliwej formy nowelizacji i „przywrócenia do życia” uchylonego
wcześniej przepisu przed terminem wygaśnięcia jego mocy trafnie podnosi wnioskodawca, że uwzględniając zakres swobody ustawodawcy
w sferze tworzenia prawa podatkowego ulga taka może zostać przywrócona w przyszłości, jeżeli taką wolę ustawodawca wyrazi.
Ulga taka nie może być jednak po dniu 1 stycznia 2003 r. traktowana przez ustawodawcę jako nadal istniejąca. A tak można interpretować
według wnioskodawcy zaskarżoną regulację.
Trybunał Konstytucyjny w orzeczeniu z 8 listopada 1994 r. (sygn. P. 1/94, OTK w 1994 r., t. II, poz. 37) zwrócił uwagę, że
pojęcie „derogacji” rozumiane jest w nauce prawa jako pozbawienie normy prawnej przysługującej jej dotychczas mocy obowiązującej
przez inną normę. Derogacja może nastąpić albo w sposób wyraźny – za pomocą tzw. klauzuli derogacyjnej stwierdzającej uchylenie
określonego przepisu, albo w sposób dorozumiany – lege posteriori – przez wejście w życie nowego przepisu, odmiennie regulującego tę samą kwestię. Trybunał Konstytucyjny zauważył wówczas, że
w literaturze łączy się regułę derogacyjną z domniemaniem racjonalności prakseologicznej „prawodawcy” przyjmując, że jeżeli
ustawodawca później ustanowił normę niezgodną z normą ustanowioną poprzednio, to widocznie „chciał” zmienić tę normę.
Trybunał Konstytucyjny uważa, że fakt, iż obie ustawy (z 30 października 2002 r. uchylająca art. 11 ustawy o portach i przystaniach
morskich i ustawa z 23 listopada 2002 r. wprowadzająca ustęp 1 i 2 do art. 11 tej ustawy) uchwalane były w nieodległym czasie,
nie może usprawiedliwiać naruszenia wymagań określonych obecnie w rozporządzeniu Prezesa Rady Ministrów z 20 czerwca 2002
r. w sprawie zasad techniki prawodawczej. Nie podziela też poglądu, że wskazana przez wnioskodawcę wadliwość regulacji art.
1 pkt 3 zdanie wstępne ustawy nowelizacyjnej nie powoduje wywiedzionych przez wnioskodawcę skutków i że brak jest w tej części
podstaw do uznania, że została naruszona zasada poprawnej legislacji w stopniu uzasadniającym zarzut niekonstytucyjności zakwestionowanych
przepisów oraz że przepisy te spełniają wymagania dostatecznej określoności.
Zasada poprawnej legislacji, stanowiąca element demokratycznego państwa prawnego była już wielokrotnie przedmiotem rozważań
Trybunału m.in. w uchwale z 8 marca 1995 r. (W. 13/94, OTK w 1995 r., t. I, poz. 21) oraz wyrokach z 11 stycznia 2000 r. (K.
7/99, OTK ZU nr 1/1999, poz. 2), z 21 marca 2001 r. (K. 24/00, OTK ZU nr 3/2000, poz. 51), z 30 października 2001 r. (K. 33/00,
OTK ZU nr 7/2001, poz. 217), z 9 kwietnia 2002 r. (K 21/01, OTK ZU nr 2/A/2002, poz. 17) oraz z 11 lutego 2003 r. (K 28/02,
OTK ZU nr 2/A/2002, poz. 13). Trybunał konsekwentnie reprezentuje stanowisko, że z wyrażonej w art. 2 Konstytucji zasady państwa
prawnego wynika nakaz przestrzegania przez ustawodawcę zasad poprawnej legislacji. Nakaz ten jest funkcjonalnie związany z
zasadami pewności i bezpieczeństwa prawnego oraz ochrony zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa. Zasady te nakazują,
aby przepisy prawa były formułowane w sposób precyzyjny i jasny oraz poprawny pod względem językowym. Wymóg jasności oznacza
obowiązek tworzenia przepisów klarownych i zrozumiałych dla ich adresatów, którzy od racjonalnego ustawodawcy oczekiwać mogą
stanowienia norm prawnych nie budzących wątpliwości co do treści nakładanych obowiązków i przyznawanych praw. Związana z jasnością
precyzja przepisu winna przejawiać się w konkretności nakładanych obowiązków i przyznawanych praw tak, by ich treść była oczywista
i pozwalała na ich wyegzekwowanie. Przestrzeganie zasad poprawnej legislacji – jak stwierdził Trybunał w sprawie K 33/00 –
ma szczególnie doniosłe znaczenie w sferze praw i wolności. Zwłaszcza w przepisach podatkowych ustawodawca nie może poprzez
niejasne formułowanie treści przepisów pozostawiać organom mającym je stosować nadmiernej swobody przy ustalaniu ich zakresu
podmiotowego i przedmiotowego, a podatnikom stwarzać niepewność co do ciążących na nich obowiązków. Przekroczenie pewnego
poziomu niejasności przepisów prawnych stanowić może samoistną przesłankę stwierdzenia ich niezgodności z wyrażoną w art.
2 Konstytucji zasadą państwa prawnego, z której wywodzony jest nakaz należytej określoności stanowionych przepisów.
Ponieważ zaskarżony przepis art. 1 pkt 3 zdanie początkowe zakwestionowanej ustawy dotyczy „dotychczasowego brzmienia art.
11” ustawy o portach i przystaniach morskich, regulującego wysokość stawki podatkowej w podatku od nieruchomości na terenie
portów i przystani morskich, zaś wymóg określenia tego elementu opodatkowania w drodze ustawy wynika bezpośrednio z art. 217
Konstytucji, brak przeto dostatecznej określoności przepisu w odniesieniu do tej materii stanowi naruszenie również art. 217
Konstytucji.
4. Trybunał Konstytucyjny zwraca uwagę, że ustawa o portach i przystaniach morskich w jej pierwotnym brzmieniu określiła system
i zasady tworzenia podmiotów zarządzających portami i przystaniami, kreując jako podmioty zarządzające – w miejsce dotychczasowych
organów administracji morskiej – spółki akcyjne zarządzające portami o podstawowym znaczeniu dla gospodarki narodowej (art.
6 i 13). Ustawa stanowi też, że „o formie prawno – organizacyjnej zarządzania portami nie mającymi podstawowego znaczenia
dla gospodarki narodowej oraz przystaniami morskimi decyduje gmina” (art. 23 ust. 1). W przypadku niepowołania podmiotu zarządzającego
portem lub przystanią morską ustawa przewidziała, że zarządzanie infrastrukturą portową i infrastrukturą zapewniającą dostęp
do portu lub przystani morskiej należy do dyrektora właściwego urzędu morskiego (art. 25 ust. 1). Ustawa określiła krótkie
terminy dla powołania spółek zarządzających, przedłużane w kolejnych nowelizacjach ustawy, do dziś nie dotrzymane w stosunku
do niektórych portów i przystani.
Kluczowy w rozpatrywanej sprawie przepis art. 11 ustawy o portach i przystaniach morskich w jego pierwotnym brzmieniu dotyczył
jedynie ulgi podatkowej w podatku od nieruchomości przysługującej podmiotom zarządzającym portami i przystaniami morskimi
w postaci stawki tego podatku obniżonej do 40% stawki ustalanej przez właściwe organy gminy. Ulga ta została zniesiona przepisami
powołanej ustawy podatkowej z 30 października 2002 r. Wszystkie pozostałe elementy podatkowego stosunku prawnego, w zakresie
opodatkowania podmiotów zarządzających portami i przystaniami morskimi, podatkiem od nieruchomości regulowały w sposób kompleksowy
i wyczerpujący przepisy rozdziału 2 ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych, ostatnio w brzmieniu nadanym
ustawą nowelizującą z 30 października 2002 r.
W założeniu podatnikami tego podatku (art. 3 ust. 1 ustawy podatkowej) są utworzone w trybie powołanej ustawy o portach i
przystaniach morskich wspomniane wyżej podmioty zarządzające portami i przystaniami: spółki akcyjne zarządzające portami o
podstawowym znaczeniu dla gospodarki narodowej (art. 6 i 13 ustawy) oraz spółki zarządzające portami nie mającymi podstawowego
znaczenia dla gospodarki narodowej i przystaniami morskimi w formach prawno-organizacyjnych określonych przez właściwą gminę,
gdy grunty, na których jest położony port lub przystań morska stanowią mienie gminne (art. 23 ustawy).
Długotrwałe utrzymywanie się stanu przejściowego, unormowanego przepisem art. 25 ust. 1 ustawy, polegające na ustanowieniu
organem zarządzającym infrastrukturą portową i infrastrukturą zapewniającą dostęp do portu lub przystani morskiej dyrektora
właściwego urzędu morskiego – w przypadku nie powołania podmiotu zarządzającego portem lub przystanią morską w trybie art.
13 lub 23 ustawy – pociągnęło za sobą wątpliwości co do podstaw prawnych podmiotowości podatkowej tego organu w zakresie podatku
od nieruchomości. Z jednej bowiem strony zarządzanie infrastrukturą portu i przystani morskiej łączy się z opodatkowanym podatkiem
od nieruchomości gospodarczym wykorzystaniem gruntów, budynków i budowli portu lub przystani morskiej, z drugiej zaś dyrektor
urzędu morskiego, wykonujący swe kompetencje przy pomocy urzędu morskiego, z mocy art. 38 pkt 2 i art. 39 ust. 3 ustawy z
dnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich RP i administracji morskiej (Dz. U. Nr 32, poz. 131 ze zm.), jest terenowym organem
państwowej administracji morskiej władającym nieruchomościami portu lub przystani morskiej stanowiącymi własność Skarbu Państwa,
którego podmiotowość prawna w zakresie podatku od nieruchomości mogłaby być kwestionowana.
Powołana ustawa z 30 października 2002 r. w art. 3 ust. 2 unormowała obowiązek podatkowy w zakresie podatku od nieruchomości
ciążący na jednostkach administracji państwowej: jednostkach organizacyjnych Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa i Lasów
Państwowych faktycznie władających nieruchomościami stanowiącymi własność Skarbu Państwa, ale nie wymieniła w tym kontekście
wprost w ustawie jednostek organizacyjnych państwowej administracji morskiej w roli podmiotów zarządzających portami i przystaniami
morskimi.
Ustawowe unormowanie dotyczące jednostek organizacyjnych państwowej administracji morskiej zostało zawarte w – wprawdzie wadliwie
zredagowanym, ale zasadnym merytorycznie – zakwestionowanym przez wnioskodawcę przepisie art. 1 pkt 3 ustawy nowelizującej
w jego części dotyczącej dodanego do art. 11 ustawy nowelizowanej ust. 2 w brzmieniu: „W przypadku nie powołania podmiotu
zarządzającego portem lub przystanią morską w trybie art. 23 ust. 1 obowiązek podatkowy w zakresie podatku od nieruchomości
spoczywa na dyrektorze właściwego urzędu morskiego”. Intencją ustawodawcy nie było dodanie do oznaczonego jako ust. 1 dotychczasowego
brzmienia art. 11 ustawy nowego ustępu 2, a po prostu nadanie przepisem art. 1 pkt 3 ustawy nowelizującej art. 11 ustawy nowelizowanej
brzmienia: „W przypadku nie powołania podmiotu zarządzającego portem lub przystanią morską w trybie art. 23 ust. 1 obowiązek
podatkowy w zakresie podatku od nieruchomości spoczywa na dyrektorze właściwego urzędu morskiego, co mylnie oznaczono w zakwestionowanym
przepisie jako art. 11 ust. 2”. Intencją ustawodawcy nie było natomiast przywrócenie ulgi podatkowej z art. 11 ust. 1.
5. Trybunał Konstytucyjny stwierdza wadliwość techniczno-legislacyjną art. 1 pkt 3 zakwestionowanej ustawy wyrażającą się
w połączeniu w jednym zdaniu dwu odrębnych regulacji:
a) oznaczenia dotychczasowego brzmienia art. 11 ustawy, które dotyczyło ulgi podatkowej – jako ustępu 1 – oraz
b) dodania w art. 11 ustawy ustępu 2 dotyczącego obciążenia obowiązkiem podatkowym w zakresie podatku od nieruchomości dyrektorów
właściwych urzędów morskich.
W części pierwszej – jak to już wcześniej wykazano – wadliwość jest tak głęboka, że skutkuje niezgodnością poddanego kontroli
przepisu z art. 2 i 217 Konstytucji.
Wadliwość techniczno-legislacyjna zakwestionowanego przepisu w części drugiej art. 1 pkt 3 sprawia, że w procesie stosowania
prawa wykładnia przepisów ustawy mogłaby natrafić na istotne trudności, choć – co wynika ze stanowiska Sejmu i Prokuratora
Generalnego – po dokonaniu racjonalnej wykładni prawa ustawa mogłaby być stosowana, ale wymóg dostatecznej określoności jej
przepisów byłby w tym przypadku naruszony.
Trybunał Konstytucyjny zważył, że badanie konstytucyjności zakwestionowanych przez wnioskodawcę przepisów odbywa się w trybie
kontroli prewencyjnej. W tym trybie kontroli wymagania dotyczące odpowiedniej określoności i poprawności legislacyjnej mają
szczególne znaczenie. Dostrzeżone w trybie kontroli prewencyjnej przez Trybunał Konstytucyjny wady konstrukcyjne mogą i powinny
być niezwłocznie naprawione w dalszym toku postępowania legislacyjnego i przy zachowaniu procedury określonej w art. 122 ust.
4 in fine Konstytucji.
Trybunał Konstytucyjny wskazuje wnioskodawcy – Prezydentowi – na celowość zwrócenia ustawy Sejmowi na podstawie art. 122 ust.
4 in fine Konstytucji dla usunięcia niezgodności z art. 2 i 217 Konstytucji treści art. 1 pkt 3 zdanie pierwsze ustawy oraz dla nadania
przez Sejm właściwej redakcji pozostałej części art. 1 pkt 3 ustawy obejmującej treść normy wadliwie określonej jako art.
11 ust. 2 – co omówiono wyżej. Podpisanie ustawy przez Prezydenta RP mogłoby nastąpić na podstawie art. 122 ust. 4 Konstytucji
po usunięciu przez Sejm wskazanych wyżej wadliwości redakcji art. 1 pkt 3 ustawy, skutkujących niedostateczną określonością
tego przepisu.
6. Odnosząc się do pozostałych zarzutów podniesionych we wniosku Trybunał Konstytucyjny stwierdza, co następuje:
Ustawodawca, w przypadku gdy nie został powołany podmiot zarządzający portem lub przystanią morską, rozdzielił określone ustawą
zadania, które powinien wykonywać ten podmiot, pomiędzy dyrektora urzędu morskiego i gminę (art. 1 pkt 5 ustawy) nadając nowe
brzmienie art. 25 ustawy o portach i przystaniach morskich, z powołaniem w nim art. 11 ustawy, co również zakwestionował wnioskodawca.
Trybunał Konstytucyjny nie podziela poglądu wnioskodawcy, że regulacja zawarta w art. 1 pkt 5 ustawy nowelizującej narusza
zasady rzetelnej legislacji, wyrażające się w uniemożliwieniu ustalenia wysokości podatku od nieruchomości. Wysokość tego
podatku od 1 stycznia 2003 r. ustalana jest zgodnie z przepisami ustawy o podatkach i opłatach lokalnych w oparciu o przepisy
tej ustawy. Zakwestionowane wyżej regulacje nie pozostają w związku z regulacjami dotyczącymi ustalania wysokości podatku,
a przepisy te usuwają lukę dotychczas istniejącą w zakresie określenia zakresu podmiotowego opodatkowania podatkiem od nieruchomości
wszystkich podmiotów zarządzających portami i przystaniami morskimi w tym także dyrektora właściwego urzędu morskiego władającego
nieruchomościami stanowiącymi własność Skarbu Państwa.
Nie pozostaje też w sprzeczności z zasadami techniki prawodawczej umiejscowienie przez ustawodawcę w rozdziale 3 ustawy „zarządzanie
portami morskimi o podstawowym znaczeniu dla gospodarki narodowej” treści art. 11 ustawy nowelizującej przy nadaniu mu właściwej
redakcji. Regulacja w nim zawarta dotyczy wszystkich portów i przystani morskich ponieważ odesłanie do art. 23 ust. 1 ustawy
nakłada obowiązek podatkowy w zakresie podatku od nieruchomości także na dyrektora urzędu morskiego portu nie mającego podstawowego
znaczenia dla gospodarki narodowej lub przystani, w których nie powołano podmiotu zarządzającego.
Przepis art. 6 ustawy nowelizującej, dotyczący terminu jej wejścia w życie, ma charakter wtórny w stosunku do regulacji omówionych
wyżej. Nie budzi on zastrzeżeń pod względem poprawności legislacyjnej.
7. Formułując zarzuty niezgodności przepisów art. 1 pkt 3 i art. 1 pkt 5 w związku z art. 6 ustawy nowelizującej z art. 2
Konstytucji wnioskodawca powołuje również art. 31 ust. 3 Konstytucji jako wzorzec zaskarżenia. Art. 31 ust. 1 dotyczy ograniczeń
w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw i nie jest adekwatnym wzorcem dla objętych wnioskiem przepisów. Trybunał
Konstytucyjny stwierdza zatem, że zakwestionowane przepisy nie są niezgodne z art. 31 ust. 3 Konstytucji.
8. Wnioskodawca zarzuca wreszcie, że wprowadzenie przez ustawodawcę regulacji podatkowej, która stoi w sprzeczności z normą prawną
art. 11 ustawy w jej pierwotnym brzmieniu stanowi naruszenie art. 217 Konstytucji przez to, że „wejście w życie zakwestionowanej
ustawy uniemożliwiłoby ustalenie wysokości podatku od nieruchomości, a tym samym naruszony byłby jeden z określonych w art.
217 Konstytucji wymogów, które spełniać musi ustawa podatkowa”.
Zarzut ten w odniesieniu do art. 1 pkt 3 ustawy, w zakresie, w jakim dodaje ustęp 2 do art. 11 ustawy o portach i przystaniach
morskich oraz do art. 1 pkt 5 w związku z art. 6 zakwestionowanej ustawy jest nietrafny. Jak to wcześniej wyjaśnił Trybunał
Konstytucyjny, z art. 217 Konstytucji wynika zasada wyłączności ustawy jako źródła prawa w zakresie podatków. Ustawy powinny
rozstrzygać, kto powinien płacić podatek (podmiot), jakie zjawiska życia społecznego i gospodarczego podlegają opodatkowaniu
(przedmiot) oraz w jakiej wysokości podatek powinien być płacony (wyrok TK z 3 kwietnia 2001 r. sygn. K. 32/99, OTK ZU nr
3/2001, poz. 53). Uchwaloną ustawą o zmianie ustawy o podatkach i opłatach lokalnych oraz o zmianie niektórych innych ustaw
w dniu 30 października 2002 r., objęto zwolnieniem od opodatkowania podatkiem od nieruchomości obiekty infrastruktury portowej
oraz infrastruktury zapewniającej dostęp do portów i przystani morskich, a także zajęte pod nie grunty. Pozostałe budynki
i grunty portów i przystani morskich, nie zajęte pod te budowle, podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości na zasadach
ogólnych określonych w ustawie podatkowej. Wysokość stawek podatku od nieruchomości, również położonych w granicach portów
i przystani morskich ustala, zgodnie z zasadami określonymi ustawą, właściwa rada gminy. Obowiązek podatkowy ciąży z mocy
ustawy podatkowej zarówno na podmiotach zarządzających portami mającymi podstawowe znaczenie dla gospodarki narodowej, jak
i zarządzających portami nie mającymi takiego znaczenia. Zakwestionowanymi przez wnioskodawcę przepisami szczególnymi ustawy
nowelizującej z 23 listopada 2002 r. uregulowano jedynie rozszerzenie obowiązku podatkowego w zakresie podatku od nieruchomości
także na dyrektora właściwego urzędu morskiego w przypadku nie powołania podmiotu zarządzającego portem lub przystanią morską
w trybie art. 23 ust. 1 ustawy. Nastąpiło to przepisem ustawowym i usunęło lukę istniejącą uprzednio w regulacjach ustawowych.
Jest zatem zgodne z art. 217 Konstytucji.
9. Wyrok Trybunału Konstytucyjnego oznacza dezaprobatę dla sposobu oznaczania kolejnych zmian w treści przepisów poprzez sekwencję
nieskoordynowanych ze sobą działań legislacyjnych, powodujących poważne niejasności i wymagających skomplikowanych ponad miarę
zabiegów interpretacyjnych. Zdaniem Trybunału przekroczono w tym zakresie dopuszczalne miary, wyznaczone przez art. 2 i 217
Konstytucji. Rozstrzygnięcie Trybunału nie dotyka samej treści zmiany wprowadzonej przez kontrolowaną ustawę, a więc innego
oznaczenia płatnika podatku od nieruchomości w portach i przystaniach morskich. Ta kwestia nie jest objęta stwierdzeniem niekonstytucyjności.
Biorąc powyższe pod uwagę Trybunał orzekł jak w sentencji.