W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 21 lipca 2008 r. pełnomocnik skarżącej zarzucił art. 40 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74, ze zm.) w brzmieniu wprowadzonym ustawą z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne (Dz. U. Nr 64, poz. 565, ze zm.) naruszenie wolności i praw podmiotów gospodarczych.

Zdaniem skarżącej wprowadzona zmiana art. 40 zaskarżonej ustawy nakazuje m.in. przedsiębiorcom składać wszelkie dokumenty elektroniczne do ZUS podpisane bezpiecznym podpisem elektronicznym. Wykonanie powyższego obowiązku wiąże się z dodatkowymi kosztami, które w zakresie, w jakim dotyczą konieczności uiszczenia kilkusetzłotowej opłaty za wydanie certyfikatu, stanowią – jak przekonuje skarżąca – quasi-podatek, do którego nałożenia wymagana jest norma kompetencyjna, której w tej sprawie brak. Skarżąca podkreśla, że podmioty gospodarcze – w przeciwieństwie do podmiotów fizycznych – nie mają możliwości wyboru formy składania deklaracji.

Analiza przedstawionych w skardze zarzutów wskazuje, że są one kierowane faktycznie nie przeciwko treści art. 40 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, ale przeciwko art. 47a tej ustawy, który to przepis został znowelizowany art. 40 pkt 5 ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów gospodarczych realizujących zadania publiczne.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 25 sierpnia 2008 r. wezwano pełnomocnika skarżącej do uzupełnienia, w terminie 7 dni, braków formalnych skargi konstytucyjnej, poprzez m.in. wyjaśnienie, który z przepisów ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych: art. 40 czy art. 47a skarżąca czyni przedmiotem skargi konstytucyjnej; wskazanie, jakie konstytucyjne prawa lub wolności skarżącej zostały naruszone na skutek wydania rozstrzygnięcia opartego na kwestionowanym przepisie oraz określenie sposobu, w jaki zaskarżony przepis narusza te prawa lub wolności; wskazanie, czy na podstawie zaskarżonego przepisu zostało wydane ostateczne rozstrzygnięcie o przysługujących skarżącej spółce konstytucyjnych prawach lub wolnościach albo o jej obowiązkach oraz czy została od niego wyczerpana droga prawna; podanie daty doręczenia rozstrzygnięcia decydującego o wyczerpaniu drogi prawnej.

W ustawowym terminie 7 dni pełnomocnik skarżącej nie usunął wskazanych braków skargi konstytucyjnej. Należy nadto stwierdzić, że do Trybunału Konstytucyjnego nie wpłynęło, mimo skutecznego doręczenia (8 września 2008 r.) pełnomocnikowi skarżącej zarządzenia sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 25 sierpnia 2008 r., żadne pismo pełnomocnika.

W tym stanie rzeczy jest oczywiste, że w wyznaczonym terminie nie zostały usunięte braki formalne skargi konstytucyjnej o sygnaturze Ts 230/08 i z tego względu, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.), należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.