W skardze konstytucyjnej M.J., wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 18 lipca 2008 r., zarzucono niezgodność art. 180 ustawy
z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (ówcześnie: Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze
zm.; obecnie: Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, ze zm.) z art. 2, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2 oraz art. 176 ust. 1 Konstytucji.
Na etapie wstępnej kontroli skargi konstytucyjnej Trybunał powziął wątpliwość co do autentyczności widniejących pod skargą
i pełnomocnictwem do jej sporządzenia podpisów oraz pieczęci imiennych radcy prawnego G.K. Zaistniało wówczas uzasadnione
podejrzenie popełnienia czynu zabronionego, określonego w art. 270 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (ówcześnie:
Dz. U. Nr 88, poz. 553, ze zm.; obecnie: Dz. U. z 2018 r. poz. 1600; dalej: k.k.), o czym Szef Biura Trybunału Konstytucyjnego
zawiadomił Prokuraturę Rejonową w T. pismem z 17 sierpnia 2009 r. (znak: […]).
W tym stanie rzeczy, postanowieniem z 18 stycznia 2010 r., Trybunał Konstytucyjny, na podstawie art. 177 § 1 pkt 4 ustawy
z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (ówcześnie: Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; obecnie: Dz. U. z
2018 r. poz. 1360, ze zm.) w związku z art. 20 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102,
poz. 643, ze zm.), zawiesił postępowanie, stwierdziwszy, że ewentualne nadanie biegu skardze konstytucyjnej zależy od rozstrzygnięcia
o popełnieniu czynu zabronionego.
Sąd Rejonowy w K. Wydział Karny − wyrokiem z 11 kwietnia 2017 r. (sygn. akt […]), utrzymanym w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego
w K. Wydział Karny Odwoławczy z 29 września 2017 r. (sygn. akt […]) – uznał skarżącego za winnego m.in. tego, że w postępowaniu
przed Trybunałem „w sprawie o sygn. akt Ts 224/09 użył jako autentycznych podrobionych dokumentów w postaci skargi konstytucyjnej
z dnia 17 lipca 2009 r. oraz pełnomocnictwa dla adw. A.K.K. oraz radcy prawnego G.K. z dnia 16 lipca 2009 r., na których uprzednio
podrobiono podpis oraz pieczątkę radcy prawnego G.K., czym wyczerpał znamiona występku z art. 207 § 1 k.k.”.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 13 grudnia 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o organizacji i trybie postępowania
przed Trybunałem Konstytucyjnym oraz ustawę o statusie sędziów Trybunału Konstytucyjnego (Dz. U. poz. 2074), do postępowań
przed Trybunałem wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie ustawy o organizacji i trybie postępowania przed
Trybunałem Konstytucyjnym (Dz. U. poz. 2072; dalej: u.o.t.p. TK) stosuje się przepisy tej ustawy. Skoro postępowanie zainicjowane
skargą nie zostało zakończone do dnia 3 stycznia 2017 r., tzn. dnia wejścia w życie u.o.t.p. TK, to zarówno wstępne, jak i
merytoryczne rozpoznanie tej skargi określają przepisy u.o.t.p. TK.
Zgodnie z art. 180 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 1360,
ze zm.; dalej: k.p.c.) w związku z art. 36 u.o.t.p. TK, gdy rozstrzygnięcie sprawy zależy od wyniku innego postępowania, Trybunał
podejmuje zawieszone postępowanie z urzędu z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia kończącego to postępowanie. Sprawa, w związku
z którą Trybunał zawiesił postępowanie została zakończona prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w K. z 29 września 2017 r.
(dalej: wyrok skazujący) W tym stanie rzeczy konieczne stało się podjęcie zawieszonego postępowania.
Trybunał stwierdza, że − w świetle wskazanego rozstrzygnięcia − kontynuowanie postępowania i wydanie orzeczenia jest niedopuszczalne.
Wyrok skazujący – którym Trybunał Konstytucyjny jest związany na mocy art. 11 k.p.c. w związku z art. 36 u.o.t.p. TK – jednoznacznie
wskazuje bowiem na to, że złożona przez skarżącego skarga nie została sporządzona i wniesiona przez radcę prawnego G.K, tj.
przez podmiot, o którym mowa zarówno w obowiązującym w dniu złożenia skargi art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r.
o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.), jak i obowiązującym obecnie art. 44 ust. 1 u.o.t.p. TK.
W tym stanie rzeczy – zgodnie z art. 59 ust. 1 pkt 2 u.o.t.p. TK – należało umorzyć postępowanie.
Strona korzysta z plików cookies w celu realizacji usług. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do plików cookies w Twojej przeglądarce.