W skardze konstytucyjnej z 18 lipca 2008 r., PKS Tychy sp. z o.o. (dalej: skarżąca) zarzuciła, że art. 47912 § 2 i 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (ówcześnie: Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; obecnie:
Dz. U. z 2018 r. poz. 1360, ze zm.; dalej: k.p.c.) jest niezgodny z art. 45 ust. 1 w związku z art. 77 ust. 2, art. 64 ust.
2 oraz art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, a także z art. 6 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych
wolności, sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r. (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284, ze zm.).
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 25 listopada 2008 r. pełnomocnik skarżącego został wezwany do usunięcia
stwierdzonych braków formalnych skargi. W odpowiedzi na powyższe zarządzenie, 11 grudnia 2008 r. wpłynęło do Trybunału Konstytucyjnego
pismo procesowe z 8 grudnia 2008 r.
Na etapie wstępnej kontroli skargi konstytucyjnej Trybunał nabrał wątpliwości co do autentyczności widniejących pod skargą
konstytucyjną, pełnomocnictwem do jej sporządzenia i pismem procesowym z 8 grudnia 2008 r. podpisów oraz pieczęci radcy prawnego
G.K. Zaistniało wówczas uzasadnione podejrzenie popełnienia czynu zabronionego, określonego w art. 270 ustawy z dnia 6 czerwca
1997 r. – Kodeks karny (ówcześnie: Dz. U. Nr 88, poz. 553, ze zm.; obecnie: Dz. U. z 2018 r. poz. 1600, ze zm.; dalej: k.k.),
o czym Szef Biura Trybunału Konstytucyjnego zawiadomił Prokuraturę Rejonową w T. pismem z 17 sierpnia 2009 r. (znak: […]).
W tym stanie rzeczy, postanowieniem z 18 stycznia 2010 r., Trybunał Konstytucyjny, na podstawie art. 177 § 1 pkt 4 k.p.c.
w związku z art. 20 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.), zawiesił
postępowanie, stwierdziwszy, że ewentualne nadanie biegu skardze konstytucyjnej zależy od rozstrzygnięcia o popełnieniu czynu
zabronionego.
Sąd Rejonowy w K. Wydział Karny – wyrokiem z 11 kwietnia 2017 r. (sygn. akt […]), utrzymanym w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego
w K. Wydział Karny Odwoławczy z 29 września 2017 r. (sygn. akt […]) – uznał M.J., pełniącego funkcję prezesa zarządu skarżącej
i upoważnionego do składania w jej imieniu oświadczeń woli, za winnego m.in. tego, że w postępowaniu przed Trybunałem „w sprawie
o sygn. akt Ts 223/08 użył jako autentycznych podrobionych dokumentów w postaci skargi konstytucyjnej z 18 lipca 2008 r. oraz
pełnomocnictwa dla adw. A.K.K. oraz radcy prawnego G.K. z 18 lipca 2008 r., na których uprzednio podrobiono podpis oraz pieczątkę
radcy prawnego G.K.”, a także tego, że w tym samym postępowaniu „użył jako autentycznego podrobionego dokumentu w postaci
pisma procesowego strony z dnia 8 grudnia 2008 r., na którym uprzednio podrobiono podpis oraz pieczęć radcy prawnego G.K.”,
czym wyczerpał znamiona występku z art. 270 § 1 k.k.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 13 grudnia 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o organizacji i trybie postępowania
przed Trybunałem Konstytucyjnym oraz ustawę o statusie sędziów Trybunału Konstytucyjnego (Dz. U. poz. 2074, ze zm.) do postępowań
przed Trybunałem wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie ustawy o organizacji i trybie postępowania przed
Trybunałem Konstytucyjnym (Dz. U. poz. 2072; dalej: u.o.t.p. TK) stosuje się przepisy tej ustawy. Skoro postępowanie zainicjowane
skargą nie zostało zakończone do 3 stycznia 2017 r., tzn. dnia wejścia w życie u.o.t.p. TK, to zarówno wstępne, jak i merytoryczne
rozpoznanie tej skargi określają jej przepisy.
Zgodnie z art. 180 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 1360,
ze zm.; dalej: k.p.c.) w związku z art. 36 u.o.t.p. TK, gdy rozstrzygnięcie sprawy zależy od wyniku innego postępowania, Trybunał
podejmuje zawieszone postępowanie z urzędu z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia kończącego to postępowanie. Sprawa, w związku
z którą Trybunał zawiesił postępowanie, została zakończona prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w K. z 29 września 2017 r.
(dalej: wyrok skazujący). W tym stanie rzeczy konieczne stało się podjęcie zawieszonego postępowania.
Trybunał stwierdza, że – w świetle wskazanego rozstrzygnięcia –kontynuowanie postępowania w sprawie o sygnaturze akt Ts 223/08,
a w konsekwencji wydanie orzeczenia jest niedopuszczalne. Wyrok skazujący – którym Trybunał Konstytucyjny jest związany na
mocy art. 11 k.p.c. w związku z art. 36 u.o.t.p. TK – jednoznacznie wskazuje bowiem na to, że złożona przez skarżącą skarga
nie została sporządzona i wniesiona przez radcę prawnego G.K., tj. podmiot, o którym mowa zarówno w obowiązującym w dniu złożenia
skargi art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.), jak i
obowiązującym obecnie art. 44 ust. 1 u.o.t.p. TK.
W tym stanie rzeczy – zgodnie z art. 59 ust. 1 pkt 2 u.o.t.p. TK – należało umorzyć postępowanie.
Strona korzysta z plików cookies w celu realizacji usług. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do plików cookies w Twojej przeglądarce.