W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 10 maja 2021 r. (data nadania) S.W. (dalej: skarżący), reprezentowany przez pełnomocnika z wyboru, wystąpił z żądaniem przytoczonym na tle następującego stanu faktycznego.

15 czerwca 2012 r. skarżący złożył wniosek o ustalenie warunków zabudowy dla inwestycji realizowanej na działce położonej w miejscowości S., Gmina T. Decyzją z 28 czerwca 2013 r. (znak: […]) Wójt Gminy T. (dalej: Wójt) po ponownym rozpoznaniu sprawy odmówił ustalenia warunków zabudowy. Rozstrzygnięcie to zostało utrzymane w mocy decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. (dalej: SKO) z 19 marca 2014 r. (znak: […]).

Skarżący 29 listopada 2018 r. wystąpił do SKO z ponagleniem (nazwanym zażaleniem) na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Wójta w sprawie zakończonej jego decyzją z 28 czerwca 2013 r. SKO postanowieniem z 17 grudnia 2018 r. uznało je za nieuzasadnione. 7 stycznia 2019 r. skarżący wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w P. (dalej: WSA) skargę na przewlekłe prowadzenie tego postępowania. Domagał się w niej stwierdzenia jego przewlekłości, wymierzenia organowi grzywny oraz zasądzenia kosztów postępowania.

Postanowieniem z 13 sierpnia 2019 r. (sygn. akt […]) WSA zawiesił postępowanie sądowoadministracyjne z uwagi na przedstawienie przez Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: NSA), w sprawie o sygnaturze akt […], zagadnienia prawnego budzącego poważne wątpliwości, a mającego istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy skarżącego, tj. „Czy wniesienie skargi na przewlekłe prowadzenie postępowania po jego zakończeniu i wydaniu ostatecznej decyzji stanowi przeszkodę w merytorycznym rozpoznaniu takiej skargi przez sąd administracyjny w zakresie rozstrzygnięcia na podstawie art. 149 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi?”. Postępowanie zawieszono do czasu wyjaśnienia powyższego zagadnienia.

WSA postanowieniem z 18 września 2020 r. (sygn. akt jw.) podjął zawieszone postępowanie i w odrębnym, zapadłym tego samego dnia odrzucił skargę na przewlekłe prowadzenie postępowania. Skarga kasacyjna od powyższego orzeczenia WSA została oddalona postanowieniem z 16 grudnia 2020 r. (sygn. akt […]). Orzeczenie to, wskazane przez skarżącego jako ostateczne w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji, zostało mu doręczone 13 stycznia 2021 r.

Prezes Trybunału Konstytucyjnego zarządzeniem z 18 czerwca 2021 r. (doręczonym pełnomocnikowi skarżącego 30 czerwca 2021 r.), na podstawie art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 30 listopada 2016 r. o organizacji i trybie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym (Dz. U. z 2019 r. poz. 2393), wezwał skarżącego do usunięcia braków formalnych skargi przez doręczenie odpisów lub poświadczonych przez pełnomocnika skarżącego za zgodność z oryginałem kopii (wraz z czterema kopiami) postanowień WSA z 18 września 2020 r. (sygn. akt […]) oraz SKO z 17 grudnia 2018 r. Skarżący został także zobowiązany do doręczenia pełnomocnictwa szczególnego do sporządzenia i wniesienia skargi konstytucyjnej, a także reprezentowania go w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym.

W terminie wskazanym w zarządzeniu do Trybunału Konstytucyjnego nie wpłynęło żadne pismo procesowe.

Skarżący twierdzi, że zakwestionowane w skardze konstytucyjnej przepisy, rozumiane w sposób przedstawiony w postanowieniu składu siedmiu sędziów NSA z 2 września 2020 r. (sygn. akt II OSK 3732/18), a co za tym idzie także w orzeczeniu, w związku z którym wniósł skargę do Trybunału, naruszają prawo do sądu. Ograniczają bowiem możliwość uzyskania prejudykatu niezbędnego do wniesienia pozwu do sądu powszechnego z roszczeniem o zapłatę odszkodowania przeciwko jednostce samorządu terytorialnego w oparciu o art. 4171 § 3 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740, ze zm.).

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje.

Skarga konstytucyjna jest sformalizowanym środkiem ochrony konstytucyjnych wolności i praw. Jej merytoryczne rozpoznanie jest uzależnione od spełnienia warunków wynikających zarówno z art. 79 ust. 1 Konstytucji, jak i przepisów ustawy z dnia 30 listopada 2016 r. o organizacji i trybie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym (Dz. U. z 2019 r. poz. 2393; dalej: u.o.t.p.TK).

W myśl art. 77 ust. 1 u.o.t.p.TK skarga konstytucyjna może być wniesiona po wyczerpaniu drogi prawnej, o ile droga ta jest przewidziana, w ciągu trzech miesięcy od dnia doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia.

Skarżący wniósł skargę w związku z postanowieniem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 grudnia 2020 r. (sygn. akt […]). Jego odpis został mu doręczony 13 stycznia 2021 r. Od tego dnia rozpoczął się bieg trzymiesięcznego terminu wniesienia skargi konstytucyjnej, którego ostatni dzień przypadał na 13 kwietnia 2021 r. Skarga konstytucyjna została natomiast złożona w Trybunale 10 maja 2021 r., a więc ze znacznym przekroczeniem terminu ustawowego.

Wskazana okoliczność jest – zgodnie z art. 61 ust. 4 pkt 1 u.o.t.p.TK – podstawą odmowy nadania analizowanej skardze konstytucyjnej dalszego biegu.

Mając powyższe na względzie Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.

POUCZENIE

Na podstawie art. 61 ust. 5 u.o.t.p.TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na powyższe postanowienie w terminie 7 dni od daty jego doręczenia.