W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 23 lutego 2021 r. (data nadania) S.W. (dalej: skarżący),
reprezentowany przez pełnomocnika z wyboru, wystąpił z żądaniem przytoczonym na tle następującego stanu faktycznego.
W piśmie z 21 maja 2012 r. (uzupełnionym 24 maja 2012 r.) skarżący wniósł o ustalenie warunków zabudowy dla inwestycji realizowanej
na działkach położonych w miejscowości S., Gmina T. Decyzją z 17 czerwca 2013 r. (znak: […]) Wójt Gminy T., (dalej: Wójt)
po ponownym rozpatrzeniu sprawy odmówił uwzględnienia wniosku.
Po zakończeniu postępowania administracyjnego, 19 lutego 2018 r. skarżący wystąpił do Samorządowego Kolegium Odwoławczego
z ponagleniem, o którym mowa w art. 37 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego
(Dz. U. z 2020 r. poz. 256, ze zm.: dalej: k.p.a.), natomiast po stwierdzeniu przez ten organ, że jest ono nieuzasadnione,
15 czerwca 2018 r. złożył w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w P. (dalej: WSA) skargę na przewlekłe prowadzenie postępowania
przez Wójta w sprawie zakończonej jego decyzją z 17 czerwca 2013 r. Domagał się w niej stwierdzenia przewlekłości postępowania,
wymierzenia organowi grzywny oraz zasądzenia kosztów postępowania.
Wyrokiem z 3 października 2018 r. (sygn. akt […]) WSA stwierdził, że Wójt dopuścił się przewlekłego prowadzenia postępowania,
oraz że prowadzenie postępowania nie miało miejsca z rażącym naruszeniem prawa. W pozostałym zakresie WSA oddalił skargę,
orzekł także o kosztach postępowania.
Skargę kasacyjną od powyższego wyroku WSA wniósł Wójt. Postanowieniem z 13 listopada 2020 r. (sygn. akt […]) Naczelny Sąd
Administracyjny (dalej: NSA) uchylił zaskarżony wyrok i odrzucił skargę (na przewlekłe prowadzenie postępowania), orzekł także
o kosztach postępowania. W uzasadnieniu postanowienia przywołano postanowienie siedmiu sędziów NSA z 2 września 2020 r. (sygn.
akt II OSK 3732/18) oraz uchwałę siedmiu sędziów tego sądu z 22 czerwca 2020 r. (sygn. akt II OSP 5/19) i stwierdzono, że
pismo skarżącego z 19 lutego 2018 r., złożone już po zakończeniu postępowania, nie może być uznane za środek zaskarżenia,
o którym mowa w art. 52 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U.
z 2019 r. poz. 2325, ze zm.; dalej: p.p.s.a.), którego wyczerpanie warunkowało dopuszczalność skargi na przewlekłe prowadzenie
postępowania. Wniesienie ponaglenia, jako warunku formalnego do zainicjowania postępowania sądowego w przedmiocie przewlekłego
prowadzenia postępowania dopuszczalne jest jedynie w toku postępowania, którego prowadzenie przez organ w sposób przewlekły
kwestionuje się w skardze.
Prezes Trybunału Konstytucyjnego zarządzeniem z 12 marca 2021 r. (doręczonym pełnomocnikowi skarżącego 19 marca 2021 r.),
na podstawie art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 30 listopada 2016 r. o organizacji i trybie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym
(Dz. U. z 2019 r. poz. 2393; dalej: u.o.t.p.TK), wezwał skarżącego do usunięcia braków formalnych skargi przez doręczenie
odpisu lub poświadczonej przez pełnomocnika skarżącego za zgodność z oryginałem kopii (wraz z czterema kopiami) wyroku WSA
z 3 października 2018 r. (sygn. akt […]). Skarżący został także zobowiązany do udokumentowania daty doręczenia mu postanowienia
NSA z 13 listopada 2020 r. (sygn. akt […]).
Skarżący ustosunkował się do zarządzenia 26 marca 2021 r. (data nadania).
Sędzia Trybunału Konstytucyjnego zarządzeniem z 7 czerwca 2021 r. (doręczonym pełnomocnikowi skarżącego 11 czerwca 2021 r.),
na podstawie art. 61 ust. 3 u.o.t.p.TK, wezwał skarżącego do: wskazania, które konstytucyjne wolności lub prawa skarżącego,
wyrażone w art. 2, art. 31 ust. 3 i art. 45 ust. 1 Konstytucji, zostały naruszone przez zakwestionowane w skardze konstytucyjnej
art. 53 § 2b w związku z art. 52 § 2 p.p.s.a. w związku z art. 37 § 1 i 3 k.p.a.; dokładnego wyjaśnienia, w jaki sposób zaskarżone
przepisy, w zakresie określonym w skardze konstytucyjnej, naruszają wolności lub prawa skarżącego; oraz do uzasadnienia zarzutu
niekonstytucyjności zakwestionowanych w skardze przepisów, z powołaniem argumentów lub dowodów na jego poparcie. Skarżący
został także zobligowany do doręczenia odpisu lub poświadczonej za zgodność z oryginałem kopii rozstrzygnięcia właściwego
organu, wydanego po rozpatrzeniu ponaglenia (jeśli zostało ono złożone).
W ustawowym terminie do Trybunału Konstytucyjnego nie wpłynęło żadne pismo procesowe.
Skarżący twierdzi, że zakwestionowane w skardze konstytucyjnej przepisy, rozumiane w sposób przedstawiony w postanowieniu
składu siedmiu sędziów NSA z 2 września 2020 r. (sygn. akt II OSK 3732/18), a co za tym idzie także w orzeczeniu, w związku
z którym wniósł skargę do Trybunału, naruszają prawo do sądu. Ograniczają bowiem możliwość uzyskania prejudykatu niezbędnego
do wniesienia pozwu do sądu powszechnego z roszczeniem o zapłatę odszkodowania przeciwko jednostce samorządu terytorialnego
w oparciu o art. 4171 § 3 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740, ze zm.).
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje.
Skarga konstytucyjna jest sformalizowanym środkiem ochrony konstytucyjnych wolności i praw. Jej merytoryczne rozpoznanie jest
uzależnione od spełnienia warunków wynikających zarówno z art. 79 ust. 1 Konstytucji, jak i przepisów ustawy z dnia 30 listopada
2016 r. o organizacji i trybie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym (Dz. U. z 2019 r. poz. 2393; dalej: u.o.t.p.TK).
Zgodnie z art. 61 ust. 3 u.o.t.p.TK, jeżeli skarga nie spełnia wymagań przewidzianych w u.o.t.p.TK, a usunięcie braków jest
możliwe, wyznaczony sędzia Trybunału wydaje zarządzenie, w którym wzywa do ich usunięcia w terminie 7 dni od dnia doręczenia
zarządzenia.
W sprawie będącej przedmiotem niniejszego rozpoznania, pomimo prawidłowego doręczenia (data doręczenia: 11 czerwca 2021 r.)
pełnomocnikowi skarżącego zarządzenia sędziego Trybunału, braki skargi nie zostały usunięte.
Okoliczność ta jest – zgodnie z art. 61 ust. 4 pkt 2 u.o.t.p.TK – podstawą odmowy nadania analizowanej skardze dalszego biegu.
W tym stanie rzeczy Trybunał postanowił jak na wstępie.
Na podstawie art. 61 ust. 5 u.o.t.p.TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na powyższe postanowienie w terminie
7 dni od daty jego doręczenia.