W skardze konstytucyjnej z 28 lutego 2008 r., wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 29 lutego 2008 r. (data nadania), M.J. (dalej: skarżący) zarzucił, że art. 39 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.) jest niezgodny z art. 2, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 1 oraz art. 79 ust. 1 Konstytucji.

Postanowieniem z 2 marca 2009 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Na powyższe rozstrzygnięcie 16 marca 2009 r. (data nadania), skarżący wniósł zażalenie.

Trybunał nabrał wątpliwości co do autentyczności podpisu oraz pieczęci radcy prawnego G.K. widniejących pod tym pismem. Zaistniało uzasadnione podejrzenie popełnienia czynu zabronionego, określonego w art. 270 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (ówcześnie: Dz. U. Nr 88, poz. 553, ze zm.; obecnie: Dz. U. z 2018 r. poz. 1600, ze zm.; dalej: k.k.), o czym Szef Biura Trybunału Konstytucyjnego zawiadomił Prokuraturę Rejonową w T. pismem z 17 sierpnia 2009 r. (znak: […]).

W tym stanie rzeczy, postanowieniem z 17 lutego 2010 r., Trybunał Konstytucyjny, na podstawie art. 177 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (ówcześnie: Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; obecnie: Dz. U. z 2018 r. poz. 1360, ze zm.) w związku z art. 20 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.), zawiesił postępowanie, stwierdziwszy, że rozpoznanie zażalenia zależy od rozstrzygnięcia o popełnieniu czynu zabronionego.

Sąd Rejonowy w K. – wyrokiem z 11 kwietnia 2017 r. (sygn. […]), utrzymanym w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w K. z 29 września 2017 r. (sygn. […]) – uznał skarżącego, za winnego m.in. tego, że w postępowaniu przed Trybunałem „w sprawie o sygn. akt Ts 74/08 użył jako autentycznego podrobionego dokumentu w postaci zażalenia z 16 marca 2009 r. na postanowienie o odmowie nadania biegu skardze konstytucyjnej, na którym uprzednio podrobiono podpis oraz pieczątkę radcy prawnego G.K., czym wyczerpał znamiona występku z art. 270 § 1 k.k.”.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 13 grudnia 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o organizacji i trybie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym oraz ustawę o statusie sędziów Trybunału Konstytucyjnego (Dz. U. poz. 2074, ze zm.) do postępowań przed Trybunałem wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie ustawy o organizacji i trybie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym (Dz. U. poz. 2072, ze zm.; dalej: u.o.t.p. TK) stosuje się przepisy tej ustawy. Skoro postępowanie zainicjowane skargą nie zostało zakończone do 3 stycznia 2017 r., tzn. dnia wejścia w życie u.o.t.p. TK, to zarówno wstępne, jak i merytoryczne rozpoznanie tej skargi określają jej przepisy.

Zgodnie z art. 180 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 1360, ze zm.; dalej: k.p.c.) w związku z art. 36 u.o.t.p. TK, gdy rozstrzygnięcie sprawy zależy od wyniku innego postępowania, Trybunał podejmuje zawieszone postępowanie z urzędu z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia kończącego to postępowanie. Sprawa, w związku z którą Trybunał zawiesił postępowanie, została zakończona prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Katowicach z 29 września 2017 r. W związku z czym należało postanowić jak w punkcie 1 sentencji.

Trybunał stwierdza, że wniesione przez skarżącego zażalenie należy odrzucić.

Zarówno w myśl art. 44 ust. 1 u.o.t.p. TK, jak i – obowiązującego w dniu wniesienia zażalenia art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.) – zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu powinno być sporządzone przez adwokata lub radcę prawnego (chyba że skarżący jest sędzią, prokuratorem, adwokatem, radcą prawnym, notariuszem, profesorem lub doktorem habilitowanym nauk prawnych).

Wyrok skazujący – którym Trybunał Konstytucyjny jest związany na mocy art. 11 k.p.c. w związku z art. 36 u.o.t.p. TK – jednoznacznie wskazuje na to, że zażalenie z 16 marca 2009 r. nie zostało sporządzone i podpisane przez radcę prawnego G.K. Jednocześnie należy przy tym podkreślić, że skarżący nie jest żadnym z podmiotów, o których mowa w art. 44 ust. 1 u.o.t.p. TK. W tej sytuacji, złożony przez niego środek odwoławczy nie spełnia wymogu formalnego, wynikającego z u.o.t.p. TK.

W związku z czym – na podstawie art. 370 w związku z art. 397 § 2 k.p.c. w związku z art. 36 u.o.t.p. TK – należało postanowić jak w punkcie 2 sentencji.

W skardze konstytucyjnej Marka J., wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 29 lutego 2008 r., zarzucono niezgodność art. 39 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) z art. 2, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 1 oraz art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Postanowieniem z dnia 2 marca 2009 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.

W dniu 16 marca 2009 r. wniesiono do Trybunału Konstytucyjnego zażalenie na powyższe postanowienie.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Na etapie rozpatrywania zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 2 marca 2009 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Marka J. pojawiły się wątpliwości co do autentyczności podpisu oraz pieczęci imiennej radcy prawnego Grzegorza Konika, widniejących pod tym zażaleniem. Zaistniało zatem uzasadnione podejrzenie popełnienia czynu zabronionego, określonego w art. 270 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553, ze zm.; dalej: k.k.). Zgodnie z tym przepisem, kto, w celu użycia za autentyczny, podrabia lub przerabia dokument lub takiego dokumentu jako autentycznego używa, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5 (§ 1), tej samej karze podlega ten, kto wypełnia blankiet, opatrzony cudzym podpisem, niezgodnie z wolą podpisanego i na jego szkodę albo takiego dokumentu używa (§ 2), zaś kto czyni przygotowania do przestępstwa określonego w art. 270 § 1 k.k., podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2 (§ 3).

W wyniku przeprowadzonych czynności Szef Biura Trybunału Konstytucyjnego zawiadomił Prokuraturę Rejonową w Tychach o podejrzeniu popełnienia przestępstwa. W świetle powyższych okoliczności należy stwierdzić, że wydanie przez Trybunał Konstytucyjny orzeczenia dotyczącego zażalenia zależy od rozstrzygnięcia w przedmiocie popełnienia czynu zabronionego, o którym mowa w art. 270 k.k.

Mając powyższe na względzie, na podstawie art. 177 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) w związku z art. 20 ustawy o TK, należało zawiesić postępowanie przed Trybunałem Konstytucyjnym.