1. W sporządzonej przez adwokata i wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 24 czerwca 2019 r. (data nadania) skardze konstytucyjnej Agencja sp. z o.o. (dalej: skarżąca) wystąpiła z żądaniem na tle następującego stanu faktycznego.

Decyzją z 25 marca 2008 r. ([…]) Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej (dalej: UPRP) odmówił udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy słowny „100 panoramicznych” zgłoszony przez skarżącą 5 marca 2003 r. Decyzja ta została utrzymana w mocy przez ten organ decyzją z 29 grudnia 2009 r. (znak: […]). W uzasadnieniu przedmiotowych decyzji wskazano, że zgłoszone oznaczenie jest pozbawione dostatecznych znamion odróżniających. Skarżąca na decyzję z 29 grudnia 2009 r. wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie (dalej: WSA).

Wyrokiem z 26 kwietnia 2010 r. (sygn. akt […]) WSA, podzielając argumentację UPRP, oddalił skargę. Od powyższego orzeczenia skarżąca wniosła skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: NSA).

NSA wyrokiem z 8 listopada 2011 r. (sygn. akt […]) uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania WSA. W uzasadnieniu przedmiotowego orzeczenia wyjaśniono m.in., że ani UPRP ani WSA nie wyjaśniły motywów oceny okoliczności faktycznych na gruncie art. 130 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, ze zm.; dalej: p.w.p.).

WSA, po ponownym rozpoznaniu sprawy, wyrokiem z 6 lutego 2012 r. (sygn. akt […]) uchylił obie decyzje URPR.

Decyzją z 31 października 2013 r. (znak: […]) UPRP ponownie odmówił udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy słowny „100 panoramicznych” zgłoszony przez skarżącą 5 marca 2003 r. Decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją UPRP z 17 listopada 2014 r. (znak: […]). W uzasadnieniu swojego stanowiska UPRP podniósł, że sporne oznaczenie nie posiada dostatecznych znamion odróżniających w rozumieniu art. 129 ust. 1 pkt 2 oraz art. 129 ust. 2 pkt 1 i 2 p.w.p. Na powyższą decyzję skarżąca wniosła skargę do WSA.

Wyrokiem z 27 sierpnia 2015 r. (sygn. akt […]) WSA uchylił obie decyzje UPRP. Zdaniem WSA, UPRP nie rozważył wszystkich okoliczności związanych z używaniem danego oznaczenia w obrocie i w konsekwencji w sposób niepełny ocenił wtórną zdolność odróżniającą spornego znaku towarowego. Od powyższego orzeczenia UPRP wniósł skargę kasacyjną do NSA.

NSA wyrokiem z 12 października 2017 r. (sygn. akt […]) uchylił zaskarżone orzeczenie i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania. Zdaniem tego Sądu, WSA błędnie przedstawił stan sprawy i wadliwie odczytał zakwestionowaną decyzję. Zdaniem NSA, sąd pierwszej instancji niesłusznie uznał ponadto, że UPRP nie zastosował się do oceny prawnej zawartej w orzeczeniach sądów administracyjnych wydanych w rozpatrywanej sprawie.

WSA, po ponownym rozpoznaniu sprawy, wyrokiem z 27 lutego 2018 r. (sygn. akt […]) oddalił skargę skarżącej. W uzasadnieniu swojego orzeczenia WSA wskazał, że UPRP zasadnie uznał, że skarżąca nie wykazała, aby oznaczenie „100 panoramicznych” nabyło tzw. wtórną zdolność odróżniającą w rozumieniu art. 130 p.w.p., a zatem brak było podstaw do udzielenia prawa ochronnego na przedmiotowy znak towarowy. Od powyższego skarżąca wniosła skargę kasacyjną do NSA.

Wyrokiem z 18 grudnia 2018 r. (sygn. akt […]) NSA oddalił skargę kasacyjną od zakwestionowanego orzeczenia.

2. W ocenie skarżącej „granice art. 130 p.w.p. są na tyle szerokie, że dopuszczają naruszenia wykazane w niniejszej skardze konstytucyjnej”. Podkreśla ona, że – z punktu widzenia Konstytucji – „niedopuszczalne [jest], żeby przepis pozostawał na tyle niedookreślony, że w wyniku jego stosowania – nawet zgodnie z jego treścią – organy i [s]ądy nie miały klarownie wyznaczonych podstaw postępowania, a także co w wynika z powyższego, [s]ądy nie miały jasno wyznaczonej podstawy kontroli decyzji UPRP […]”.

Niezależnie od powyższego, zdaniem skarżącej, niekonstytucyjność zakwestionowanych przepisów wynika m.in. z konieczności obowiązywania różnych „porządków prawnych”, tj. ochrony prawa własności przemysłowej oraz zasad zwalczania nieuczciwej konkurencji; braku szczegółowego uregulowania postępowania dowodowego przeprowadzanego przez UPRP, jak również z niezrozumienia przez ustawodawcę „istotności ochrony tytułów prasowych na rynku wydawniczym”.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje.

1. Zgodnie z art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 30 listopada 2016 r. o organizacji i trybie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym (Dz. U. z 2019 r. poz. 2393; dalej: u.o.t.p. TK) skarga konstytucyjna podlega wstępnemu rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym, podczas którego Trybunał bada, czy odpowiada ona określonym przez prawo wymogom.

2. Trybunał – poza przepisami, o których mowa w punkcie 3 tej części niniejszego uzasadnienia – stwierdza, że skarga konstytucyjna spełnia przesłanki warunkujące przekazanie jej do rozpoznania merytorycznego, gdyż:

1) została sporządzona w imieniu skarżącej przez adwokata (art. 44 ust. 1 u.o.t.p. TK);

2) skarżąca:

a) wyczerpała przysługującą jej drogę prawną (art. 77 ust. 1 u.o.t.p. TK), albowiem wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 18 grudnia 2018 r. (sygn. akt […]) jest prawomocny i nie przysługują od niego żadne zwykłe środki zaskarżenia,

b) dochowała terminu wniesienia skargi konstytucyjnej (art. 77 ust. 1 u.o.t.p. TK),

c) prawidłowo określiła przedmiot kontroli (art. 53 ust. 1 pkt 1 u.o.t.p. TK) wskazując, które konstytucyjne prawa i wolności i w jaki sposób – jej zdaniem – zostały naruszone (art. 53 ust. 1 pkt 2 u.o.t.p. TK) oraz przedstawiła w tym zakresie stosowne uzasadnienie (art. 53 ust. 1 pkt 3 u.o.t.p. TK).

W ocenie Trybunału analizowana skarga konstytucyjna nie jest obarczona nieusuwalnymi brakami formalnymi, o których mowa w art. 61 ust. 4 pkt 1 u.o.t.p.TK, zaś sformułowane w niej zarzuty nie są oczywiście bezzasadne w rozumieniu art. 61 ust. 4 pkt 3 u.o.t.p.TK.

3. Trybunał stwierdza, że: art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2017 r. poz. 776, ze zm.; dalej: p.w.p.) w części, w której „legalna definicja ogólna znaku towarowego wskazuje na przesłankę odróżniania przez znak towarowy towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa (tzw. zdolność odróżniająca znaku towarowego)”, art. 130 w części, w której „w wyniku przeprowadzonych nowelizacji z jego treści usunięto sformułowanie »w szczególności«” oraz art. 156 ust. 2 p.w.p. w zakresie, w jakim „art. 156 p.w.p. odnosi się do wszelkich oznaczeń, a nie tylko oznaczeń używanych w funkcji znaku towarowego” nie były podstawą wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: NSA) z 18 grudnia 2018 r. (sygn. akt […]; dalej: ostateczne rozstrzygnięcie).

Odnosząc się do art. 120 ust. 1 p.w.p., Trybunał zauważa, że organy oraz sądy orzekające w sprawie skarżącej nie negowały bezwzględnej zdolności odróżniającej spornego oznaczenia (art. 120 ust. 1 p.w.p), a jedynie względne przesłanki z art. 129 ust. 2 pkt 2 p.w.p. Zwrócił na to również uwagę NSA, który stwierdził, że przepis ten nie mógł być naruszony przez sąd pierwszej instancji, ponieważ oznaczenie „100 panoramicznych” nie było ani analizowane, ani kwestionowane w świetle przesłanek z tego przepisu.

Odnośnie do drugiego z przepisów, Trybunał zwraca uwagę, że usunięcie z art. 130 p.w.p. zwrotu „w szczególności” nastąpiło w ustawie z dnia 11 września 2015 r. o zmianie ustawy – Prawo własności przemysłowej (Dz. U. poz. 1615). Zmiana ta weszła w życie 15 kwietnia 2016 r. Tymczasem decyzja, której dotyczyło ostateczne rozstrzygnięcie została wydana 17 listopada 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oraz NSA, dokonując kontroli tej decyzji, badały jej zgodność z art. 130 p.w.p. w brzmieniu, jaki obowiązywał w dniu jej wydania, a nie w momencie kiedy same wydawały orzeczenia. Zauważył to sam NSA stwierdzając, że „[p]rzepis art. 130 p.w.p. zarówno w brzmieniu przed nowelizacją z 11 września 2015 r., jak i po nowelizacji nie przewidywał nabycia charakteru odróżniającego w następstwie jego używania po dacie zgłoszenia znaku towarowego w Urzędzie Patentowym. Absolutnie nie wynika, że Sąd I instancji dokonał wykładni przepisu art. 130 p.w.p. wg brzmienia po dacie wydania zaskarżonej decyzji”.

W odniesieniu do art. 156 ust. 2 p.w.p. Trybunał stwierdza, że przepis ten dotyczy ograniczenia prawa ochronnego na znak towarowy. Skarżącej odmówiono natomiast udzielenia takiego prawa, co oznacza, że kwestia ta nie mogła być brana pod uwagę przez organy orzekające w sprawie skarżącej.

W związku z powyższym – na podstawie art. 61 ust. 4 pkt 1 u.o.t.p. TK – należało postanowić jak w punkcie 2 sentencji.

Mając powyższe na uwadze Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.

POUCZENIE

Na podstawie art. 61 ust. 5 u.o.t.p. TK skarżącej przysługuje prawo wniesienia zażalenia na pkt 2 postanowienia w terminie 7 dnia od daty jego doręczenia.