1. W skardze konstytucyjnej, wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 21 czerwca 2018 r. (data nadania), E.W. oraz R.W. (dalej:
skarżący) wystąpili z żądaniem przytoczonym w komparycji niniejszego postanowienia.
2. Skarga konstytucyjna została wniesiona w związku z następującym stanem faktycznym.
Na podstawie umowy o ustanowieniu odrębnej własności lokalu i jego sprzedaży, umowy o podziale do korzystania oraz pełnomocnictwie
– zawartej 1 września 2011 r. w formie aktu notarialnego – skarżący nabyli do majątku objętego ustrojem ustawowej wspólności
majątkowej małżeńskiej lokal mieszkalny w wielorodzinnym budynku mieszkalnym wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej oraz
udziałem w lokalu użytkowym – garażu wielostanowiskowym, stanowiącym odrębną nieruchomość wraz ze stosownym udziałem w nieruchomości
wspólnej, z prawem wyłącznego korzystania z oznaczonego miejsca postojowego. Zarówno lokal mieszkalny, jak i hala garażowa,
znajdują się w obrębie tego samego budynku mieszkalnego, zlokalizowanego na nieruchomości gruntowej dla której prowadzona
jest księga wieczysta.
Decyzją z 16 października 2013 r. (nr […]), Prezydent W. ustalił skarżącym wymiar podatku od nieruchomości na rok 2013 na
kwotę 285 zł.
Decyzją z 22 grudnia 2014 r. (nr […]), Samorządowe Kolegium Odwoławcze (dalej: SKO) utrzymało tę decyzję w mocy. W uzasadnieniu
rozstrzygnięcia SKO stwierdziło, że stawka dla budynków mieszkalnych ma charakter preferencyjny, zatem nie należy tej kategorii
traktować w sposób rozszerzający i obejmować nią części budynków niezwiązanych z funkcją mieszkaniową, np. garaży. Zdaniem
SKO, lokale o innym przeznaczeniu niż mieszkalne powinny być opodatkowane według stawki przewidzianej dla „pozostałych” budynków
lub ich części.
Na powyższą decyzję, skarżący złożyli skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W., który wyrokiem z 14 lipca 2015
r. (sygn. akt […]) ją oddalił. Następnie Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 30 stycznia 2018 r. (sygn. akt […]) również
skargę kasacyjną oddalił.
3. Zdaniem skarżących, kwestionowane przepisy są niezgodne z zasadą szczególnej określoności regulacji daninowych wywodzoną
z art. 84 w związku z art. 217 w związku z art. 64 ust. 3 Konstytucji oraz zasadą poprawnej legislacji wywodzoną z art. 217
w związku z art. 84 i art. 2 Konstytucji, a także z zasadą proporcjonalności i równości w nakładaniu obowiązków podatkowych,
wynikającą z art. 31 ust. 3 i art. 2 w związku z art. 64 ust. 1 i 2, art. 84 oraz art. 32 ust. 1 Konstytucji.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
1. Zgodnie z art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 30 listopada 2016 r. o organizacji i trybie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym
(Dz. U. poz. 2072, ze zm.; dalej: u.o.t.p.TK) skarga konstytucyjna podlega wstępnemu rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym,
podczas którego Trybunał bada, czy odpowiada ona określonym przez prawo wymogom.
2. Przedmiotem zaskarżenia w niniejszej sprawie uczyniono następujące przepisy ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach
i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1445, ze zm.; dalej: u.p.o.l.):
1) art. 1a ust. 1 pkt 1, zgodnie z którym „budynek” oznacza „obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, który
jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach”;
2) art. 2 ust. 1, w myśl którego opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają grunty, budynki lub ich części, budowle
lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej;
3) art. 5 ust. 1 pkt 2, zgodnie z którym rada gminy określa górną granicę wysokości stawek podatku od budynków mieszkalnych
lub ich części na 0,51 zł od 1 m2 powierzchni użytkowej, a budynków pozostałych, na 5,78 zł od 1 m² powierzchni użytkowej.
Jako wzorce kontroli powołano art. 84 w związku z art. 217 w związku z art. 64 ust. 3 oraz art. 217 w związku z art. 84 i
art. 2 Konstytucji, a także art. 31 ust. 3 i art. 2 w związku z art. 64 ust. 1 i 2, art. 84 oraz art. 32 ust. 1 Konstytucji.
Istota problemu poruszonego przez skarżących sprowadza się do ustalenia, czy na potrzeby podatku od nieruchomości „część budynku”
może mieć odmienny charakter od całego budynku, a konkretnie – czy wobec garażu stanowiącego przedmiot odrębnej własności
(będącego samodzielną nieruchomością lokalową), usytuowanego w budynku mieszkalnym wielorodzinnym – należy zastosować stawki
podatkowe właściwe dla budynków mieszkalnych, czy też dla „części budynków pozostałych”.
3. Trybunał stwierdza, że skarga spełnia przesłanki warunkujące przekazanie jej do rozpoznania merytorycznego, gdyż:
1) została sporządzona w imieniu skarżących przez radcę prawnego (art. 44 ust. 1 u.o.t.p. TK);
a) wyczerpali przysługującą im drogę prawną (art. 77 ust. 1 u.o.t.p. TK), ponieważ wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego
z 30 stycznia 2018 r. (sygn. akt […]) jest prawomocny i nie przysługują od niego żadne zwykłe środki zaskarżenia,
b) dochowali przepisanego terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej (art. 77 ust. 1 u.o.t.p. TK), ponieważ wymieniony wyrok
został im doręczony 23 marca 2018 r., a skarga została wniesiona 21 czerwca 2018 r.,
c) prawidłowo określili przedmiot kontroli (art. 53 ust. 1 pkt 1 u.o.t.p. TK), wskazali, które konstytucyjne prawa i wolności
i w jaki sposób – ich zdaniem – zostały naruszone (art. 53 ust. 1 pkt 2 u.o.t.p. TK) oraz przedstawili w tym zakresie stosowne
uzasadnienie (art. 53 ust. 1 pkt 3 u.o.t.p. TK).
4. W ocenie Trybunału analizowana skarga konstytucyjna nie jest obarczona nieusuwalnymi brakami formalnymi, o których mowa
art. 61 ust. 4 pkt 1 u.o.t.p. TK, zaś sformułowane w niej zarzuty nie są oczywiście bezzasadne w rozumieniu art. 61 ust. 4
pkt 3 u.o.t.p. TK.
Biorąc powyższe pod uwagę, dyskwalifikacja formalna analizowanej skargi konstytucyjnej na etapie wstępnej kontroli wykraczałaby
poza ramy art. 61 ust. 1 i 4 u.o.t.p. TK.
W związku z powyższym, na podstawie art. 61 ust. 2 u.o.t.p. TK, postanowiono jak w sentencji.